Holybreak - Bazylika Mariacka w Gdańsku

Bazylika Mariacka w Gdańsku

ul. Podkramarska 5, 80-834 Gdańsk

Sanktuarium Maryjne

UDOSTĘPNIJ

ZAPISZ

Źródło: Wikimedia Commons

Ołtarz główny

Źródło: Wkimedia Commons

Gotycka figurka Pięknej Madonny

Źródło: Wikimedia Commons

Nawa główna

Źródło: Wikimedia Commons

Chrzcielnica z fragmentami babtysterium

Źródło: Wikimedia Commons

O sanktuarium:

Bazylika konkatedralna Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, zwana także bazyliką Mariacką – historyczna fara Głównego Miasta w Gdańsku zwana często „Koroną Gdańska”, pełniąca funkcję kościoła katolickiego i ewangelickiego (w latach 1572–1945), od 1986 konkatedra diecezji gdańskiej, która w 1992 stała się archidiecezją. Kościół jest dedykowany Najświętszej Marii Pannie, nosi wezwanie Wniebowzięcia NMP. Położony jest na placu między ulicami Piwną i Chlebnicką, a św. Ducha. Od strony Motławy bezpośrednio do jednej z bram świątyni prowadzi ul. Mariacka. Kościół Mariacki jest trzecią pod względem objętości świątynią na świecie zbudowaną z cegły. Jej charakterystyczna sylwetka, której akcentami są masywna zachodnia wieża dzwonna i smukłe narożne wieżyczki tworzy dominantę w panoramie miasta. Zbudowany w latach 1346–1502 kościół jest przykładem gotyku ceglanego, odmiany stylu w architekturze gotyckiej upowszechnionego w krajach basenu Morza Bałtyckiego. Pomimo burzliwych dziejów, świątynia zachowała historyczną formę architektoniczną, co poświadczają ikonografia sięgająca XVI wieku oraz bogaty wystrój wnętrza, który tworzą liczne dzieła średniowieczne (m.in. Ołtarz Koronacji Marii, Piękna Madonna Gdańska, Pietà, ołtarz św. Barbary, Tablica Dziesięciorga Przykazań zegar astronomiczny) i nowożytne (zespół obrazów i epitafiów z XVI–XVIII stuleci). Sprawa początków dziejów gdańskiego kościoła NMP nie jest wyjaśniona. Dawna tradycja przekazała 1243 jako rok rozpoczęcia budowy świątyni, aczkolwiek badania archeologiczne pod obecną świątynią nie przyniosły korzystnego rezultatu w postaci materialnych śladów. Przypuszcza się, iż w miejscu obecnej bazyliki Mariackiej stał wcześniej drewniany kościół, wzniesiony przez księcia Świętopełka II Wielkiego, wymieniany w 1271 obok innych kościołów gdańskich (św. Mikołaja i św. Katarzyny). Na mocy przywileju nadanego Głównemu Miastu w 1342 przez wielkiego mistrza krzyżackiego, Ludolfa Kóniga, wydano decyzję budowy kościoła parafialnego. Obecną świątynię zaczęto budować w 1343. 23 marca położono pierwszy kamień. Budowę świątyni rozpoczęto równocześnie z dwóch stron – wschodniej i zachodniej. Niektóre fragmenty dawnej, ceglanej budowli zachowały się w murach obecnej hali. Od zachodu wzniesiono niską, dwukondygnacyjną wieżę-dzwonnicę, opiętą masywnymi przyporami. Na przedłużeniu naw bocznych przylegały do wieży dwie kaplice. Wysokość wieży została podyktowana warunkami postawionymi przez Krzyżaków, którzy nakazali, aby nie przekraczała wysokości wieży dawnego zamku. Dawny kościół miał najprawdopodobniej formę trójnawowej bazyliki, z sześcioprzęsłowym korpusem nawowym, którego nawa główna sięgała około 27 metrów. Nie wiadomo, jak wyglądało pierwotne prezbiterium ze względu na przemiany w kolejnych fazach budowlanych. Przypuszcza się, iż miało formę trójnawową, również bazylikową, o prostym zamknięciu. Już od początku budowy pieczę nad nią sprawowali gdańscy mieszczanie, jednak w przeciwieństwie do innych far w większych hanzeatyckich ośrodkach miejskich, prawa gdańskich mieszczan były podporządkowane restrykcjom Zakonu, dlatego też kształt świątyni był niezgodny z ambicjami mieszkańców Głównego Miasta. Zakończenie prac budowlanych datuje się na lata 1360–1361. iezależnie od hipotez na temat kształtu prezbiterium kościoła zbudowanego przez wcześniejszą generację, faktem jest, że następne pokolenie podjęło realizację budowy prezbiterium świątyni wprowadzając do pierwotnej koncepcji przestrzennej radykalną zmianę. Prezbiterium poprzedził nie jednonawowy, a trójnawowy transept o układzie halowym, w podobny sposób rozbudowano prezbiterium. Budowę tak pomyślanej części wschodniej rozpoczęto w latach siedemdziesiątych XIV w., a w latach 1379–1400 wzniesiono zewnętrzne mury halowego transeptu i prezbiterium. W 1424–1447 rozbudowano transept i prezbiterium, pokryto dachem i wykończono ich szczyty[6]. W wyniku tychże zmian powstała dysproporcja w wyglądzie zewnętrznym kościoła pomiędzy częściami wschodnią i zachodnią. Patronat nad budową świątyni w ostatniej ćwierci XIV wieku przejęła Rada Miejska Gdańska, która sterowała organizacją i zarządzaniem oraz pieczą nad finansowaniem prac budowlanych. Jeszcze w trakcie wojny trzynastoletniej, w latach 1454–1466 podwyższono wieżę, co było symbolicznym akcentem zwycięstwa gdańszczan nad Zakonem Krzyżackim. Podwyższono także wieżyczki na sygnaturkę na skrzyżowaniu naw oraz flankujące transept i prezbiterium. W 1484–1498 przekształcono pozostałą bazylikową część nawy na hale z rozszerzeniem naw bocznych. Od 1485 przy budowie pracował architekt Hans Brandt – z jego udziałem wzniesiono korpus nawowy. W 1498–1502 przekryto świątynię sklepieniami gwiaździstymi, sieciowymi i kryształowymi, które konstruował Henryk Hetzel. 28 lutego 1502 wprawiono w sklepienie ostatni zwornik. Światło do wnętrza świątyni wpada przez 37 ogromnych okien różnej wielkości, w tym tylko 2 z (nowymi) witrażami. Dzięki umieszczeniu przypór we wnętrzu uzyskano między nimi duże przestrzenie, w których urządzono 29 kaplic.Kilkanaście lat po ukończeniu prac budowlanych, zapoczątkowana w 1517 roku reformacja dotarła do Gdańska. W 1529 r. odbyło się w gdańskiej farze pierwsze nabożeństwo protestanckie, ale do 1572 r. główny ołtarz służył katolikom, którzy ponownie przejęli kościół dopiero po 1945 roku. Choć przez kolejne stulecia kościół służył gminie luterańskiej, do drugiej połowy XVII wieku proboszczami kościoła byli katoliccy duchowni wyznaczeni przez króla polskiego. W XVII wieku, obok kościoła Mariackiego, powstała kaplica Królewska w celu odprawiania nabożeństw dla gdańskich katolików. Zgodnie z doktrynami Marcina Lutra zachowano w znacznym stopniu dawny średniowieczny wystrój, jednakże ściany pokryte polichromiami zostały pobielone. Poprzez wzniesienie nowych organów, chrzcielnicy i ambony zaakcentowano nową przestrzeń liturgiczną wewnątrz świątyni. Patronat nad świątynią sprawował gdański patrycjat, który uposażył kościół licznymi dziełami sztuki, których większość zawierała bogate treści ideowe wyrażające potęgę gdańszczan. Od XIX wieku w kościele przeprowadzono szereg renowacji, które jak okazało się przyniosły skutek znacznego zwiększenia wytrzymałości konstrukcji kościoła (m.in. wieży zachodniej), chociaż ostatnia wojna znacznie zniszczyła świątynię. Wnętrze otrzymało kilka pomników, m.in. pomnik Marcina Lutra (ustawiony 10 listopada 1883, usunięty w 1946). Podczas walk o Gdańsk w marcu 1945, w wyniku ostrzału artyleryjskiego, spłonęły drewniane konstrukcje dachów, runęło 40% sklepień stopiły się niektóre dzwony, w tym największy Gratia Dei ważący 5300 kg, odlany w 1453 . Część wyposażenia uległa zniszczeniu bądź rozproszeniu, eksponaty znajdują się m.in. w Muzeum Narodowym w Warszawie.Świątynia przeszła w ręce Kościoła rzymskokatolickiego na mocy decyzji Rady Narodowej z 29 stycznia 1946 . Dziesięć lat po konsekracji kościoła 20 listopada 1965 papież Paweł VI podniósł kościół Mariacki do godności bazyliki mniejszej, a 2 lutego 1987 stał się konkatedrą diecezji, a od 1992 Metropolii Gdańskiej. Bazylika Mariacka w Gdańsku zachowała niemal w pełni gotycką architekturę, w układzie przestrzennym, wewnątrz i na zewnątrz. W kategoriach stylistycznych głównomiejska fara zaliczana jest do późnej odmiany gotyku ceglanego, powszechnego w XV wieku w krajach Niżu Nadbałtyckiego, a także w Niderlandach.Kościół zbudowany jest na planie nieregularnego krzyża łacińskiego. Jest trójnawową halą o rozbudowanym i bogatym programie przestrzennym: trójnawowy korpus nawowy i również trójnawowy chór z pozornym ambitem (wyznacza go wyłącznie ołtarz główny, który położony jest o jedno przęsło na zachód od ściany wschodniej). Na osi wschód-zachód szerokość części nawowej i chórowej jest identyczna. W przypadku transeptu część południowa jest trójnawowa, północna zaś dwunawowa. Nieregularności planu północnego ramienia transeptu wynikają z konieczności dostosowania się do istniejącej zabudowy miejskiej. Do naw bocznych we wszystkich partiach świątyni przylegają kaplice, których krótsze ściany pełnią de facto funkcję konstrukcyjną; są przyporami. Do naroża prezbiterium i północnego ramienia transeptu przylega zakrystia o nieregularnym planie. Masyw wieżowy, zamykający świątynię od zachodu, tworzą wraz z kwadratową na planie wieżą flankujące ją kaplice boczne zbudowane na planie prostokątnym. Wnętrze charakteryzuje się jednolitą wysokością poszczególnych naw. Potężne, ośmioboczne filary dźwigają sklepienia o gęstym i wyszukanym układzie żeber, co stanowi jedną z bardziej charakterystycznych cech architektury późnogotyckiej. W nawie głównej i transepcie są to sklepienia sieciowe, w prezbiterium i niektórych kaplicach sklepienia gwiaździste, w nawach bocznych – sklepienia kryształowe, które są pozbawione żeber. Wystrój wnętrza tworzą cenne zabytki malarstwa i rzeźby gotyckiej, manierystycznej i barokowej, wiele z nich są dziełami najwyższej klasy artystycznej i historycznej. Pomimo burzliwych losów świątyni zachowane dzieła tworzą cenne zespoły zabytkowe mające związek z daną epoką historyczną. Świadectwem średniowiecznego okresu są liczne figury, retabula ołtarzowe lub ich fragmenty, pochodzące zarówno z okresu krzyżackiego, jak i polskiego, przy czym są to głównie fundacje miejscowego mieszczaństwa, które tworzyło ówczesną elitę Gdańska. Monumentalny zespół zabytkowy tworzą liczne nowożytne nagrobki posadzkowe, epitafia obrazowe i totenschildy z herbami obrazujące luterańską atmosferę świątyni przejętej w 1572 roku przez gminę ewangelicką. Ponadto zespół rzeźb i obrazów barokowych. Po ostatniej wojnie niektóre kaplice otrzymały współczesny wystrój, z których niewielka część prezentuje wysoki poziom artystyczny. Ponadto w bazylice umieszczono wtórnie elementy wystroju wnętrza kościoła św. Jana (m.in. ambona, prospekt organowy, chrzcielnica, kilka epitafiów i obrazów). Najstarszymi dziełami tworzącymi średniowieczny wystrój jest grupa rzeźb z okresu stylu pięknego (1410–1430): Piękna Madonna, Pieta, św. Jerzy pokonujący smoka, Maria i Jan w kaplicy Jedenastu Tysięcy Dziewic, ołtarze Bractwa Kapłańskiego NMP, św. Jadwigi i św. Doroty. Kilka dzieł tworzących niegdyś wystrój kościoła przechowują muzea, m.in. Dyptyk Winterfeldów, obraz Pietas Domini z oratorium Trójcy Świętej, retabula ołtarza św. Kosmy i Damiana, ołtarza św. Elżbiety czy grupa Zaśnięcia Marii. Wczesny gotycki realizm egzemplifikuje tryptyk z Sądem Ostatecznym pędzla Hansa Memlinga (od 1945 w Muzeum Narodowym w Gdańsku). Wielki zespół tworzą dzieła rzeźby i malarstwa tablicowego z dwóch ostatnich dekad XV stulecia: m.in. ołtarz św. Barbary, duży i mały ołtarz Ferberów, Tablica Dziesięciorga Przykazań. Najmłodszą grupę dzieł średniowiecznych tworzą retabulum ołtarza głównego, dzieło Mistrza Michała i warsztatu, prace Mistrza Pawła i jego kręgu: Grupa Ukrzyżowania na belce tęczowej i figura Chrystusa jako Salvator Mundi oraz antwerpskie retabulum ołtarza św. Adriana.

Czytaj więcej

Mapa:

Sanktuaria w pobliżu: