Holybreak - Sanktuarium Matki Bożej Opolskiej w Opolu

Sanktuarium Matki Bożej Opolskiej w Opolu

ul. Katedralna 2, 45-007 Opole

Sanktuarium Maryjne

UDOSTĘPNIJ

ZAPISZ

O sanktuarium:

Katedra Podwyższenia Krzyża Świętego w Opolu – rzymskokatolicki kościół parafialny, a także katedralny, zlokalizowany przy ulicy Katedralnej 2 w Opolu. Kościół należy do parafii Podwyższenia Krzyża Świętego w Opolu w dekanacie Opole, diecezji opolskiej. Dnia 3 kwietnia 1964 roku, pod numerem 763/64, świątynia została wpisana do rejestru zabytków województwa opolskiego. Obecny kościół powstał w XV wieku w miejscu wcześniejszych z XI i XIII w. i był wielokrotnie przebudowywany. Dzięki wieżom o wysokości 73 metrów jest najwyższą budowlą w mieście[8]. W świątyni znajduje się obraz Matki Boskiej Opolskiej, sprowadzony tu na stałe w 1702 r. z Piekar Śląskich. Historia Wedle tradycji pierwszy kościół powstał z fundacji Bolesława I Chrobrego w 1005 roku. Najstarsze znane i zachowane wzmianki o kościele pochodzą z 1223 roku (dokument bpa Wawrzyńca, wymieniający jako pierwszego proboszcza w kościele Reginalda), jednakże wedle tradycji w 1024 r. bp wrocławski Klemens przekazał dla kościoła w Opolu relikwie Świętego Krzyża (wtedy też do orła widniejącego w herbie miasta dołączono połowę krzyża z trójlistnymi zakończeniami ramion), natomiast kronika z końca XVII w. powołuje się na niezachowany dokument z 1102 roku. W 1415 r. kościół uległ zniszczeniu w czasie pożaru miasta; spłonęło m.in. 15 ołtarzy i część gotyckich tryptyków, ocalał natomiast relikwiarz. Odbudowa świątyni przeciągała się z powodu braku środków. W 1444 r. wzmiankowana była nowa zakrystia, w 1446 r. kapituła skarżyła się przed synodem wrocławskim na szkody, w 1447 r. wzmiankowane było nowe prezbiterium, a w 1470 r. zebrano fundusze na prace remontowe w kościele, określonym jako uszkodzony. W trakcie pożaru miasta w 1615 r. zniszczeniu uległy dach, szczyt i jedna z wież, a także większość wystroju wnętrza – wszystkie ołtarze (poza późnorenesansowym ołtarzem Trójcy Świętej); ocalały kamienne epitafia i żeliwne tablice. W 1617 r. ukończono odnawianie kościoła, lecz w latach 1622 i 1647 miały miejsce kolejne uszkodzenia w wyniku pożarów (spalenie dachu), w konsekwencji czego wymieniono ołtarze na barokowe. W 1652 r. odbudowano dach, a w 1653 r. odnowiono sklepienia. W drugiej połowie XVII w. wzniesiono nową zakrystię. W 1724 r. gontowy dach zastąpiono dachówkowym. Po sekularyzacji, przeprowadzonej w 1810 roku, przestała istnieć ustanowiona w XIII w. kolegiata. W XIX w. przeprowadzono kolejne remonty: w 1836 r. wzmocniono sklepienia kotwami, w 1837 r. odnowiono i częściowo przemurowano skarpy, a w 1882 r. odnowiono wnętrza w stylu neogotyckim, wykonano polichromię oraz witraże w prezbiterium). W latach 1897–1902 przeprowadzono następny remont i modyfikacje: przekształcono elewacje zewnętrzne, zamurowano część okien, ujednolicono przybudówki oraz, w latach 1899–1900, wzniesiono fasadę zachodnią z nadbudową wież według projektu architekta Józefa Cimbolleka. Wygląd zewnętrzny Katedra ma charakter gotycki, a jej wieże powstały w stylu neogotyckim. Została zbudowana z cegły, a w starszych fragmentach murów występuje wątek wendyjski. Całość przykryta jest spadzistym dachem, który w 1978 r. pokryto miedzią. Bryła kościoła ma długość 60,7 m, szerokość 26,5 m i wysokość 18 m. Wieże mają wysokość 73 m i są zwieńczone odrestaurowanymi w latach 2007–2008 hełmami i krzyżami. Na obszar katedry prowadzi zabytkowa brama, na szczycie której przedstawiona jest scena ukrzyżowania Jezusa Chrystusa. Po prawej stronie na niższym stopniu umieszczono rzeźbę Edmunda Bojanowskiego z Gostynia, założyciela Zgromadzenia Sióstr Służebniczek Najświętszej Maryi Panny Niepokalanie Poczętej, natomiast po lewej stronie znajduje się rzeźba Alojzego Ligudy, ochrzczonego w opolskiej świątyni. W okolicy bramy znajduje się grób prałata Stefana Baldego, który był proboszczem tutejszej parafii w latach 1977–2003, do swojej śmierci. Wnętrze katedry Katedra składa się z trzech naw: głównej i dwóch bocznych, uzupełnionych półkolistym prezbiterium oraz dwiema bocznymi absydami. W prezbiterium znajdują się trzy późnobarokowe ołtarze. Ołtarz główny powstał w 1773 r. Wykonali go prawdopodobnie Włosi. Znajdująca się w centrum scena ukrzyżowania powstała jednak ponad sto lat później, w 1885 r. w Monachium. Po obu stronach tabernakulum umieszczono figury aniołów, natomiast u jego szczytu dostrzec można rzeźbę Baranka Paschalnego. Powyżej, w głównej części ołtarza przedstawiono scenę ukrzyżowania Jezusa na Golgocie. Chrystusowi towarzyszą Maryja, św. Jan oraz klęcząca Maria Magdalena. Po obu stronach, na konsolach, spoczywają figury Apostołów: św. Piotra, który trzyma w ręku klucz, oraz Pawła z Tarsu, obejmującego księgę. Na samym szczycie ołtarza autorzy przedstawili Trójcę Świętą w otoczeniu aniołów. Ołtarz główny uzupełniają dwa stiukowe ołtarze boczne: św. Józefa i św. Urbana. W jednej z bocznych absyd znajduje się barokowy ołtarz Trójcy Świętej. Powstał on w 1652 r. i jest najstarszy w kościele. Ma on pięć metrów wysokości, a wykonano go z polichromowanego drewna. Charakterystyczne są także bogate złocenia. Dawniej stał on w kaplicy Piastowskiej, jednak po pożarze, z którego udało się go uratować, został przeniesiony do kaplicy św. Jadwigi. Od 1964 r. przebywa w obecnym miejscu. W centralnej części ołtarza znajduje się obraz przedstawiający Boga Ojca, Syna Bożego oraz towarzyszącego im pod postacią gołębicy Ducha Świętego. Powyżej umieszczono wizerunek św. Judy Tadeusza. Po lewej stronie, na ścianie, umieszczono dwa epitafia. Pierwsze z nich, epitafium Małgorzaty Schreiber, pochodzi z 1627 roku i przedstawia Jezusa, a napis na nim głosi: „Jest to pomnik miłości małżeńskiej, który wystawił opolski Patrycjusz i Obywatel Grzegorz”. Kolejne, znajdujące się dalej od ołtarza zostało poświęcone ks. Janowi z Półwsi, który był kustoszem kolegiaty. Został on pochowany w podziemiach kościoła. Na epitafium widnieje napis: „Tu spoczywa Jan, Pan dziedziczny Półwsi, kustosz tej świątyni. Módlcie się za niego i za jego ojca Mikołaja 1557 r.” Pomiędzy ołtarzem a kaplicą św. Jadwigi umieszczone są jeszcze dwie tablice. Epitafium Wacława Czibulki z XVI w. jest płytą nagrobną, na której do czasów dzisiejszych przetrwał jedynie fragment napisu: „Szlachetny Pan Wacław (…) ibulka z (…) ultowicz dziedzic”. Epitafium Jerzego Skopka, dawnego kustosza kolegiaty, pochodzi z 1630 r. i upamiętnia rodziców księdza, Baltazara i Helenę. W drugiej z bocznych absyd stoi ołtarz z obrazem Matki Boskiej Opolskiej, przewieziony tu z Piekar Śląskich na przełomie XVII i XVIII wieku, ukoronowany w 1983 r. przez papieża Jana Pawła II. Po obu stronach obrazu umieszczono anioły, a u jego szczytu znajduje się wizerunek Boga Ojca w towarzystwie aniołów. Ołtarz otaczają gabloty z darami wotywnymi, składanymi w podzięce za wysłuchanie modlitwy. Po lewej od strony ołtarza umieszczono epitafium biskupa Franciszka Jopa, pierwszego ordynariusza opolskiego. Tablica przedstawia samego księdza. Została wykonana przez opolskiego rzeźbiarza, A. Panitza.

Czytaj więcej

Cudowny obraz: Obraz Matki Boskiej Opolskiej

Obraz Matki Boskiej Opolskiej – wizerunek przedstawiający Maryję z Dzieciątkiem w typie Hodegetrii, znajdujący się w katedrze Świętego Krzyża w Opolu. Obraz otoczony jest kultem religijnym i uważany za cudowny. Matka Boża z tego wizerunku jest ustanowiona przez Stolicę Apostolską patronką diecezji opolskiej oraz miasta Opola. Pierwsze wzmianki o obrazie Matki Bożej Opolskiej pochodzą z 1659, kiedy to został odnaleziony przez proboszcza ks. Jakuba Roczkowskiego w bocznym ołtarzu bazyliki Najświętszej Marii Panny i św. Bartłomieja w Piekarach Śląskich, zaraz po przejściu fali protestantyzmu przez Śląsk. W 1678 paulini z Jasnej Góry sprowadzili do Piekar Śląskich specjalną komisję, która miała zbadać podstawy kultu obrazu[2]. W rezultacie ks. Roczkowskiego aresztowano na miesiąc za fałszywe szerzenie kultu obrazu, a obraz schowano w zakrystii[2]. Po buncie ludności piekarskiej obraz znowu umieszczono w ołtarzu głównym, lecz zakazano jego kultywowania. Gdy Europę najechały wojska tureckie, obraz wywieziono do Nysy, a później do Opola. W 1702 r. Wikariat Generalny stwierdził, że obraz jest wystarczająco długo w Opolu, aby tam mógł pozostać na stałe, a w Piekarach Śląskich znajduje się znana i czczona jego kopia. Ponieważ ludność opolska żądała dostępu do obrazu, podjęto decyzję o przeniesieniu go 17 grudnia 1813 do kolegiaty św. Krzyża, a następnego dnia proboszcz Franciszek Paul umieścił obraz w bocznej kaplicy maryjnej. W dniu 25 marca 1983 bp ordynariusz Alfons Nossol wysłał do papieża Jana Pawła II dokumentację dotyczącą historii kultu i cudów razem z prośbą o koronację wizerunku, z okazji drugiej pielgrzymki do Polski. Obraz poddano konserwacji. Nie nałożono ponownie srebrnych sukienek i pierwszych koron ofiarowanych przez króla Jana III Sobieskiego, które później podarowano Muzeum Diecezjalnemu[25]. Koronacja wizerunku koronami srebrno-złotymi odbyła się 21 czerwca 1983 na Górze Świętej Anny, podczas uroczystych nieszporów na ołtarzu polowym, na którym zawieszono sprowadzony z Opola wizerunek Matki Boskiej Opolskiej. Koronacji dokonał papież Jan Paweł II.