Sanktuarium św. Faustyny Kowalskiej w Warszawie
ul. Żytnia 1, 01-014 Warszawa
Sanktuarium Świętego
UDOSTĘPNIJ
ZAPISZ
4
Sanktuarium św. Faustyny Kowalskiej w Warszawie
Źródło: Wikimedia Commons
Nawa główna
Źródło: Wikimedia Commons
nawa wschodnia
Źródło: Wikimedia Commons
Ołtarz
Źródło: Wikimedia Commons
O sanktuarium:
Sanktuarium św. Faustyny – rzymskokatolicka świątynia w Warszawie.
Od roku 1981 jest ośrodkiem parafii, obecnie pw. Miłosierdzia Bożego i św. Faustyny. W latach 1863–1944 budynek służył jako wewnętrzna kaplica usytuowana w kompleksie zakonnym Sióstr Miłosierdzia Bożego; zniszczony w czasie powstania warszawskiego, pozostawał ruiną do początków XXI wieku, kiedy to został przebudowany do obecnego stanu. Budynek i jego bezpośrednie okolice zyskały symboliczny status w latach 80. XX wieku; były one ośrodkiem sztuki niezależnej, silnie nasyconej polityczną opozycją do oficjalnego reżimu. Obecnie kościół jest znany przede wszystkim jako związany ze św. Faustyną Kowalską, która została przyjęta do sąsiedniego klasztoru w roku 1925.
Duża działka obramowana ulicami Żytnią, Żelazną i Wronią w podówczas półwiejskiej dzielnicy Wola została w roku 1862 nabyta od Ksawerego Pusłowskiego przez arcybiskupa Warszawy, Zygmunta Szczęsnego Felińskiego. W tym samym roku Feliński przekazał zachodnią część parceli zakonowi Sióstr Miłosierdzia Bożego, właśnie założonemu w Warszawie, by wspierać młode kobiety z marginesu, z czasem powszechnie znane jako „magdalenki”. Po zajęciu działki siostry zaadaptowały istniejący drewniany dworek na kaplicę; została ona konsekrowana 1 listopada 1862 roku. Dalsza rozbudowa klasztoru zbiegła się z wybuchem powstania styczniowego i następującymi w związku z nim rosyjskimi represjami wobec domniemanych ośrodków rebelii; represje dotknęły również Kościół katolicki i zakony. Aby uniknąć represji, zakon na Żytniej częściowo zszedł do podziemia, a klasztor oficjalnie funkcjonował jako „dom pomocy i miłosierdzia”.
W roku 1873 przeorysza matka Teresa, prywatnie księżna Ewa Potocka, przeznaczyła znaczną sumę z prywatnej kieszeni na budowę nowej kaplicy. Zaprojektował ją Władysław Kosmowski, znany już architekt i autor kilku budowli kościelnych. Skromna nowa konstrukcja została zbudowana z cegieł i zastąpiła wcześniejszy drewniany budynek. Aby oszukać rosyjską administrację, ta mała, jednonawowa świątynia o podstawie 8 x 17 metrów została przykryta płaskim dachem; główne wejście znajdowało się na wewnętrznym dziedzińcu klasztornym, a niewielka absyda ołtarzowa, wysunięta w stronę ulicy Żytniej, została zakamuflowana poprzez obudowanie jej budynkiem mieszkalnym. Wnętrze było określane jako nawiązujące do stylu neoromańskiego.
Kaplica służyła Siostrom Miłosierdzia i ich protegowanym, “upadłym i zaniedbanym dziewczętom”], zakwaterowanym w osobnym skrzydle klasztoru; goście z zewnątrz mogli odwiedzać kompleks tylko raz w roku, na Wielkanoc. Najsłynniejsza polska mistyczka, znana potem jako św. Faustyna, została przyjęta do zakonu w roku 1925 i okresowo mieszkała na Żytniej do roku 1933. Budynek nie przeszedł żadnych zmian architektonicznych przez 63 lata, aczkolwiek możliwe, że dekoracje wnętrza systematycznie modyfikowano; ich najbardziej znanym elementem była podobno bardzo wierna kopia obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej. Kaplica przeszła poważną przebudowę w latach 1936–1938. Główna nawa została wydłużona o kilka metrów, wzdłuż ściany zachodniej dodano nawę boczną, prezbiterium zostało poszerzone, a przy rogu południowo-zachodnim zbudowano dzwonnicę; kaplica zmieniła się w niewielki kościół i tak też wspominana jest w niektórych źródłach.
W czasie II wojny w 1944 r. kompleks został celowo zniszczony przez Niemców. Po wojnie poklasztorny kompleks przez całe dekady pozostawał ogrodzoną ruiną z na pół zburzonymi budynkami, prowizorycznymi drewnianymi baraczkami i zwałami gruzów. W początku lat 1980. kościół – nadal niewiele więcej niż zamknięta ruina bez żadnego wyposażenia – został świątynią parafialną nowo założonej Parafii pw. Miłosierdzia Bożego, wydzielonej z terenu dwu sąsiednich parafii. Parafia została oficjalnie erygowana 15 grudnia 1980. 23 kwietnia 2017 kościół został podniesiony do rangi sanktuarium, obiektu związanego “ze szczególną przyczyną pobożności”. Przyczyną tą jest związek ze św. Faustyną; kościół został przemianowany na „pod wezwaniem Bożego Miłosierdzia i św. Faustyny". W kategoriach praktycznych zmiana oznacza wciągnięcia kościoła na listę celów popularnej w Polsce turystyki religijnej i dalszy napływ pielgrzymów podążających śladami św. Faustyny. Budynek kościoła po raz pierwszy od wielu lat nie jest terenem robót budowlanych; architektura budynku określana jest jako nawiązująca do świątyń wczesnochrześcijańskich, z wnętrzem zdominowanym przez łuki
Mapa:
Sanktuaria w pobliżu:
Odpust parafialny za 158 dni
niedziela, 5 października 2025