Holybreak - Sanktuarium Matki Bożej Zwycięskiej (Mignanego)

Sanktuarium Matki Bożej Zwycięskiej (Mignanego)

Via al Santuario, 16012 Savignone

Sanktuarium Maryjne

UDOSTĘPNIJ

ZAPISZ

O sanktuarium:

Sanktuarium Matki Bożej Zwycięskiej to katolickie miejsce kultu zlokalizowane w gminie Mignanego, przy via alla Vittoria 46, w metropolii Genua. Sanktuarium stoi na przełęczy Pertuso, w dominującej pozycji nad Val Polcevera, na wysokości 650 m, w pobliżu miejsca, w którym 10 maja 1625 roku kilku żołnierzy Republiki Genui, otoczonych przez ochotników z Valpolcevera, dowodzonych przez proboszcz Montanesi pokonał silną armię francusko-sabaudzką dowodzoną przez księcia Karola Emanuela I Sabaudii i składającą się, jak się mówi, z ponad 8000 ludzi. Z powodu tej porażki książę musiał zrezygnować ze swoich celów w Genui. Na miejscu bitwy (przełęcz Pertuso) na znak dziękczynienia za wstawiennictwo Madonny wzniesiono to sanktuarium, a miasto Genua poświęcono „Madonnie Królowej Zwycięskiej”. Z placu roztacza się szeroki widok na Valpolceverę, od przełęczy Giovi do morza. Do sanktuarium można obecnie dotrzeć drogą prowincjonalną 35 dei Giovi, po objeździe na samym szczycie przełęczy, ale starożytne drogi, ta prowadząca od miasta Montanesi i ta prowadząca do przełęczy Pertuso, są nadal przejezdne, przełęcz pomiędzy Valpolcevera a Valle Scrivia (obecnie droga prowincjonalna 47 Sanktuarium Zwycięstwa). Jeden ze starożytnych szlaków komunikacyjnych pomiędzy Genuą a Doliną Padu przebiegał przez przełęcz Pertuso (położoną wówczas na granicy Republiki Genui z lennami cesarskimi, rządzonymi przez szlachecką genueńską rodzinę Fieschi). Droga ta, która schodziła do doliny Scrivia do Vallecalda (wioska Savignone), w średniowieczu przewyższała znaczeniem Via Postumia (starożytna rzymska droga łącząca Genuę z Libarną, przechodząca przez Pontedecimo i przełęcz Bocchetta) w czasach średniowiecza, a od XIII w. wieku do kilkudziesięciu lat XIX wieku stał się głównym szlakiem komunikacyjnym pomiędzy Genuą a Doliną Padu. Prochy św. Augustyna przeszły tą trasą w 722 r. i zostały przetransportowane przez króla Longobardów Liutpranda, przechodząc przez port w Genui, z Afryki do Pawii (gdzie do dziś są przechowywane w bazylice San Pietro w Ciel d'Oro). . Wydarzenia, które doprowadziły do budowy sanktuarium, wpisują się w złożone wydarzenie historyczne pierwszej połowy XVII wieku, które było świadkiem licznych konfliktów pomiędzy głównymi ówczesnymi potęgami europejskimi. Pierwsze dziesięciolecia stulecia były okresem walki między Francją i Hiszpanią o dominację w północnych Włoszech. Książę Sabaudii Carlo Emanuele I, pragnąc poszerzyć granice swojego państwa i zdobyć ujście do morza, w 1622 roku zgodził się z Francuzami na inwazję i podział terytorium Republiki Genui, sprzymierzonej wówczas z Hiszpanią. W 1625 roku książę, zstępując do Ligurii z armią francusko-sabaudzką liczącą ponad 10 000 ludzi, po stosunkowo łatwym zajęciu części Riviera di Ponente i różnych miejscowości Oltregiogo (Acqui, Novi, Ovada, Rossiglione, Gavi i Voltaggio ), docierając aż do Savignone, w cesarskich lennach rodu Fieschi, sądził, że przedostając się doliną Polcevera przez przełęcz Pertuso z łatwością uda mu się najechać pozbawioną wówczas fortyfikacji Genuę. 10 maja 1625 r. armia francusko-sababajska wykonała niespodziewany ruch w kierunku przełęczy. Posunięcie to nie umknęło jednak uwadze Stefano Spinoli, komisarza ds. broni Valpolcevery, który udał się tam z grupą żołnierzy, wspieranych przez ochotników z Polcevery pod wodzą proboszcza Montanesi Giovanniego Marii Lucchini i kilku bandytów zaciągniętych w szeregi obrońców Republiki Genui z obietnicą ułaskawienia po zakończeniu konfliktu, na czele którego stoi niejaki Giambattista Marigliano. Niespodziewanie ta obdarta armia, walcząca mężnie z siłą desperacji i sprzyjana surowości tego miejsca, zmusiła wojska francusko-sabaudzkie do odwrotu. W czasie walk sam książę został trafiony strzałem z arkebusa, w wyniku którego zginął jeden z jego sekretarzy. To niezwykłe zwycięstwo Genueńczycy natychmiast przypisali cudownej interwencji Madonny, która ukazała się Don Lucchini we śnie, zachęcając go do stawiania oporu i czyniąc różne cuda na rzecz powstańców Polcevera. W rzeczywistości, gdy książę zdecydował się na tę ostatnią wyprawę, losy wojny nie obracały się już na jego korzyść z powodu nieporozumień, jakie powstały z francuskim dowódcą wojskowym (starym księciem Lesdiguières, którego oskarżał, prawdopodobnie niesłusznie, o że dał się zepsuć Genueńczykom) w związku z prowadzeniem działań wojennych i brakiem zaopatrzenia dla żołnierzy. Co więcej, gdy książę próbował sforsować przełęcz Pertuso, nadeszła wiadomość, że do portu w Genui przybyła flota hiszpańska, wyprzedzając francuskie jednostki morskie, podczas gdy armia hiszpańska, licząca 20 000 żołnierzy, dowodzona przez księcia Genui Feria, hiszpański gubernator Mediolanu, ruszał na pomoc sojusznikom Genui. Na fali emocji, jaka nastąpiła po zwycięstwie, natychmiast podjęto decyzję o budowie kaplicy, która od razu stała się celem pielgrzymek. 25 marca 1637 r. rząd Republiki Genui, chcąc także zwiększyć swój prestiż na arenie międzynarodowej, koronował Madonnę na Królową miasta, przekazując do sanktuarium ołtarz przedstawiający Dziewicę zasiadającą na tronie wśród świętych patronek Republiki, dziś zastąpiony pomnikiem przypisywanym Tommaso Orsolino (1587-1675). Pierwotną kaplicę powiększono, stając się prawdziwym kościołem, którego uroczyste otwarcie odbyło się w 1654 roku, pomimo opóźnień i problemów technicznych, jakie dotknęły prace. Podczas wojny o sukcesję austriacką, w latach 1746-1747 całą dolinę Polcevery zajęły wojska austriackie, które oblegały Genuę, siejąc śmierć i zniszczenie. Szczególnie ucierpiały zabudowania sakralne, a nawet sanktuarium zostało niemal doszczętnie zniszczone (według niektórych przez Austriaków, według innych przez samych mieszkańców doliny, aby nie służyło jako baza wypadowa dla najazdów zaborców). Ocalała jedynie dzwonnica zbudowana w 1723 r., ołtarz główny i zakrystia oraz wyposażenie sakralne, które proboszcz z Montanesi zabrał w bezpieczne miejsce w Pedemonte (Serra Riccò). Sanktuarium przebudowano w 1751 r. Kościół, mniejszy od XVII-wiecznego, ma plan prostokąta, z jedną nawą i dwiema bocznymi kaplicami, pod wezwaniem św. Anny i Najświętszego Serca Pana Jezusa. Nad ołtarzem głównym znajduje się posąg Orsolina, przedstawiający Madonnę z palmą zwycięstwa w lewej ręce, prawą zaś trzyma Dzieciątko powiewające flagą Genui. W przedsionku kościoła znajduje się kolejna drewniana statua Madonny, wyrzeźbiona w latach trzydziestych XX wieku przez rzemieślnika z Ortisei. Sanktuarium w Vittorii stało się jednym z głównych niedzielnych celów mieszkańców Valpolcevery, a tradycja, która ze względu na swoje korzenie, została utrwalona wraz z ustanowieniem patriotycznego klimatu, jaki charakteryzował okres od końca XIX wieku do I wojny światowej Wojennej (1915 -1918), kiedy to stał się ważnym punktem odniesienia dla byłych kombatantów, którzy w dowód wdzięczności przywieźli pamiątki wojenne i wota. Na placu zachowały się pozostałości austriackiej haubicy z I wojny światowej, podarowanej sanktuarium w 1919 roku przez generała Armando Diaza oraz fragment artylerii z II wojny światowej, odebrany Niemcom przez brygady partyzanckie działające w terenie w okresie walk wyzwoleńczych (1943-1945). Jest to działo przeciwpancerne kal. 7,5 cm PaK 40 produkowane przez firmę Rehinmetall-Börsig. Z okazji dostarczenia haubicy (jest to 8 cm M.75) podarowanej przez generała Diaza, na ścianie dzwonnicy umieszczono także istniejącą do dziś tablicę z tekstem Biuletynu Zwycięstwa generała Diaza (listopad 1918).

Czytaj więcej

Mapa:

Sanktuaria w pobliżu: