Sanktuarium Madonna della Rovinata (Lecco)
Galleria Valsassina, 23900 Lecco
Sanktuarium Maryjne
UDOSTĘPNIJ
ZAPISZ
1
Sanktuarium Madonna della Rovinata (Lecco)
Źródło: Wikimedia Commons
O sanktuarium:
Sanktuarium Madonna della Rovinata to sanktuarium katolickie zlokalizowane w mieście Lecco w Lombardii.
Budynek stoi poza miastem powiatu Germanedo, na panoramicznym tarasie położonym na zboczu morenowym w miejscowości della Rovinata nad starym jądrem dzielnicy położonej na zboczach Resegone.
Do sanktuarium można dotrzeć stromą, brukowaną ścieżką dla mułów, wijącą się przez zalesiony teren, wzdłuż której rozmieszczonych jest pierwszych trzynaście kaplic poświęconych dowolnej liczbie stacji Drogi Krzyżowej, dwie ostatnie znajdują się obok samego sanktuarium.
Oparty na stylu neoklasycystycznym z nawą o ograniczonych wymiarach w planie i prostych formach architektonicznych, projekt nawiązuje do licznych oratoriów tamtej epoki zbudowanych na tym terenie według projektu architekta Giuseppe Bovary, chociaż nie jest nam znany architekt, który zbudował Operę .
Korpus główny, na rzucie prostokąta, obejmuje nawę z sienią i prezbiterium, dach o trójspadowym dachu (pawilon od przodu, szczyt od tyłu) oraz fasadę wejściową od strony dziedzińca, charakteryzującą się niezwykle prosta konstrukcja; jest ograniczona dwoma bocznymi pilastrami i ramą okapową, posiada małe drzwi wejściowe i dwa małe okna z kratami, które pozwalają zajrzeć do wnętrza, u góry, charakterystycznego dużego półkolistego otworu z drewnianym oknem z przeszkleniami. Obok tego frontu znajdują się kaplice, w których obecnie mieszczą się dwie ostatnie stacje Drogi Krzyżowej. Mają konstrukcję edykułową z kształtowanymi gipsowymi obramowaniami i część wewnętrzną ze sklepieniem kolebkowym. Kaplica po lewej stronie odpowiada pierwotnej kaplicy Madonny Addolorata, później przemianowanej, zgodnie z popularną tradycją, na Madonna della Rovinata; z tyłu znajduje się baldachim składający się z drewnianej konstrukcji z dachem krytym dachówką, obok której znajduje się niewielka fontanna. Za kaplicą, po prawej stronie, przylega do kościoła niewielki budynek, w którym mieści się pomieszczenie przeznaczone na zakrystię.
Wewnątrz sień i prezbiterium mają kształt zbliżony do kwadratu, ściany przerywane są lizenami i gzymsami i zwieńczone są wysuniętym gzymsem, z którego wychodzą sklepienia kolebkowe tworzące dach.
Prezbiterium, którego podłoga jest podniesiona trzy stopnie nad podłogę sali, posiada dwie boczne nisze oraz edykuł mieszczący ołtarz Madonny Addolorata podarowany przez markiza Serpontiego, zwieńczony tympanonem z charakterystycznym okiem trynitarnym.
Poniżej obrazu znajduje się tabernakulum, które w pierwszej połowie XIX wieku było prawdopodobnie tabernakulum ołtarza głównego kościoła parafialnego w Germanedo. Ołtarz ścienny został pospiesznie zlikwidowany podczas ostatniej renowacji, kiedy dobudowano stół z serizzo, symbolicznie wsparty na miejscowym kamieniu morenowym.
Początki sanktuarium sięgają 1849 roku. Po osuwisku, które nawiedziło obszar geograficzny miejscowości, niewielka kaplica wzniesiona wiele lat wcześniej jako świadectwo kultu maryjnego miejscowej ludności, pozostała nietknięta przez osuwisko. To wydarzenie, uznane przez ludność za cudowne, skłoniło ówczesnego proboszcza, ks. Andreę Magniego, do rozpoczęcia prac budowlanych przy małym kościele. 16 sierpnia 1859 roku zakończono budowę i poświęcono budynek, w którym umieszczono obraz przedstawiający Madonnę dell'Addolorata, podarowany przez markiza Paolo Mirasole Serponti. Budynek, oprócz tego, że został wzniesiony po cudzie osunięcia się ziemi, został także poświęcony przez Niemców ślubowi cholery, choroby, która nawiedziła miasto w 1855 roku, a dokładnie w latach, w których zakończono budowę Sanktuarium. operacja.
Do dziś jest obiektem kultu, a sanktuarium znane jest także z festiwalu obchodzonego corocznie w trzecią niedzielę września.
Na początku XX wieku podjęto budowę kaplic położonych wzdłuż szlaku mułów, pierwotnie poświęconych tajemnicom różańca i ozdobionych freskami autorstwa malarza z Valsassino Tagliaferriego, ale uległy one nieodwracalnemu zniszczeniu w wyniku aktów wandalizmu ze strony nieznanych osób, które miały miejsce w 1976 r., następnie odnowiono w obiekcie i odnowiono w wykończeniach materiałami dostosowanymi technologicznie do ich lokalizacji; płaskorzeźby z terakoty zastąpiono piętnastoma panelami z brązu z płaskorzeźbami przedstawiającymi drogę krzyżową, wykonanymi przez rzeźbiarza z Lecco Fulvio Simonciniego i zainaugurowany 19 września 1993 r.
Mapa:
Sanktuaria w pobliżu:
