Sanktuarium Najświętszej Maryi Panny z Caravaggio (Deggia)
Località Deggia, 38078
Sanktuarium Maryjne
UDOSTĘPNIJ
ZAPISZ
3
Sanktuarium Najświętszej Maryi Panny z Caravaggio (Deggia)
Źródło: Wikimedia Commons
Źródło: Wikimedia Commons
Źródło: Wikimedia Commons
O sanktuarium:
Sanktuarium Najświętszej Maryi Panny z Caravaggio (lub Madonny z Caravaggio) to kościół katolicki położony w miejscowości Deggia, w gminie San Lorenzo Dorsino w Trydencie; jest częścią archidiecezji Trydentu i filią kościoła parafialnego San Lorenzo in Banale.
Pierwszą kaplicę w tym miejscu zbudowano po epidemii cholery, która nawiedziła Banale w czerwcu 1855 roku; początkowo ocalali z Deggi (miejsca, w którym w tamtym czasie prowadzono różne działania związane z wodą, a obecnie wyludnionego) ślubowali budowę kapliczki wotywnej poświęconej San Rocco, ale projekt szybko stał się znacznie ambitniejszy i zamiast tego doprowadził do budowy kaplicy poświęconej Najświętszej Maryi Pannie. Po uzyskaniu zgody kurii kaplica została poświęcona przez proboszcza parafii Tavodo, Don Carlo Colliniego.
W ciągu następnych trzydziestu lat nabożeństwo do kaplicy znacznie wzrosło, a ludność zaczęła określać ją jako „sanktuarium”. Dlatego też odczuto potrzebę posiadania większego kościoła: pierwszy projekt autorstwa architekta Cesare Rosa di Condino przewidywał przekształcenie istniejącego budynku w absydę nowej budowli; zamiast tego zdecydowano się zburzyć kaplicę i zbudować od podstaw nowy budynek.
Prace powierzone impresariom Celeste Rigotti z Prusy i Desiderio Gionghi rozpoczęły się 10 czerwca 1894 r. poświęceniem pierwszego kamienia przez Don Antonio Prudela, wikarego San Lorenzo in Banale; nowy kościół, ukończony w 1896 r., został poświęcony Madonnie z Caravaggio i św. Józefowi i został poświęcony 26 maja przez arcykapłana Condino i byłego wikariusza San Lorenzo, Don Giacomo Redolfi. W latach 1897-98 do budowli dobudowali dzwonnicę i zakrystię Beniamino Rigotti z Prusa i Angelo Sottovia z Pergnano.
Od tego czasu kościół nie przeszedł znaczących zmian konstrukcyjnych; odrestaurowano go w 1945 r. (jednocześnie dekorował wnętrze Marco Bertoldi), w 1961 r. (przebudowano dach i podłogę) oraz w latach 1980-82; wreszcie w latach 1988-1994 miały miejsce różne interwencje (m.in. remont dachu, cmentarza i instalacji elektrycznej, przemalowanie, adaptacja liturgiczna).
Kościół ma fasadę szczytową o ząbkowanym profilu reliefowym, otwieraną jedynie portalem wejściowym i okulusem w szczycie; znajduje się sześć łukowych okien jednolancetowych, po dwa na każdej ścianie bocznej i kolejne dwa z tyłu. Po prawej stronie, w pozycji cofniętej, wystaje korpus zakrystii, wyposażony we własny dostęp zewnętrzny z portykiem o trzech łukach; Z dachu zakrystii, składającej się z tarasu z attyką, wznosi się dzwonnica z odsłoniętego kamienia i betonu, z dzwonnicą otwartą oknami wielodzielnymi i zwieńczoną wyszukanym dachem wieżyczkowym.
Wnętrze kościoła na rzucie prostokąta, jednonawowe, podzielone na dwa przęsła, przykryte sklepieniami żebrowymi; święty łuk prowadzi do krótkiego prezbiterium, podwyższonego stopniem, zakończonego wieloboczną absydą ze sklepionym stropem i sklepieniami.
W absydzie, w środkowej niszy, znajdują się posągi Matki Boskiej z Caravaggio z wizjonetką Giannettą de' Vacchi. Wnętrza zdobią malowidła temperowe i freski autorstwa Marco Bertoldiego z 1945 roku; na sklepieniach przedstawiono epizody z życia Maryi, natomiast na ścianach nawy przedstawiono drogę krzyżową.
Mapa:
Sanktuaria w pobliżu:
