Sanktuarium San Rocco (Roccamontepiano)
Via Roma, 66012 Roccamontepiano
Sanktuarium Świętego
św.
Roch
UDOSTĘPNIJ
ZAPISZ
3
Sanktuarium San Rocco (Roccamontepiano)
Źródło: Wikimedia Commons
Źródło: Wikimedia Commons
Źródło: Wikimedia Commons
O sanktuarium:
Sanktuarium San Rocco to katolickie miejsce kultu znajdujące się w Roccamontepiano, w prowincji Chieti.
Kościół został zbudowany w XVII wieku, aby odeprzeć epidemię dżumy, która nękała Królestwo Neapolu od 1654 roku. Posąg poświęcony świętemu istniał już w 1575 roku, a barokowy kościół był skromny i niewielki, zbudowany tuż obok groty. W 1765 r. duże osuwisko zniszczyło starą osadę, która wyludniła się w niższych dzielnicach Sant'Angelo i Giancamillo, ale kult tymczasowego kościoła nie osłabł. W latach pięćdziesiątych XX wieku części starego kościoła, zwłaszcza podstawa dzwonnicy, zostały ponownie wykorzystane do budowy bardziej nowoczesnego i przestronnego sanktuarium.
Obecny budynek, zbudowany w latach pięćdziesiątych XX wieku, zastąpił wcześniejszy kościół, który przetrwał trzęsienie ziemi w 1765 roku i został zbudowany w połowie XVII wieku, prawdopodobnie podczas epidemii dżumy, która dotknęła Królestwo Neapolu w 1654 roku. Nowoczesny budynek, który wychodzi na San Rocco, pokryty jest białym trawertynem, podczas gdy ściany i dzwonnica wykonane są z lokalnego trawertynu zwanego pietra riccia.
Sanktuarium ma prostokątny plan piętra, z trójdzielną, strzelistą fasadą, przywołującą na myśl architekturę romańską. Posiada trzy równe portale, prowadzące do trzech naw, centralny korpus fasady, obramowany pilastrami, jest większy, a u góry ozdobiony jest małą, przypominającą świątynię częścią przednią ze stropem dalde i dekoracją z 1980 r. z polichromowanych paneli majolikowych przedstawiających sceny z życia św. Dzwonnica boczna jest kwadratową wieżą wykonaną z materiału pochodzącego z dawnego kościoła. Na szczycie znajdują się łuki dzwonnicy i mała iglica.
Wnętrze ma nawę główną i dwie nawy boczne podzielone filarami na łukach, które tworzą bardzo schematyczną geometrię. Ze względu na nowoczesność konstrukcji, jest niewiele elementów ozdobnych, ołtarz główny wyróżnia się w lewej nawie, tabernakulum w klasycznym stylu barokowym, ośmiokątne w planie z kolumnami i kopułą, z polichromowanego sztucznego marmuru, w którym znajduje się procesyjny posąg świętego. Jedna strona prowadzi do cudownej groty, przez podziemną ścieżkę, która prowadzi do drugiej z małym ołtarzem.
Na ścianach nawy znajdują się panele freskowe lokalnych autorów, panel świętej Łucji między świętą Apollonią a świętym Jerzym w przebraniu wojownika, panel świętego Kamila de Lellis wśród chorych, panel Matki Bożej Anielskiej i panel Świętej Rodziny.
W ołtarzu głównym znajduje się obraz przedstawiający Ukrzyżowanie z Matką Boską Bolesną, a u jego podnóża patronami są święci Rocco i Franciszek Caracciolo.
W dwóch ołtarzach głównych w nawach bocznych znajduje się figura Maryi Niepokalanej (prawa nawa) i Najświętszego Serca Chrystusa (lewa nawa); inne figury to grupa Matki Bożej Bolesnej i Martwego Chrystusa, Święta Łucja i Święta Anna z Dzieciątkiem Maryi, w malowanym drewnie.
W 2010 r. na skalistym grzbiecie otaczającym sanktuarium utworzono ścieżkę Drogi Krzyżowej oraz fontannę ścienną z majolikowymi panelami Rapino (CH) przedstawiającymi świętego Rocha i psa.
Święta woda San Rocco znajduje się również w grocie, gdzie 16 sierpnia dokonywane są ablucje, a także w nowoczesnej fontannie, zbudowanej na pobliskim placu wzdłuż Via Roma, placu z murami obwodowymi wyposażonymi w wylewki.
Istniejący wcześniej budynek można zobaczyć na niektórych historycznych fotografiach, miał prostokątny plan zmodyfikowany w kilku miejscach, płaska fasada była bielona, z centralnym portalem zwieńczonym okulusem. Boczna dzwonnica, znajdująca się w innym miejscu niż obecna wieża, była bardzo zniszczona, przebudowana na początku XX wieku w stylu neogotyckim, z ostrołukowymi arkadami i piramidalną iglicą. Wnętrze miało jedną nawę z centralnym ołtarzem i podziemnym dostępem do cudownej groty.
Abruzja to kraina starożytnych rytuałów, tradycji, świętych i podróżników.
Nie ma wioski czy przysiółka, w którym wokół małego kościoła, kapliczki lub naturalnego miejsca nie narodziłby się święty rytuał, który bardzo często, zakorzeniony w mgle czasu, jest bezpośrednio związany ze starożytnymi kultami pogańskimi i siłami natury.
Roccamontepiano, małe miasteczko u podnóża pasma górskiego Majella, obejmuje bardzo serdeczny rytuał.
Tutaj obfita obecność wody z licznymi źródłami, strumieniami i potokami reprezentuje siłę, czystość i utrzymanie mieszkańców. Jako element życia i regeneracji, jest ona nie tylko doświadczana ze świętością przez mieszkańców Rocco, ale także istnieje powszechny zwyczaj, że kilkadziesiąt tysięcy ludzi w całym regionie Teatino-Pescia udaje się tam, aby pić, kąpać się i zbierać "cudowną wodę", która tryska w grocie San Rocco i która zasila również sąsiednią fontannę.
Kult jest nierozerwalnie związany z pielgrzymującym świętym Rocco, obrońcą przed zarazą i nieuleczalnymi chorobami. Legenda głosi, że święty, w drodze do i z Rzymu, schronił się w starożytnej Rocca, posiadłości potężnej patrycjuszowskiej rodziny książąt Orsini.
Sierpniowe święto Wniebowzięcia NMP i San Rocco stało się więc okazją do tak popularnego i powszechnego kultu wśród wiernych.
Już w 1600 roku istniał tu kościół poświęcony francuskiemu świętemu, który żył w XIV wieku. Jako syn szlacheckiej rodziny z Montpellier, po śmierci rodziców postanowił oddać wszystko ubogim i wyruszył jako pielgrzym do grobu św. Piotra. Na swojej drodze napotkał straszliwą plagę dżumy. Nie przejmując się ryzykiem, jakie mógł ponieść, oddał się do dyspozycji ofiar zarazy, aby pomóc im w leczeniu.
Historia Rocco jest przedstawiana w klasycznej ikonografii z małym psem z chlebem w pysku. Lokalna legenda głosi, że młody Rochus przebywał w grocie, która dziś jest czczona jako cudowna. Przeżył dzięki troskliwej opiece psa, który codziennie kradł bochenek chleba ze stołu swojego pana i przynosił go biednemu pielgrzymowi.
Legenda i powszechna pobożność sprawiają, że wioska, sanktuarium, grota i fontanna są dosłownie szturmowane przez wiernych w te dni, aby uzyskać zapewnienie i ochronę świętego przez cały rok. Wielu wyznawców kupuje typowy ceramiczny kubek ze stylizowaną podobizną świętego i namalowanym rokiem wizyty. Wieczornej procesji 16 sierpnia towarzyszą dewocyjne konchy wykonane z papierowych kwiatów i przygotowane przez wiejskie dziewczęta.
Mapa:
Sanktuaria w pobliżu:
