Kościół San Pietro i Santa Maria della Pace (Calestano)
Via Giovanni Battilocchi, Calestano
Sanktuarium Maryjne
UDOSTĘPNIJ
ZAPISZ
3
Kościół San Pietro i Santa Maria della Pace (Calestano)
Źródło: Wikimedia Commons
Źródło: Wikimedia Commons
Źródło: Wikimedia Commons
O sanktuarium:
Kościół San Pietro i Santa Maria della Pace, znany również jako sanktuarium Santa Maria della Pace, to miejsce kultu katolickiego o modernistycznych formach, zlokalizowane przy via Battilocchi 51 w Marzolara, wiosce Calestano, w prowincji i diecezji z Parmy; jest częścią obszaru pasterskiego Calestano-Felino-Sala Baganza.
Pierwotne miejsce kultu powstało w czasach średniowiecznych; najstarsze świadectwo jej istnienia datuje się na rok 1230, kiedy to kaplica została wymieniona w Capitulum seu Rotulus Decimarum diecezji parmeńskiej wśród podległości kościoła parafialnego Castrignano.
Obszar absydy romańskiej świątyni został prawdopodobnie przebudowany w XV wieku.
Pierwsza wzmianka o poświęceniu kościoła św. Piotrowi Apostołowi pochodzi z 1494 roku.
W XVI-XVII wieku absydalne prezbiterium przykryte zostało sklepieniem kolebkowym z lunetami.
W 1908 r. rozpoczęto budowę nowej świątyni przylegającej do średniowiecznej, zaprojektowanej przez architekta Alfredo Provinciali; modernistyczny budynek, otoczony dwiema kaplicami, ukończono w 1915 r., ponownie wykorzystując i podnosząc dzwonnicę starożytnego miejsca kultu, która służyła jako sala parafialna.
2 lipca 1916 roku w ołtarzu głównym ołtarza umieszczono czczoną figurę Madonny della Pace, pochodzącą z oratorium Santa Maria della Pace w Parmie, zdekonsekrowanego dwa lata wcześniej.
W 1928 roku dobudowano fasadę w formach eklektycznych, według projektu architekta Camillo Uccelliego.
Około 1950 roku rozpoczęto nowe prace polegające na budowie dwóch kaplic po prawej stronie, według projektu architekta Italo Costy; w 1962 r. dla symetrii dobudowano dwie kaplice po lewej stronie oraz dobudowano po bokach fasady dwie sale usługowe, które powiększono zachowując doskonałą ciągłość stylistyczną z resztą fasady; w 1963 roku wnętrza zostały ostatecznie udekorowane przez Manlio Manuati.
12 października 1969 roku biskup Parmy Amilcare Pasini podniósł świątynię do rangi sanktuarium diecezjalnego, poświęconego Santa Maria della Pace.
W dniu 23 grudnia 2008 r. obszar ten nawiedziło gwałtowne trzęsienie ziemi; w latach 2010–2013 kościół przeszedł renowację i interwencje konsolidacyjne.
Kościół rozwija się na rzucie jednonawowym, flankowanym po każdej stronie trzema kaplicami, z wejściem od wschodu i apsydalnym prezbiterium od zachodu; po prawej stronie przylega starożytne miejsce kultu, przekształcone w salę parafialną.
Symetryczna, wyrazista fasada, w całości otynkowana, podzielona jest poziomo na dwie części wysokim, profilowanym gzymsem zębatym. Poniżej na cokole wznosi się sześć lizen, z których cztery środkowe zwieńczone są kompozytowymi kapitelami, połączonymi ze sobą reliefowymi girlandami; pośrodku duży portal wejściowy, ograniczony parami pilastrów i zwieńczony krzywoliniowym frontonem z wystającą ramą; po bokach znajdują się dwa kwadratowe lustra, które powtarzają się także na końcach, gdzie pod zwieńczającą attyką otwierają się dwa obramowane okuli. Powyżej, nawiązując do tych poniżej, wznoszą się cztery kompozytowe pilastry; pośrodku trzy jednolancetowe okna o okrągłych łukach, przerywane filarami zwieńczonymi doryckimi kapitelami; po bokach znajdują się dwa kwadratowe lustra. Na szczycie znajduje się duży trójkątny fronton z wystającą ząbkowaną ramą; w koronie znajdują się dwie małe sterczyny na końcach i wysoki metalowy krzyż pośrodku.
Boki w całości pokryte kamieniem, przerywane są pilastrami; na końcu prawej strony otynkowana dzwonnica stoi w dwóch rzędach, ozdobiona na końcach pilastrami doryckimi; ośmiokątna dzwonnica wychodzi na cztery główne fronty poprzez duże, jednolancetowe okna z okrągłymi łukami, otwarte w obrębie prostokątnych okien; wieńcząc ją, poza zwisającym gzymsem, wznosi się ostra miedziana iglica na planie ośmiokąta.
Wewnątrz nawę, przykrytą malowanym sklepieniem kolebkowym z lunetami, flankuje szereg kompozytowych pilastrów podtrzymujących formowany gzyms obwodowy; boczne kaplice, zamknięte u góry sklepieniami krzyżowymi na przemian ze sklepieniami kolebkowymi, wychodzą na salę poprzez duże okrągłe łuki.
Prezbiterium, lekko podwyższone, poprzedzone jest wysokim zaokrąglonym łukiem triumfalnym, wspartym na kompozytowych pilastrach; w pomieszczeniu, nakrytym sklepieniem kolebkowym z lunetą ozdobioną freskami, pośrodku znajduje się marmurowy ołtarz główny, dobudowany około 1980 r.; u dołu absyda, zamknięta u góry półkopułą niecką, przechowuje wewnątrz barokowego ołtarza statuę Madonny della Pace, powstałą w Rzymie w XVII wieku i pochodzącą z oratorium Santa Maria della Pace w Parmie.
Mapa:
Sanktuaria w pobliżu:
