Sanktuarium Matki Bożej z Mirteto (Ortonovo)
Sentiero dei Colombi, 19034 Ortonovo
Sanktuarium Maryjne
UDOSTĘPNIJ
ZAPISZ
3
Sanktuarium Matki Bożej z Mirteto (Ortonovo)
Źródło: Wikimedia Commons
Źródło: Wikimedia Commons
Źródło: Wikimedia Commons
O sanktuarium:
Sanktuarium Matki Bożej w Mirteto to katolickie miejsce kultu położone w wiosce Ortonovo w gminie Luni, w prowincji La Spezia.
W miejscu dzisiejszego sanktuarium, w pobliżu góry Boscaccio, na południe od historycznego centrum Ortonova, około XV wieku znajdowało się oratorium zatytułowane „Santa Maria del Mortineto”, którego siedzibą było Bractwo Disciplinanti.
Wydarzenie uznane za „cudowne” w roku 1537 – wypływ krwawych łez z obrazu Madonny u stóp krzyża Jezusa – dało impuls do budowy nowego, większego budynku, przystosowanego do spodziewanego napływu pielgrzymów do małe oratorium. Prace powierzono architektowi Ippolito Marcello z Lukki, który rozpoczął prace w 1540 roku i zakończył je w 1566 roku.
W 1584 roku przeorowie bractwa przejęli władzę od dominikanów, którzy sprawowali pieczę nad majątkiem aż do panowania napoleońskiego pod koniec XVIII wieku. Za czasów ojców dominikanów sanktuarium przeszło nową fazę rozbudowy i dekoracji: w 1601 roku zbudowano zakrystię i przylegający do niej klasztor, w 1650 roku nowy chór za świętym edykułem, a centralną świątynię wykonał Giovanni Matteo Scalabrini z Carrary w 1796 roku.
Wraz z Republiką Liguryjską, włączoną do Pierwszego Cesarstwa Francuskiego Napoleona Bonaparte, zakon został wydalony z sanktuarium i miasta Ortonovo w 1800 roku, pozostawiając zarządzanie budynkiem kilku członkom. To właśnie w okresie panowania zza Alp starożytna nazwa „Mortineto” zmieniła się na dzisiejszą „Mirteto”, być może na skutek błędu w transkrypcji z języka włoskiego na francuski.
Opuszczony po upadku Napoleona i zamknięty po narodzinach Królestwa Włoch, dopiero w 1888 roku dekretem biskupów Luni-Sarzana i Brugnato Giacinto Rossi ponownie powierzono opiekę nad sanktuarium ojcom dominikanom którzy natychmiast dołożyli wszelkich starań, aby po remoncie i renowacji obiektów zniszczonych przez zaniedbanie ponownie otworzyć obiekt sakralny.
Od 1933 do września 2003 roku sanktuarium opiekowali się ojcowie oriońscy. Od 2003 roku sanktuarium prowadzony jest przez księży z Bractwa Misyjnego Maryi, wspólnoty pochodzącej z Gwatemali.
Wewnętrznie sanktuarium posiada trzy nawy, oddzielone dwoma rzędami filarów w stylu korynckim, które z kolei podtrzymują sklepienia stropu i łuki kaplic.
Na fasadzie, oprócz centralnej rozety pokrytej białym marmurem z Carrary, w lunecie nad architrawem znajduje się wysoka płaskorzeźba przedstawiająca Madonnę z Dzieciątkiem oraz dwóch wyznawców, być może należących pod względem stylu ubioru do miejscowego bractwa ; dzieło, początkowo przypisywane młodemu Michałowi Aniołowi, wydaje się być dziełem rzeźbiarza z Lukki, który prawdopodobnie inspirował się sztuką Michała Anioła.
Wśród dzieł sztuki zachowanych wewnątrz sanktuarium znajduje się znajdujący się w centralnej świątyni obraz przedstawiający Złożenie Krzyża, ten ostatni, wykonany w 1796 roku przez Giovanniego Marię Scalabriniego z polichromowanego marmuru i ośmiokątnego kształtu.
Mapa:
Sanktuaria w pobliżu:
