Sanktuarium Matki Bożej z Reggio (Vernazza)
Località Drignana, 19081 Vernazza
Sanktuarium Maryjne
UDOSTĘPNIJ
ZAPISZ
3
Sanktuarium Matki Bożej z Reggio (Vernazza)
Źródło: Wikimedia Commons
Źródło: Wikimedia Commons
Źródło: Wikimedia Commons
O sanktuarium:
Sanktuarium Matki Bożej z Reggio to katolickie miejsce kultu położone w miejscowości o tej samej nazwie, w gminie Vernazza, w prowincji La Spezia. Kościół jest siedzibą parafii o tej samej nazwie w diecezji La Spezia-Sarzana-Brugnato.
Aby dotrzeć do sanktuarium, należy przejść brukowaną ścieżką o długości około dwóch kilometrów, która zaczyna się od stacji kolejowej i wśród tarasowych pól uprawnych dochodzi do przytulnego placu kościelnego, otoczonego wielowiekowymi drzewami, m.in. najstarszy cyprys w całej Ligurii (800 lat).
Panoramiczną drogę przeplata się szeregiem kaplic, w każdej z nich znajduje się stacja Drogi Krzyżowej.
Sanktuarium jest częścią „sanktuarium Cinque Terre” wraz z sanktuarium Nostra Signora di Montenero w Riomaggiore, sanktuarium Nostra Signora della Salute w Volastra, sanktuarium Nostra Signora delle Grazie w Vernazza i sanktuarium Nostra Signora di Soviore w Monterosso nad morzem.
Pochodzące z czasów rzymskich, w okresie sięgającym I wieku p.n.e., było ważnym skrzyżowaniem dróg w średniowieczu. Tutaj stało starożytne miasto Reggio o tej samej nazwie, z którego około roku 1000 rozpoczęła się migracja ludności w kierunku wybrzeża, tworząc starożytne jądro Vernazzy.
Obszar ten był prawdopodobnie terenem pogańskiego cmentarza, być może z V wieku.
Kościół, wzniesiony zapewne przed XI w. na pozostałościach starożytnego miejsca modlitwy, którego pozostałości znajdują się w krypcie, po raz pierwszy udokumentowany jest tytułem Santa Maria w 1248 r. Kolejny dokument z 1318 r. nosi tytuł Reggio.
Prosta, oryginalna romańska fasada kamienna jest typu szczytowego, zwieńczona dekoracjami barokowymi. Portal zwieńczony jest lunetą, na której umieszczono marmurową płaskorzeźbę poświęconą Matce Boskiej z Dzieciątkiem. Wnętrze pierwotnie miało charakter bazylikowy. W 1850 roku został odnowiony, posiadając trzy nawy i plan krzyża łacińskiego. Wewnętrzny aparat dekoracyjny, w którym nadal widać starożytne kapitele, jest w przeważającej mierze barokowy.
Oprócz licznych wotów w kościele zachował się obraz tzw. Czarnej Madonny z Dzieciątkiem Jezus, niegdyś uważano, że wizerunek Madonny ma pochodzenie bizantyjskie; Ostatnie i dogłębne badania wykazały, że obraz pochodzi ze szkoły toskańskiej z XIV wieku.
Ze względu na liczne udokumentowane cudowne uzdrowienia, kult obrazu Matki Bożej poświadczony jest już od 1615 roku. Chorzy, którzy przychodzili do sanktuarium z prośbą o łaski, uczestniczyli w czynnościach sakralnych z utworzonej w prawej nawie wnęki zwanej „oknem”.
Pensjonat, wybudowany w XIX wieku i będący siedzibą klasztoru, oferuje punkt gastronomiczny i możliwość noclegu.
O ścianę kościoła opiera się monumentalny cyprys o wysokości 23 metrów i średnicy 4 metrów, którego wiek szacuje się na 800 lat.
Na zboczu graniczącym z placem znajdują się starożytne nagrobki. Na jednym z nich, w kształcie tarczy, wyryty jest krzyż Kawalerów Maltańskich. Niedaleko znajduje się „kolumna płaczu”, pod którą według tradycji przewieziono z Jerozolimy i tu pochowano rycerza z rodu Malaspinów, poległego w bitwie podczas krucjaty.
Mapa:
Sanktuaria w pobliżu:
