Sanktuarium Nostra Signora di Soviore (Monterosso al Mare)
SP38, 19016 Monterosso al Mare
Sanktuarium Maryjne
UDOSTĘPNIJ
ZAPISZ
4
Sanktuarium Nostra Signora di Soviore (Monterosso al Mare)
Źródło: Wikimedia Commons
Źródło: Wikimedia Commons
Źródło: Wikimedia Commons
Źródło: Wikimedia Commons
O sanktuarium:
Sanktuarium Nostra Signora di Soviore to katolickie miejsce kultu położone w gminie Monterosso al Mare, przy drodze prowincjonalnej 38, w prowincji La Spezia. Budynek sakralny położony jest na terenie Parku Narodowego Cinque Terre na zboczach góry Soviore (464 m n.p.m.) wśród lasów i tarasowych pól w pobliżu drogi przewozowej pomiędzy gminami Monterosso al Mare i Levanto. Kościół jest siedzibą parafii o tej samej nazwie wikariatu Riwiery diecezji La Spezia-Sarzana-Brugnato, której patronką jest Madonna z Soviore od 11 maja 1974 roku. Główne święta przypadają 15 sierpnia (święto Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny) i niedzielę po 8 września.
Sanktuarium jest częścią, wraz z sanktuarium Nostra Signora di Montenero w Riomaggiore, sanktuarium Nostra Signora della Salute w Volastra, sanktuariami Nostra Signora delle Grazie i Nostra Signora di Reggio w Vernazza, „Sanktuaria Cinque Terre „.
Data budowy jest nadal niepewna; ponadto pierwsza wzmianka o budowli znajduje się w dokumencie z 1244 r. Jej konstrukcja mogła być zatem współczesna lub nawet wcześniejsza.
O pochodzeniu sanktuarium opowiada starożytna popularna legenda: podczas najazdów Longobardów z Rotari ludność wschodniego wybrzeża uciekła w głąb doliny i, aby chronić ją przed możliwą kradzieżą, postawiono świętą drewnianą statuę Madonny został pochowany ; Legenda głosi, że obraz został odnaleziony sto lat później przez ludność, po locie gołębicy, która schroniwszy się w tunelu, sprawiła, że został ponownie odkryty.
W kolejnych stuleciach kult ten rósł wśród ludności, o czym świadczy XIV-wieczna tablica zamurowana w prezbiterium, co doprowadziło do budowy „domu pielgrzyma” i powierzenia opieki nad szpitalem w Monterosso proboszczowi i rolnikom sanktuarium Morze.
Dwa dokumenty z XV w. ponownie wspominają o sanktuarium w Soviore: pierwszy, datowany na 1484 r., poświadcza przydzielenie kościoła o. Simone Fassio na mocy decyzji papieża Sykstusa IV; druga, z 1488 r., świadczy o udzieleniu przez papieża Innocentego VIII odpustu zupełnego z okazji święta Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny.
Od połowy lat osiemdziesiątych XX wieku sanktuarium Soviore stało się ważnym miejscem dla części włoskiego skautingu: tu narodziła się Wspólnota Harcerska Soviore i rozpoczęły się Szlaki Soviore, spotkania duchowe, które gromadziły po latach uczestników z kilku stowarzyszeń harcerskich wydzielenie w latach siedemdziesiątych, przez wiele lat, jedynego miejsca spotkań i wspólnej działalności tych stowarzyszeń. Takie spotkania trwają do dziś i powtarzają się tutaj w każdą Wielkanoc oraz w całych Włoszech w okresie Bożego Narodzenia.
W szczytowej fasadzie znajduje się rozeta i gotycki portal, na którym umieszczono marmurową płaskorzeźbę przedstawiającą Madonnę Addoloratę.
Pierwotnie konstrukcja wewnętrzna budowli była trójnawowa: wokół sanktuarium zachowały się pozostałości dawnych kapiteli i oryginalnych kolumn. Dziś wnętrze kościoła jest jednonawowe, po przekształceniach przeprowadzonych w XVI wieku.
Dekoracja wewnętrzna przedstawia kilka cykli fresków, zwłaszcza sklepienia kolebkowego, w których przedstawiona jest historia odkrycia świętego obrazu maryjnego i Piety. W sanktuarium zachowały się także liczne wota, głównie o charakterze morskim.
Potężna dzwonnica znajdująca się przed kościołem jest w przeważającej mierze romańska.
Część pełniąca funkcję pensjonatu była wznoszona wielokrotnie, począwszy od czasów stosunkowo odległych, o czym świadczą oryginalne ostrołuki najstarszej części (tej naprzeciw dzwonnicy, w północno – zachodnim narożniku kościoła). Znacząca rozbudowa datuje się na XVIII wiek; kolejna, z 1909 r., powstała w drodze zapisu, o czym świadczy zamurowana od frontu tablica pamiątkowa.
Ostatnie prace konserwatorskie i restauratorskie przeprowadzono w 2000 roku z okazji Jubileuszu, za namową ówczesnego rektora Don Sandro Crippy. Prace te umożliwiły przywrócenie pensjonatowi pierwotnego, historycznego, portykowego wyglądu. Znacząco zwiększono także tradycyjną bazę noclegową pensjonatu, który obecnie jest zarządzany przez diecezję La Spezia-Sarzana-Brugnato jako rezydencja turystyczno-hotelowa.
Jednocześnie dobudowano nową część centrum konferencyjnego, mając na celu zakwalifikowanie Soviore także jako kierunku dla tzw. turystyki biznesowej.
Dziedziniec przed budynkiem pensjonatu sanktuarium otoczony jest w kierunku doliny rzędem ponad stuletnich okazów dębu ostrolistnego. Są to drzewa o znacznych rozmiarach (średnica pnia waha się od 240 do 290 cm, a wysokość od 20 do 30 m) uznawane są za drzewa pomnikowe.
Don Sandro Crippa urodził się 20 stycznia 1934 r. w Monterosso al Mare.
Święcenia kapłańskie przyjął w 1959 r. i do 1971 r. pełnił funkcję wiceproboszcza w różnych parafiach La Spezia, pracując głównie w sektorze młodzieżowym w oratoriach. Swoją posługę pełnił także w środowisku wojskowym, wśród lotników, przez ponad dwadzieścia lat był biskupim konferansjerem.
W 1971 roku został mianowany rektorem sanktuarium Matki Bożej w Soviore i w tym obserwatorium – nieco oddalonym od wstrząsów społecznych tamtego okresu – pracował w obronie całego dobra, jakie wniosła tradycja kościelna w latach poprzedzających protest .
W tym celu założył Stowarzyszenie Przyjaciół Sanktuarium w Soviore, które umożliwiło młodym ludziom ze wszystkich środowisk – katolickim i niekatolickim – doświadczenie posługi w sanktuarium, połączone z mocnymi momentami duchowej refleksji pod jego przewodnictwem.
Służył chorym podczas pielgrzymek do Lourdes, będąc częścią wspólnoty Białych Foulardów i UNITALSI.
Nadzorował renowację sanktuarium, przywracając fasadę do kamienia (poprzednia interwencja, być może z XVIII wieku, otynkowała fasadę, nadając jej bardzo konwencjonalny wygląd) i udało mu się w 1995 r. odsłonić absydę i ścianę obwodową istniejącego wcześniej miejsca kultu, którego wczesnośredniowieczna posadzka jest dziś widoczna przez szklane wstawki w posadzce kościoła.
Zginął 1 marca 1999 roku w wypadku drogowym niedaleko Campogalliano w rejonie Modeny, gdy miał rozpocząć wspomnianą rozbudowę kompleksu sanktuarium z okazji Jubileuszu 2000 roku.
Pierwsze doświadczenia Don Sandro ze światem skautów miały miejsce jako asystent kościelny w grupach skautowych w La Spezia i Levanto. Jego zaangażowanie wzrosło w konsekwencji i znaczeniu, a także brał udział w kierowaniu licznymi obozami szkolnymi Branca Lupetti wraz z Pietro Paolo Severi i Teo Frascari. Wraz z kilkoma uczniami jednego z tych obozów szkolnych podczas wizyty w Soviore założył Wspólnotę Harcerską w Soviore, której był tym samym pierwszym asystentem duchowym i funkcję tę pełnił aż do śmierci.
W 1974 r. był jednym z założycieli Centrum Studiów i Doświadczeń Skautowych Baden-Powell, a po śmierci Dona Ghettiego (Baden) w 1980 r. został jego asystentem kościelnym. Historia ośrodka zawsze była ściśle związana z historią społeczność harcerska w Soviore.
Ośrodek badawczy zaczął promować Szlaki Wielkanocne wraz ze wspólnotą harcerską z Soviore, którą Don Sandro gościł w sanktuarium przez kilka lat; był oczywiście także asystentem tras bożonarodzeniowych (które zawsze miały format podróżniczy dla Włoch). Szlaki Soviore zawsze witały skautów wszelkiego pochodzenia, w szczególności AGESCI i skautów Europy, przyczyniając się w niemałym stopniu do wzajemnego poznania i zrozumienia. Soviore stanowiło wspólną płaszczyznę, na której ludzie z obu stowarzyszeń, nawet w latach, gdy oba stowarzyszenia oficjalnie nie pozostawały w formalnych związkach, mogli wspólnie prowadzić harcerstwo i poznawać się i szanować.
Mapa:
Sanktuaria w pobliżu:
