Sanktuarium Świętej Anny (Cilavegna)
Via Sant'Anna, 27024 Cilavegna
Sanktuarium Świętego
św.
Anna
UDOSTĘPNIJ
ZAPISZ
3
Sanktuarium Świętej Anny (Cilavegna)
Źródło: Wikimedia Commons
Źródło: Wikimedia Commons
Źródło: Wikimedia Commons
O sanktuarium:
Sanktuarium Świętej Anny jest sanktuarium katolickim położonym w gminie Cilavegna, w prowincji Pavia, w Lombardii. Budynek jest jedynym sanktuarium niemaryjnym w całej Lomellinie, ponieważ jest poświęcony Świętej Annie.
W Sanktuarium co roku 26 lipca odbywa się festyn ku czci Świętego, łączący duchowość z tradycyjną mszą śpiewaną i poświęceniem pól z bardziej popularnymi uroczystościami, takimi jak wieczorny pokaz sztucznych ogni.
W roku szkolnym 2017/2018 obiektem opiekowało się trzech uczniów, zwracając na niego uwagę „Włoskiego Funduszu na rzecz Środowiska” w ramach projektu mającego na celu poprawę lokalnych zasobów.
Historia Sanktuarium to labirynt popularnych opowieści i legend przekazywanych od wieków. Mówi się, że w XVI wieku w małej kaplicy wotywnej na wsi Cilavegno ustawiono fresk św. Anny, który jednak wraz z podziałem gruntu z nowymi sąsiadującymi gminami Parona i Albonese przeszedł na własność gminy z Parony. Jednakże mieszkańcy Cilavegny, oddani świętej, postanowili ukraść fresk i sprowadzić go z powrotem do Cilavegna, budując mały kościółek, aby chronić swój skarb: w ten sposób narodził się pierwszy mały kościół Sant'Anna, zwany wówczas „ Gesiolo della Calderlina”, biorąc pod uwagę bliskość gospodarstwa o tej samej nazwie.
Sanktuarium dwukrotnie groziło rozbiórką: pierwszą w 1671 r. na polecenie wikariusza generalnego Pawii, który nakazał przeniesienie fresku do kościoła parafialnego i rozbiórkę wiejskiej kaplicy, aby zapobiec kradzieży i profanacji. Następnie Cilavegnesi zakupili szaty i wyposażenie, odrestaurowali niektóre części i uczynili okolicę bezpieczniejszą, wyznaczając pustelnika, pustelnika, odpowiedzialnego za opiekę nad sanktuarium („pustelnicy z Calderliny” zostali wyświęceni i wyposażeni w święty habit przez Ojciec Gwardian klasztoru San Francesco Santa Maria della Guardia w Vigevano); po raz drugi sanktuarium groziło rozbiórką w 1871 r. w wyniku wykopalisk odnogi kanału Cavour, kanału Quintino Sella. Niebezpieczeństwo zażegnano poprzez zmianę biegu rzeki.
W roku 1719 pustelnik fr. Agostino Zuccola uzyskał od kurii pozwolenie na sprawowanie funkcji sakralnych w Sanktuarium i 26 lipca tego samego roku, w uroczystość świętych Anny i Joachima, obchodzono pierwsze święto św. Anny. Niektóre dokumenty opowiadają o uroczystej Mszy Kantatowej, procesji przez pola ze spryskaniem wodą San Giulio „ad patendam pluvium” oraz o festiwalu chłopskim z końcowym wystrzeleniem petard; ta tradycja po 300 latach nie uległa zmianie.
Wzrosła liczba wiernych i nabożeństwo do Świętego, dlatego w 1889 roku budynek został rozbudowany według projektu księdza Giovanniego Delconsole'a. Część starożytną stanowi środkowa nawa frontowa, co można wywnioskować z porównań muru zewnętrznego oraz z barokowego kształtu żagli nad oknami. Rozbudowa nadała kościołowi styl romański z niedoskonałym krzyżem greckim, z trzema nawami w ramieniu przednim. Główny ołtarz z marmuru i muru przeniesiono z powrotem na przecięcie belek, wstawiając część starożytnego muru, w którym znajduje się słynny fresk. W ramionach bocznych utworzono dwa ołtarze poświęcone Objawieniom w Lourdes i Świętej Rity z Cascii, obecnie ołtarz „Narodzenia Maryi”.
Renowacje były kontynuowane i trwają do dziś: w 1914 r. malarz wigewański Francesco Villa ozdobił wnętrze kościoła i ukończył ołtarz główny, a na początku XX wieku rozebrano starożytny portyk wejściowy i zastąpiono go fasadą w zupełnie innym stylu architektonicznym stylu, pozostawiając go pozbawionym sztukaterii i dekoracji, składający się z łukowatego portyku, rozety i pięciu iglic na dwóch zboczach górnej części.
Fresk pochodzi z XVI wieku i niektórzy lokalni historycy przypisują go szkole Gaudenzio Ferrari. Nie ma dokumentów dostarczających nam pewnych danych na temat tego dzieła, nie ma też autografów czy symboli, które pozwoliłyby ustalić datę powstania lub autora.
Praca przedstawia się jako portret rodzinny, na którym pośrodku znajduje się Najświętsza Maryja Panna z Dzieciątkiem Jezus, po bokach rodzice św. Anna i św. Joachim oraz mały Jan Chrzciciel. Najświętsza Dziewica ma na sobie różową suknię i niebieski welon; różowy reprezentuje wieczność, symbol macierzyństwa, podczas gdy niebieski symbolizuje świętość, którą jest okryty. Na Jej kolanach widzimy nagie Dzieciątko Jezus. Na prawo od Marii widzimy modlącą się św. Annę, a po lewej św. Joachima wspartego na lasce. Oboje noszą zielone i jasnobrązowe ubrania, symbole nadziei, płodności, a przede wszystkim pokory. W lewym dolnym rogu mały Jan Chrzciciel obejmuje baranka i krzyż ze wstążką, na którym jest napisane ecce Agnus Dei.
Fresk umieszczono w ołtarzu głównym w 1889 roku, oprawiony i zabezpieczony szkłem. Na początku XX wieku na Maryi i Jezusie umieszczono metalowe korony, które zostały skradzione podczas kradzieży.
Od 1977 roku w centrum prezbiterium znajduje się ołtarz główny z rzeźbionego drewna, wzbogacony sześcioma cennymi rzeźbami: w czterech niszach znajdujemy św. Piotra Apostoła, Najświętsze Serce Jezusa, Najświętsze Serce Maryi i Św. Łucję, podczas gdy na ołtarzu są dwaj niebiańscy aniołowie.
Na lewo od ołtarza głównego znajduje się majestatyczna betonowa grota przypominająca Grotę Objawień w Lourdes. W 2003 roku skradziono oryginalne figury przedstawiające św. Bernadettę i Najświętszą Maryję Pannę, ale natychmiast podjęto działania w celu ich wymiany; kilka miesięcy po kradzieży rolnik znalazł na polu ramię skradzionej figury Bernadetty, obecnie wystawione w świątyni i czczone jako relikwia na pamiątkę tej zniewagi.
Na prawo od głównego ołtarza Cilavegnesi wznieśli ołtarz Santa Rita da Cascia, w którym znajdował się cenny obraz, który niestety został skradziony. W 2005 roku wykonano nowe płótno przedstawiające „Narodziny Marii”, które zastąpiło stary ołtarz.
Mapa:
Sanktuaria w pobliżu:
