Holybreak - Sanktuarium Santa Maria del Carmelo (Santa Teresa di Riva)

Sanktuarium Santa Maria del Carmelo (Santa Teresa di Riva)

Via Regina Margherita, 98028 Santa Teresa di Riva

Sanktuarium Maryjne

UDOSTĘPNIJ

ZAPISZ

O sanktuarium:

Sanktuarium Santa Maria del Carmelo jest kościołem macierzystym i siedzibą arcykapłaństwa miasta Santa Teresa di Riva i wikariatu San Basilio Magno. Obecny budynek sakralny (przebudowany w 1929 roku) został wzniesiony na terenie zajmowanym do tej pory przez starożytny kościół z 1507 roku. W dniu 14 lipca 1958 r. kościół został erygowany jako sanktuarium diecezjalne przez ówczesnego arcybiskupa Mesyny, Angelo Paino. Z okazji Roku Jubileuszowego 2000 świątynia została ogłoszona jubileuszowym kościołem sanktuaryjnym przez ówczesnego arcybiskupa Mesyny, Giovanniego Marrę. Terytorium parafii, liczące około 2500 wiernych (1/4 populacji miasta), rozciąga się na dzielnice Bucalo, Sparagonà i Fiorentino oraz przysiółki Quartarello, San Gaetano i Giardino. Obecny budynek sakralny jest doskonałym przykładem stylu neoromańskiego i został uroczyście otwarty dla kultu w dniu 9 grudnia 1934 r. przez Monsignor Angelo Paino, arcybiskupa Mesyny, w obecności ówczesnego arcykapłana Andrei La Cara-Correnti i całego lokalnego duchowieństwa, najwyższych urzędników cywilnych, politycznych i wojskowych miasta oraz całej populacji. Projekt został opracowany przez inżyniera Francesco Barbaro, zaufanego projektanta archidiecezji Mesyny. Inżynierowie Santateresini Giovanni Crinò i Francesco Rìgano zostali wyznaczeni do kierowania pracami, które zostały wykonane przez firmę Fratelli Maccarrone z Acireale i lokalnych pracowników. Podczas budowy przestrzegano wszystkich obowiązujących wówczas przepisów antysejsmicznych. Fasada prezentuje czysto romańską architekturę składającą się z wyższej części centralnej i dwóch niższych części bocznych, wszystkie nachylone. Na szczycie środkowej części fasady, poniżej tympanonu, znajduje się 13 ślepych łuków, pod którymi otwiera się duże okno rozetowe, utworzone przez 12 ozdobnych promieni trypolitowych, zamkniętych polichromowanym szkłem. Trzy portale są utworzone przez okrągły łuk, środkowy znajduje się przed fasadą i spoczywa na dwóch kolumnach z korynckimi kapitelami. Pod trzema łukami portali znajdują się trzy lunety pokryte trzema cennymi mozaikami zaprojektowanymi przez artystę z Mesyny Adolfo Romano (i wykonanymi w Rzymie w 1934 roku przez malarza Giulio Bargelliniego) przedstawiającymi Matkę Bożą z Góry Karmel, świętą Teresę z Avili i świętego Alberta. Wnętrze, na planie bazyliki, podzielone jest na trzy nawy, oddzielone sześcioma kolumnami po każdej stronie, zwieńczonymi kapitelami złożonymi z dwóch klasycznych stylów, stylu jońskiego ze skręconymi wolutami i stylu korynckiego charakteryzującego się liśćmi akantu; nawy podzielone są na cztery przęsła w kształcie łuku. Nawa jest oświetlona od góry sześcioma latarniami, po trzy z każdej strony, w absydzie, nad ołtarzem głównym znajduje się rozeta, utworzona z 12 ozdobnych trójlistnych promieni, zamkniętych polichromowanym szkłem artystycznym. Cyzelowany strop kasetonowy wykonany jest ze zbrojonego betonu. Nad ołtarzem głównym dominuje drewniana figura Matki Bożej z Góry Karmel z 1884 roku, wykonana przez Francesco Lo Turco z Gallodoro i odrestaurowana w 2020 roku. W 1947 r. miejscowi artyści, Elena i Antonino Garufi (uczniowie Gregoriettiego), wykonali freski na sklepieniu krzyżowym absydy, przedstawiające czterech ewangelistów. Po bokach transeptu znajdują się dwa duże płótna namalowane olejem w 1970 roku przez Raffaele Stramondo, przedstawiające "Matkę Bożą Karmelową pocieszającą dusze czyśćcowe" i "Matkę Bożą Karmelową dającą święty habit świętemu Szymonowi Stockowi". W kościele znajduje się pięć ołtarzy: po pierwsze, marmurowy ołtarz główny z 1934 roku, również wykonany przez firmę Fratelli Maccarrone z Acireale, z marmurowymi przedstawieniami Zwiastowania i Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Po obu stronach absydy znajdują się, po prawej stronie, ołtarz poświęcony Najświętszemu Sercu Pana Jezusa oraz, po lewej stronie, ołtarz z krucyfiksem i Matką Boską Bolesną, oba wykonane w 1950 roku na koszt Santateresiniego, który wyemigrował za granicę. W nawach bocznych, odpowiednio po prawej i lewej stronie, znajdują się ołtarze świętego Józefa i świętego Jana Bosko. Cenna jest ambona z 1937 roku i marmurowa posadzka z 1934 roku. Jana Chrzciciela (XIX w.), Niepokalanego Poczęcia (1914 r.), św. Józefa (1950 r.), św. Jana Bosko (1950 r.), św. Dominika Savio (1964 r.) i św. Antoniego Padewskiego (XX w.). Znajduje się tam również stągiew na wodę święconą i chrzcielnica z początku XIX wieku, wykonana z czerwonego porfiru. W 2004 r. sanktuarium zostało wzbogacone o dwie ikony namalowane na drewnie w stylu bizantyjskim, przedstawiające ukrzyżowanie i biczowanie Chrystusa. W sanktuarium znajduje się 27 cennych, uwierzytelnionych relikwii świętych, podarowanych parafii w 1921 r. przez o. Giampietro da Santa Teresa, kapucyna i lokalnego historyka, o którym opowiemy obszerniej na końcu tej strony. Do 1958 r. w kościele przechowywano trzy starożytne obrazy: jeden z 1594 r., przedstawiający Matkę Bożą z Góry Karmel, drugi z 1593 r., przedstawiający ukrzyżowanie Chrystusa na Górze Kalwarii, a trzeci przedstawiający św. Franciszka Ksawerego, pochodzący z pierwszej połowy XVIII w. Obrazy te były jednymi z nielicznych obiektów ocalałych z rozbiórki istniejącego wcześniej budynku sakralnego w 1507 r. i zostały skradzione podczas dramatycznych dni powodzi w dniach 26-30 listopada 1958 r., kiedy to kościół został zalany przez wodę i gruzy powodziowe. Obok kościoła stoi cenny budynek plebanii, zbudowany w 1933 r., również w stylu neoromańskim, z dwiema elewacjami nad ziemią. Znajdują się w nim cenne freski przedstawiające sceny z Pisma Świętego (namalowane również przez Elenę i Antonino Garufi w 1947 r.) oraz kilka XIX-wiecznych obrazów. Pierwsze piętro jest wykorzystywane jako rezydencja proboszcza. Jest to jedyny kościół w historycznym centrum Santa Teresa di Riva, który posiada dzwonnicę, zbudowaną w 1933 roku przez firmę "Fratelli Maccarrone" z Acireale. Na tej dzwonnicy, w 1937 roku, na koszt zamożnego mieszkańca Santa Teresa di Riva, zamontowano zegar wykonany przez firmę "Carbone" z Fiumedinisi i przeniesiono dwa XIX-wieczne dzwony. W 1966 roku kościół został wzbogacony o cenne organy piszczałkowe Mascioni, które nadal są jednymi z największych i najbardziej majestatycznych w metropolii Mesyny. W 1983 r. odrestaurowano dzwonnicę, a w 1999 r. odrestaurowano zewnętrzną elewację frontową i boczną. 21 stycznia 2018 r., ponad 83 lata po otwarciu świątyni dla kultu, w obecności ówczesnego proboszcza i arcykapłana o. Fabrizio Subba, władz cywilnych i wojskowych oraz mieszkańców Santa Teresa di Riva, arcybiskup Mesyny-Lipari-Santa Lucia del Mela Giovanni Accolla uroczyście poświęcił sanktuarium Bogu i Matce Bożej z Góry Karmel. Na chórze na przeciwległej fasadzie znajdują się organy piszczałkowe Mascioni opus 883, zbudowane w 1966 roku na zlecenie ówczesnego arcybiskupa Don Salvatore Bonsignore (1914-1985); instrument ten jest jednym z największych i najważniejszych na terenie archidiecezji Mesyna-Lipari-Santa Lucia del Mela. Został uroczyście zainaugurowany 12 lipca 1967 roku. W lutym 2013 roku, z inicjatywy ówczesnego arcybiskupa Gennaro Currò, został poddany gruntownej renowacji przez producenta, sfinansowanej przy udziale finansowym gminy Santa Teresa di Riva i wielu rodzin z parafii. Instrument jest wyposażony w 912 piszczałek z napędem elektrycznym, co daje łącznie 15 rejestrów. Konsola, znajdująca się na podłodze w nawie głównej, posiada dwie klawiatury i pedały i jest mobilna. W 1507 roku, kilka lat po otrzymaniu od archimandryty Mesyny i barona Savoca Alfonso d'Aragona rozległej i opuszczonej równiny między potokiem Savoca i Porto Salvo, zamożna rodzina Savocese Bucalo podjęła się budowy wieży obronnej i kaplicy poświęconej Santissimo Crocifisso. Wokół tych budynków wyrosły pierwsze zalążki obecnego centrum miejskiego Santa Teresa di Riva. Z biegiem lat, mały kościół stał się jedynym religijnym schronieniem dla rozproszonych rolników i rybaków, którzy zamieszkiwali Marina di Savoca, służąc również jako cmentarz. Pod koniec XVI wieku w kościele zaczęto czcić Matkę Boską z Góry Karmel, o czym świadczy obecność płótna nieznanego autora z 1594 roku, przedstawiającego Najświętszą Dziewicę z Góry Karmel. Kościół miał jedną nawę i boczną kaplicę poświęconą św. Józefowi. W XVII i XVIII wieku kościół nabrał sycylijskiego stylu barokowego i był stopniowo powiększany i upiększany cennymi dziełami, zarówno przez rodzinę Bucalo, jak i przez jezuitów, którzy otrzymali go w spadku (wraz z pobliską wieżą i otaczającą ją ziemią) od braci księży Benedetto i Paolo Bucalo w 1708 roku. W latach, w których jezuici byli jej właścicielami, dzielnica Marina di Savoca doświadczyła nie tylko rozwoju duchowego, ale także gospodarczego i demograficznego. Zbudowano dużą farmę, która pobudziła działalność rolniczą poświęconą produkcji wina, warzyw, oliwy z oliwek i zwierząt gospodarskich. Mieszkańcy w pełni korzystali z małej świątyni (obecnie poświęconej Najświętszemu Sercu Pana Jezusa, choć Matka Boża z Góry Karmel nadal była czczona), która nadal była religijnym i społecznym punktem centralnym. W 1767 r. jezuici zostali wydaleni z rozkazu króla Ferdynanda III Sycylijskiego, a kościół i otaczające go ziemie zostały skonfiskowane i sprzedane na aukcji. Markiz Carrozza da Milazzo skorzystał z tego i za niewielkie pieniądze kupił wspomniane ziemie, w tym kościół. Nowy właściciel, uważając kościół za swoją wyłączną własność, uniemożliwił mieszkańcom Marina di Savoca korzystanie z małego budynku sakralnego i kazał umieścić na fasadzie herb swojej rodziny. Ta szalona decyzja wywołała reakcję mieszkańców, którzy ponownie otworzyli kościół ku wściekłości ludu i usunęli herb, który został wrzucony do morza. W związku z zaistniałą sytuacją markiz Carrozza zmienił swoje nastawienie, zezwalając mieszkańcom Marina di Savoca na korzystanie (ale nie w pełni) z kościoła, a kilku księży od czasu do czasu przyjeżdżało z Savoca, aby odprawić tam mszę i duchowo wesprzeć okoliczną ludność. Stary dokument archiwalny datowany na 12 listopada 1791 r. donosi o inspekcji świętego miejsca przeprowadzonej przez arcykapłana Savoca, Don Felice Sturiale (1736-1814), mały kościółek jest wymieniony pod nazwą Santa Maria della Lettera. Wygnanie jezuitów spowodowało sytuację ekonomicznej i duchowej dekadencji, która trwała aż do pierwszej ćwierci XIX wieku, o czym świadczy inny starożytny dokument poświadczający inspekcję przeprowadzoną 19 października 1817 r. przez arcykapłana Savoca Don Vincenzo Trimarchi (1782-1848), w imieniu archimandryty Mesyny Emmanuele II. Podczas tej inspekcji arcykapłan Trimarchi zauważył, że kościół (tym razem o nazwie "Najświętsze Imię Jezusa") i jego konstrukcje nośne były w złym stanie i nakazał zajęcie jego dochodów i owoców do czasu rozwiązania sytuacji rozkładu. W końcu, w 1823 roku, kościół stał się sakramentalny i publiczny, a od tego momentu wszystkie sakramenty (chrzty, śluby, pogrzeby i pogrzeby) zaczęły być udzielane w nim na stałe dla wszystkich mieszkańców tego rozległego obszaru (zwanego wówczas "Marina di Savoca"), który obecnie znajduje się na terenie obecnych gmin Santa Teresa di Riva i Furci Siculo. Niewielki kościół, od samego początku i do 1863 roku, był filią kościoła parafialnego San Nicolò, znajdującego się w samym sercu historycznego centrum Savoca. W dniu 2 listopada 1863 roku, prawie dziesięć lat po autonomii gminy Santa Teresa di Riva od gminy Savoca, starożytny kościół uzyskał również autonomię duchową, emancypując się z podległości arcykapłaństwu Savoca. W dniu 16 lipca 1864 r. obchodzono pierwsze oficjalnie udokumentowane święto ku czci Matki Bożej z Góry Karmel. Z tej okazji odbyły się również targi rolnicze, które stały się stałym elementem do dnia dzisiejszego. W 1881 r. stary budynek sakralny (pochodzący z 1507 r.) został powiększony ze względu na stale rosnącą populację Santa Teresa di Riva, a mała dzwonnica została zbudowana kosztem dwóch zamożnych obywateli Sant'Teresa di Riva. Do czasu wybudowania cmentarza miejskiego w contrada Landro (około 1881 roku), kościół i niewielki otaczający go teren służyły jako cmentarz dla mieszkańców dzielnic Bucalo i Sparagonà. W dniu 18 sierpnia 1886 r., bullą arcybiskupa Mesyny kard. Giuseppe Guarino, starożytny kościół z 1507 r. został oficjalnie podniesiony do rangi kościoła macierzystego, parafialnego, metropolitalnego i arcykapłańskiego, a także poświęcony Matce Bożej z Góry Karmel. Ten środek został wdrożony przez państwo włoskie dekretem królewskim w dniu 8 maja 1904 roku. W 1888 r., uchwałą nr 29, rada miejska, której przewodniczył burmistrz pro tempore Luigi Trischitta, postanowiła, że Matka Boża z Góry Karmel powinna oficjalnie zostać patronką i opiekunką miasta Santa Teresa di Riva. W wyniku trzęsienia ziemi w 1908 r. kościół doznał niewielkich uszkodzeń i zawalenia się wspomnianej dzwonnicy. Po katastrofalnym trzęsieniu ziemi zdano sobie sprawę, że XVI-wieczny kościół był niewystarczający dla potrzeb stale rosnącej populacji. W czerwcu 1929 r. stary kościół został całkowicie zburzony, a na tym samym miejscu rozpoczęto prace nad budową nowej matrycy, którą widzimy dzisiaj. Niestety, nie zadbano o zachowanie cennych i starożytnych dzieł, które zawierała stara świątynia. Nowa świątynia została otwarta 9 grudnia 1934 roku przez arcybiskupa Mesyny, księdza Angelo Paino. Podczas II wojny światowej, w sierpniu 1943 r., anglo-kanadyjskie wojska alianckie, po zajęciu miasta Santa Teresa di Riva, zarekwirowały nowe miejsce kultu na kilka tygodni, wykorzystując je jako szpital wojskowy do opieki nad rannymi w kampanii sycylijskiej, to samo stało się z pobliskim kościołem Świętej Rodziny. Od lat bezpośrednio po zakończeniu konfliktu aż do lat 70-tych, z inicjatywy arcykapłanów Domenico D'Arrò (1913-1982) i Salvatore Bonsignore, również dzięki wkładowi mieszkańców Santateresini i emigrantów, kościół został wzbogacony o dzieła o niewątpliwej wartości artystycznej, marmurowe ołtarze, posągi, obrazy i duże organy piszczałkowe. 14 lipca 1958 roku ówczesny arcybiskup Mesyny Angelo Paino erygował kościół jako sanktuarium diecezjalne. Kilka miesięcy później, pod koniec listopada, z powodu gwałtownej powodzi, sanktuarium zostało całkowicie zalane błotem i gruzem aluwialnym, co spowodowało pewne uszkodzenia wnętrza; marmurowa podłoga nadal nosi ślady. W 1966 r. świątynia została wzbogacona o cenne organy piszczałkowe Mascioniego. W niedzielę 21 stycznia 2018 r., po ponad 83 latach od otwarcia świątyni, arcybiskup Mesyny-Lipari-Santa Lucia del Mela Giovanni Accolla uroczyście poświęcił sanktuarium Matki Bożej z Góry Karmel. Od 1863 roku, kiedy to kościół został wyemancypowany z arcykapłaństwa Savoca, kościół Matki Bożej z Góry Karmel miał pod swoją kontrolą wiele kościołów filialnych: Święto patronalne ku czci Santa Maria del Carmelo, obchodzone 16 lipca każdego roku, uważane jest za najstarszą tradycję w Santa Teresa di Riva. Z okazji tego wydarzenia drewniana figura Matki Bożej z Góry Karmel jest niesiona w procesji ulicami miasta. Procesja rozpoczyna się od Sanktuarium Santa Maria del Carmelo i po przejściu przez dzielnice Bucalo, Fiorentino, Sparagonà, Sacra Famiglia, Borgo Marino, Pozzo Lazzaro i Ciumaredda dociera do kościoła parafialnego Santa Maria di Porto Salvo w Barracca; Następnie, podążając główną ulicą miasta, późnym wieczorem powraca do macierzy, w towarzystwie arcykapłana, proboszczów, władz cywilnych i wojskowych, członków Bractwa Karmelitów Terezjańskich, niosących trumnę i całej ludności. Chociaż nabożeństwo mieszkańców Santa Teresa di Riva do Matki Bożej z Góry Karmel sięga końca XVI wieku, pierwsza oficjalnie udokumentowana edycja święta pochodzi z 1864 roku. Podczas uroczystej Eucharystii w dniu 16 lipca 2011 roku, ówczesny burmistrz dr Alberto Morabito symbolicznie przekazał klucze Santa Teresa di Riva Najświętszej Dziewicy z Karmelu. Od tego czasu ta uroczysta ceremonia zawierzenia miasta Najświętszej Dziewicy stała się zwyczajem powtarzanym każdego roku.

Czytaj więcej

Mapa:

Sanktuaria w pobliżu: