Sanktuarium Santa Maria di Vena (Piedimonte Etneo)
Traversa Prima di Via San Gregorio, 95017 Vena
Sanktuarium Maryjne
UDOSTĘPNIJ
ZAPISZ
3
Sanktuarium Santa Maria di Vena (Piedimonte Etneo)
Źródło: Wikimedia Commons
Źródło: Wikimedia Commons
Źródło: Wikimedia Commons
O sanktuarium:
Sanktuarium Santa Maria di Vena to katolickie sanktuarium położone w Vena, wiosce Piedimonte Etneo w metropolii Katanii. Założenie fundacji tradycyjnie przypisuje się papieżowi Grzegorzowi I oraz legendzie o niektórych braciach, którzy z woli Bożej zatrzymali się w tym miejscu w VI wieku.
Według tradycji św. Sylwia, matka papieża Grzegorza I, posiadała posiadłości po wschodniej stronie Etny. Misję braci (być może bazylianów) pochodzących z Mascali wysłał Grzegorz, który zdecydował się założyć klasztor, a za nimi jechała ikona Madonny Glicofilusa, przewożona na grzbiecie muła. Legenda głosi, że z woli Bożej muł nagle się zatrzymał i zaczynając kopać, spowodował wytryśnięcie strumienia lub „żyły” wody (około 575–580). Dlatego też Grzegorz podjął w 597 r. decyzję o zbudowaniu w tym miejscu klasztoru bazylianów, w którym można byłoby zachować ikonę i poświęcić ją św. Andrzejowi. Grzegorz często cytował klasztor jako „Sant'Andrea sopra Mascali”.
Bizantyjczyk Teofane Cerameo, który uczył się w XII wieku w klasztorze i był znany jako arcybiskup Rossano, pisarz i kaznodzieja, cytował ikonę Veny. Po Normanach wiarygodne informacje o klasztorze zaginęły aż do roku 1500, kiedy wzmiankowano o „opactwie Vena”. Najbardziej uznane hipotezy przemawiają za opuszczeniem klasztoru na skutek zdarzeń naturalnych związanych z pobliskim wulkanem, prawdopodobnie trzęsienia ziemi i późniejszej erupcji w 1169 r., jak miało to miejsce w przypadku opactwa Santa Maria di Maniace w Bronte. Sprawa wspólna także dla innych klasztorów na zboczach Etny, które, choć w różnym czasie, musiały zostać porzucone, jak na przykład Sant'Andrea a Milo, San Giacomo a Zafferana Etnea i San Nicola a Nicolosi. Co więcej, możliwe jest, że na porzucenie wpływ miała także postępująca redukcja rozmiarów klasztorów bazylianów, która nastąpiła po bogatej epoce normańskiej.
Jeśli w XVI wieku wspomina się o „opactwie Vena”, nie wiadomo, kiedy nastąpiło przekształcenie klasztoru w opactwo. Źródła archiwalne podają jednak, że pod koniec XVIII w. opactwo posiadało „znaczną działkę rozciągającą się od Presy do Montarsi, która, jak zacytowano, została oddana w wieczystą dzierżawę różnym osobom w latach 1797-1798 „. W 1867 roku Królestwo Włoch, dokonując obalenia osi kościelnej, wywłaszczyło pozostałe części ziemi i zniosło opactwo.
Według niektórych ruiny klasztoru (później opactwa) przetrwały aż do początków XX wieku. Wygląd obecnego Sanktuarium pochodzi zdecydowanie z XX wieku, ukończono go w 1930 r., a jedynie ikona Madonny pozostała starożytna. Obok świątyni znajduje się żyła wodna, tradycyjnie przypisywana boskiemu wydarzeniu.
Wizerunek przedstawiający Madonnę z Dzieciątkiem Jezus na ikonie ma wymiary 170 x 67 cm. Deska cedrowa z Libanu ma grubość 3 cm. Znajduje się na nim łaciński napis, prawdopodobnie pośmiertny, który brzmi: „Sancta Maria, Vena omnium gratiarum, ora pro nobis” („Święta Maryjo, Żywo wszelkich łask, módl się za nami”).
Istnieją dwa nurty myślowe na temat datowania ikony, jeden z nich nawiązuje do popularnej tradycji (VI w.) ikony bizantyjskiej, natomiast inni autorytatywni uczeni [cytowane źródło zdaje się podawać jedynie przypuszczenia autora i nie odnosi się do , nawet w sposób abstrakcyjny, dla „autorytatywnych uczonych”.] wysuwają hipotezę, że może to być również XIII-wieczna ikona lokalnego manufaktury.
Mapa:
Sanktuaria w pobliżu:
