Holybreak - Kościół Santissima Annunziata (Uliveto Terme)

Kościół Santissima Annunziata (Uliveto Terme)

Località Santissima Annunziata, 56021 Uliveto Terme

Sanktuarium Maryjne

UDOSTĘPNIJ

ZAPISZ

Źródło: Wikimedia Commons

O sanktuarium:

"Słońce przywraca zniknięty cień, ale utracony wiek nie wraca do nas". (przysłowie wyryte nad gnomonem zegara słonecznego na zachodniej fasadzie). Kościół Santissima Annunziata znajduje się w pobliżu Uliveto Terme, w prowincji Piza. Jest poświęcony Najświętszej Maryi Pannie pod wezwaniem Santissima Annunziata (dawniej Madonna della Salute). Przez wieki kościół-sanktuarium, budynek i dzieła sztuki znajdowały się w stanie znacznego zaniedbania, aż do kilku lat temu. Dzięki niezliczonym wysiłkom parafii i mieszkańców Oliveto, a także wsparciu finansowemu lokalnych firm, banków i instytucji, w 2007 roku rozpoczął się gruntowny projekt renowacji zachodniej fasady. W październiku 2009 r. konstrukcja została zabezpieczona rusztowaniami od strony północnej, południowej i zachodniej. W grudniu 2010 r. rozpoczęły się prace nad przywróceniem dachu, co było konieczne ze względu na ciągłe infiltracje, które groziły uszkodzeniem dzieł sztuki, które zostały usunięte kilka miesięcy wcześniej w celu przywrócenia ich pierwotnego blasku. Po dalszych pracach renowacyjnych, w tym wewnętrznych, kościół został przywrócony do kultu 21 kwietnia 2012 roku uroczystą mszą odprawioną przez arcybiskupa Pizy Giovanniego Paolo Benotto, obecnego i poprzednich proboszczów. Pierwsze pewne informacje historyczne pochodzą z XVII wieku, chociaż w Archiwach Rzek i Rowów Pizy "kościół Santa Maria di Uliveto" połączony ze "Spedale Nuovo di Pisa" pojawia się w ankietach z lat 1556, 1563, 1580 i 1581. Obecność symbolu tego szpitala, w centrum architrawu drzwi wejściowych, oraz znalezienie informacji o płatnościach za zakup struktury zapłaconych tej samej instytucji, w dokumentach Archiwum Państwowego we Florencji, skłaniają do myślenia o wzajemnej tożsamości obu kościołów. Kościół pod wezwaniem Santissima Annunziata był przedmiotem wizyt duszpasterskich od 1685 roku, jak wynika z zapisów zdeponowanych w Archiwum Arcybiskupim w Pizie. W czasach starożytnych, według Del Mosca, mieściło się tu również hospicjum zależne od Badia della Verruca. Del Mosca napisał również w 1735 roku, że "... przed głównymi drzwiami znajduje się loggia wsparta na ceglanych kolumnach, a nad nią dom kapelana..... Zarówno kościół, jak i kaplica są zadaszone, a fasada jest bielona...". W 1775 r. budynek został podniesiony z pierwotnej wysokości z powodu częstych wylewów rzeki Arno, a sklepienia kolebkowe i lunety w oknach pochodzą z tej daty. Również w 1920 roku kościół został zalany podczas wylewu rzeki, ale został natychmiast odrestaurowany dzięki pomocy finansowej kardynała Pietro Maffi. Podczas II wojny światowej kościół został poważnie uszkodzony, tak bardzo, że Genio Civile (Inżynierowie Cywilni) powiadomili proboszcza parafii w 1951 roku, że budynek nie nadaje się do użytku i dlatego został zamknięty na około siedem lat. W 1958 r. konstrukcje zostały naprawione przez tych samych inżynierów cywilnych, ale mimo to kilka miesięcy po naprawie pojawiły się duże pęknięcia, zwłaszcza w zakrystii. Kościół pozostawał otwarty dla kultu do początku lat 80-tych, kiedy to przeprowadzono pewne prace konserwatorskie na dachu. W kwietniu 1989 r. burmistrz gminy wydał dekret o niezdatności do zamieszkania i nakazał proboszczowi oraz właścicielom budynku uczynienie go bezpiecznym w celu zapewnienia bezpieczeństwa publicznego. Rozbiórka ganku frontowego miała miejsce na początku lat 90. w niejasnych okolicznościach. Od 2004 r. proboszcz parafii, wioska i lokalne firmy zintensyfikowały wysiłki w celu zebrania funduszy na renowację tego budynku. W 2007 r. rozpoczęła się pierwsza faza renowacji budowli, polegająca na odnowieniu zachodniej fasady. Od samego początku budynek był siedzibą wielu świeckich towarzystw religijnych, których celem była opieka nad oratorium, wspieranie działalności parafii i duszpasterstwo wiernych zmarłych. Główne towarzystwo obecne w oratorium przyjęło swoją nazwę i składało się z kilkudziesięciu mieszkańców wioski Uliveto. Istniało ono do wczesnych lat 80-tych XX wieku, a w ostatnich czasach zostało wskrzeszone w formie Comitato Pro Annunziata w celu wsparcia renowacji struktury. Jego członkowie współpracowali przy organizacji tradycyjnego święta patronalnego Santissima Annunziata, podczas którego płócienna kopia świętego obrazu na ołtarzu głównym była (i nadal jest) niesiona w procesji. W bocznej kaplicy kościoła znajdowała się siedziba towarzystwa poświęconego Różańcowi Świętemu, złożonego z wiernych z pobliskiej wioski Caprona i założonego w późniejszych czasach. Najstarsza wzmianka o niej pochodzi z 1792 roku. Główne święto zgromadzenia odbywało się w pierwszą niedzielę października. Kościół ma jedną nawę ustawioną w kierunku wschód-zachód, z zakrystią i boczną kaplicą po stronie południowej; wydaje się, że główne drzwi znajdowały się pierwotnie po stronie wschodniej, a później zostały przeniesione na stronę zachodnią. Po tej stronie znajdują się ślady konstrukcji, która opierała się o nią, która częściowo zawaliła się i została całkowicie rozebrana na początku lat 90-tych XX wieku. Ołtarz główny pochodzi z końca XVI wieku i został przeniesiony na swoje obecne miejsce po wybudowaniu kościoła. Mensa pochodzi z drugiej połowy XIX wieku. Za nią, na ścianie, wznosi się elewacja z pietra serena, złożona z dwóch gładkich kolumn wznoszących się na cokołach z dwiema identycznymi tarczami ściętymi opaską z półjeleniem w pierwszym i poprzecznymi opaskami w drugim; architraw ozdobiony rozetami i głową cherubina, zwieńczony okrągłym frontonem przełamanym kartuszem z napisem: MATER SED VIRGO / CONCEPIT DE FILO NEC / VIRUM. Pion, nie zwykłej jakości, może być datowany na XVIII wiek. Olej na płótnie - XVIII wiek - 253 x 170 cm. U góry znajdują się anioły w locie trzymające korony, otoczone głowami cherubinów unoszących się z chmur. U dołu znajdują się dwaj święci: św. Bartłomiej po prawej i św. Józef po lewej stronie, przedzieleni w centrum widokiem na Uliveto i Monte della Verruca. Oddzielny fresk - XV wiek - 60 x 55 cm. Umieszczony jest w komorze ołtarza głównego, w "oknie" otwartym w obrazie powyżej. Madonna widziana jest w ujęciu trzy czwarte długości i pół długości; być może pochodzi z wotywnej aediculi, która według starożytnej tradycji została umieszczona w jaskini w pobliżu kościoła. W każdym razie obraz z pewnością stanowi fragment Zwiastowania, opisanego już in situ przez Mario Del Mosca w 1735 roku. Jest on prawdopodobnie przypisywany mnichowi, który był bardzo oddany Maryi Dziewicy. W pobliżu prezbiterium znajdują się dwa konfesjonały z piaskowca umieszczone naprzeciwko siebie. Składają się z trzech sklepień kolebkowych: środkowe, łukowe, zwieńczone jest frontonem przełamanym zwojem z napisem: AB OCCULTIS / MEIS MUNDA / ME F.D.E. / 1753 (lewy konfesjonał) i TIBI SOLA / PECCAVI / F.D.E. 1753 (prawy konfesjonał); fronton jest połączony po bokach festonami roślinnymi. Przykłady te są niemal identyczne z tymi istniejącymi w kościele Via Crucis w Vicopisano, które można datować na początek trzeciej dekady XVIII wieku. Rzeźbiony marmur - XVII wiek - 56 x 41 cm Jest to naścienna rzeźba w kształcie muszli, ozdobiona głową cherubina. Umieszczona jest na wewnętrznej ścianie fasady zachodniej, na prawo od drzwi wejściowych. Do maja 1921 r. istniały dwie identyczne, obie po obu stronach głównych drzwi wejściowych do kościoła Santissima Annunziata. W tym dniu, ten po lewej stronie został usunięty i umieszczony w kościele Santissimo Salvatore w Uliveto Terme, z okazji inauguracji chrzcielnicy. Od tego czasu ich pozycja pozostaje niezmieniona. Otynkowany kamień z imitacją marmuru - XIX wiek - 180 x 260 x 120 cm Znajduje się na końcu kaplicy bocznej, poświęconej Matce Bożej Różańcowej i należy ją uznać za współistniejącą z mensą ołtarza głównego, z którą jest porównywalna pod względem cech architektonicznych. Obecnie znajduje się w stanie poważnej ruiny. Pierwotna lokalizacja obrazu Madonny z Dzieciątkiem i świętymi Rocco, Ranieri i Ansano, tymczasowo przechowywanego w kościele Santissimo Salvatore w Uliveto, aby uchronić go przed dalszym zniszczeniem. Kościół Santissima Annunziata, dopóki nie został zamknięty dla kultu ze względów bezpieczeństwa konstrukcyjnego, mieścił na swoich ścianach obrazy o pewnej wartości artystycznej. Z czterech głównych płócien tylko jedno pozostało w pierwotnym miejscu, a mianowicie opisany powyżej ołtarz główny. Pozostałe zostały przeniesione do innego wiejskiego kościoła, aby uchronić je przed dalszą degradacją. Giovanni Stefano Marucelli - olej na płótnie - XVII-XVIII wiek - 210 x 180 cm Centralnie u góry znajduje się Dziewica z Dzieciątkiem siedząca na chmurze i otoczona aniołami i głowami cherubinów, podczas gdy w centrum znajduje się wiejski krajobraz, ze św. Dominikiem i św. Piotrem w ukłonie w lewym dolnym rogu i św. Katarzyną w prawym dolnym rogu. Przypisywane przez wielu autorów Giovanniemu Stefano Marucellemu, zwłaszcza ze względu na styl zastosowany w przedstawieniu aniołów i świętych, płótno prawdopodobnie należy utożsamiać z Dziewicą, św. Dominikiem i innymi świętymi, o których Mario Del Mosca donosił już w 1735 r. W kościele San Domenico in Noce, a ten ostatni z pewnością zawarł w karnecie florenckiego malarza. Obraz znajdował się w bocznej kaplicy kościoła Santissima Annunziata, a obecnie wisi na prawej ścianie prezbiterium kościoła Santissimo Salvatore w Uliveto Terme. Giovanni Stefano Marucelli (?) - olej na płótnie - XVII wiek - 240 x 180 cm W górnej części obrazu znajduje się Madonna z Dzieciątkiem otoczona dwoma latającymi cherubinami trzymającymi w rękach wiązanki kwiatów. U dołu widzimy cztery postacie świętych, dwie w pozycji stojącej i dwie w ukłonie. Franciszek z Asyżu, stojący po prawej stronie i św. Józef, stojący po lewej stronie. Pierwotnie płótno to było umieszczone na jednym z dwóch bocznych ołtarzy starożytnego kościoła Santissimo Salvatore w Uliveto, zburzonego około 1860 roku. Uważa się, że w tym czasie zostało przeniesione do bocznej kaplicy kościoła Santissima Annunziata, gdzie pozostało do lat 80-tych XX wieku, kiedy to zostało usunięte ze względów bezpieczeństwa. Obecnie jest tymczasowo umieszczona za ołtarzem głównym kościoła Santissimo Salvatore w Uliveto, oczekując na renowację. dzieło nieznanego lokalnego malarza - olej na płótnie - 1680 r. p.n.e. - cm 250 x 180 W górnej części obrazu, centralnie, widzimy Maryję z Dzieciątkiem otoczoną głowami cherubinów, podczas gdy w dolnej części widzimy św. Rocco po lewej i św. Ranieri i św. Ansano po prawej, trzymającego monstrancję w prawej ręce. Na dole, pod prostokątnym oknem, dawniej otwartym na woskową figurę Matki Bożej Bolesnej, już nieistniejącą, znajduje się napis: / WSPÓLNOTA / OLIVETO (data, obecnie zagubiona, jest jednak zapisana w źródłach). W 1735 r. został odnotowany przez Mario Del Mosca w ołtarzu San Rocco, jednym z dwóch ołtarzy bocznych starego kościoła Santissimo Salvatore, dla którego prawdopodobnie był przeznaczony od samego początku przez Compagnia di San Rocco, działającą w tym czasie we wspólnocie Uliveto. Po zburzeniu starego kościoła Santissimo Salvatore, obraz został umieszczony w bocznej kaplicy kościoła Santissima Annunziata, skąd został usunięty ze względów bezpieczeństwa w latach 80-tych XX wieku. Obecnie, w oczekiwaniu na renowację, obraz znajduje się za ołtarzem głównym nowego kościoła Santissimo Salvatore, zbudowanego w drugiej połowie XIX wieku.

Czytaj więcej

Mapa:

Sanktuaria w pobliżu: