Holybreak - Sanktuarium Madonna Madre dei Bambini

Sanktuarium Madonna Madre dei Bambini

Via Fiume, 56024 San Miniato Cigoli

Sanktuarium Maryjne

UDOSTĘPNIJ

ZAPISZ

O sanktuarium:

Sanktuarium Madonna Madre dei Bambini lub Matka Dzieci, znane również jako starożytny kościół parafialny San Giovanni Battista a Cigoli, to sanktuarium maryjne znajdujące się w Cigoli, wiosce w pobliżu San Miniato. Należący do diecezji San Miniato, jest wspomniany w starożytnych rękopisach należących do diecezji Lucca przed rokiem 1000; w tym czasie nazywano go "Castrum de Ceulis". Sanktuarium jest również domem dla artystycznej szopki Cigoli. Zostało założone w drugiej połowie XIII wieku przez wspólnotę mnichów Umiliati, którzy wybrali najwyższy punkt starożytnego zamku, gdzie stał już kościół pod wezwaniem św. Budynek został rozbudowany w XVI wieku, a z pierwotnej gotyckiej konstrukcji zachowała się część wielobocznej absydy i XIV-wiecznej dzwonnicy, podczas gdy fasada pochodzi z XIX wieku. Wewnątrz znajdują się ślady XV-wiecznych fresków szkoły florenckiej oraz gotyckie tabernakulum autorstwa Neri di Fioravante z 1381 roku. Wewnątrz tabernakulum znajduje się polichromowana drewniana płaskorzeźba przedstawiająca Matkę Boską Różańcową (początek XIV wieku), znaną jako Matka Dzieci. Cigoli, dawniej znany jako Castrum de Ceulis, był jednym z zamków wchodzących w skład pobliskiej dzielnicy San Miniato al Tedesco, położonej na wzgórzu z widokiem na środkową dolinę rzeki Arno. Początki sanktuarium są ściśle związane ze starożytnym romańskim kościołem parafialnym poświęconym świętym Janowi Chrzcicielowi i Saturnino, znajdującym się w wiosce Fabbrica, dziś znanej jako Molino d'Egola, miejscowości na zboczach wzgórza Cigoli, gdzie do dziś można zobaczyć pozostałości starożytnych murów należących do dzwonnicy kościoła parafialnego. Wieś Fabbrica i jej kościół parafialny pod wezwaniem świętych Jana Chrzciciela i Saturnino są wspomniane w trzech starożytnych pergaminach datowanych odpowiednio na 770 r. n.e., 859 r. i 907 r. n.e. i nadal zachowanych w archiwach arcybiskupich Lukki, od których terytorium to zależało do 1622 roku. Pierwsze wiadomości dotyczące Castrum de Ceulis należą do niektórych dyplomów Lucchese z 1073 roku, z których można uzyskać cenne informacje na temat dwóch rodowitych prawników z Cigoli, Fulgardo i Rodulfo da Leporaja, notariuszy i zwykłych sędziów spraw, które uczestniczyły w sądzie hrabiny Matilde, marszałkini Toskanii. Jednak najciekawsza informacja dotycząca bezpośrednio zamku Cigoli pochodzi z 1191 roku i odnosi się do dokumentu sporządzonego w Lucca na temat pomniejszych zamków na terytorium Samminiatese, w którym wymienione są Stibbio, Leporaja i Ceule, starożytna nazwa Cigoli. Poleonim Cigoli został osiągnięty poprzez różne fragmenty odpowiadające rozwojowi języka zgodnie z lokalnymi fleksjami od starożytnego "Ceuli" lub "de Ceulis", do florencko-pizańskich toponimów "Civoli" lub "Cevoli", ten ostatni odnoszący się do wioski "Cevoli di S. Michele della pieve di Fabbrica", w bezpośrednim odniesieniu do lokalnego kościoła zależnego od diecezji Lucca do XVI wieku. W relacji z wizyty duszpasterskiej arcybiskupa Lucca w 1466 r. po raz pierwszy pojawia się termin "Cigoli". Z drugiej strony informacje o starożytnym kościele znajdującym się wewnątrz zamku, poświęconym św. Michałowi Archaniołowi, zgodnie z typową praktyką tamtych czasów, sięgają końca XII wieku, kiedy Cigoli było skromną ufortyfikowaną wioską (której mury są nadal widoczne), ale przeznaczoną do stania się fortecą o fundamentalnym znaczeniu dla kontroli całej doliny Arno, i z tego powodu rywalizował przez dziesięciolecia między Pizą a Florencją. Po raz pierwszy wspomniana jest w bulli papieża Celestyna III, wysłanej do proboszcza wioski S. Genesio w Vico Vallari (dzisiejsza La Scala), zawierającej listę wszystkich regularnie urzędowanych kościołów zależnych od kościoła parafialnego świętych Jana Chrzciciela i Saturnino w Fabbrica, od którego zależało wiele innych parafii w dolnej dolinie Egoli i który był jednym z najstarszych i najważniejszych kościołów w diecezji Lucca. W rzeczywistości, jak pokazuje estimo z 1260 roku, nie mniej niż osiemnaście kościołów zależało od pieve Fabbrica di Cigoli: S. Lucia a Montebicchieri, S. Bartolomeo a Stibbio, S. Michele in Castello di Cigoli, S. Pietro in Vinozzo, S. Salvatore in Piaggia, S. Michele in Mugnano, S. Donato in Mugnano, S. Pietro in Gozzano or Nozzano, Ss. Romano and Matteo in S. Romano, Ss. Stefano and Lucia in Scoccolino, S. Jacopo in Villa S. Albino, S. Pietro w Montalto, S. Maria Maddalena w Puticciano, S. Maria w Soffiano, S. Martino w Ventignano, S. Maria della Neve i Fibbiastri oraz S. Andrea w Bacoli, a także klasztor S. Gonda lub Badia di Santa Gonda, w którym rezydowała wspólnota mnichów należących do kongregacji Camaldoli, o czym świadczą oficjalne dokumenty, w tym XIII-wieczna bulla papieska Aleksandra IV. Historia dzisiejszego sanktuarium sięga początków osiedlenia się mnichów z kongregacji Umiliati w 1335 roku, którzy z regułą benedyktyńską i zależni od klasztoru Ognissanti we Florencji, założyli klasztor lub probostwo Santa Maria e San Michele, gdzie w 1372 roku biskup Lucca nadał chrzcielnicę, dzięki czemu kościół natychmiast zyskał na znaczeniu. W 1490 roku, z powodu kryzysu, który dotknął Zakon Umiliati z powodu ich dużych dochodów z handlu wełną, kościół został powierzony kardynałowi Parmy, Giovanniemu Schiaffinati. W dniu 20 czerwca 1579 r., bullą biskupa Lucca, Monsignor Alessandro Guidiccioni il Seniore, kościół uzyskał również tytuł pieve di San Giovanni Battista od starożytnej opuszczonej pieve Fabbrica, w połączeniu z pierwotnym tytułem prepositura di San Michele. Tak więc chrzcielnica, zachowana do dziś na prezbiterium, pochodziła ze starożytnego kościoła parafialnego Fabbrica. W dniu 7 lutego 1571 r. kongregacja Humiliati została ostatecznie zlikwidowana przez św. Piusa V, a kościół otrzymał pierwszego proboszcza Pietro degli Usimbardi, który kilka lat później został pierwszym biskupem Colle Val d´Elsa. Po Pietro degli Usimbardi, inne wybitne osobistości pełniły rolę proboszcza lub biskupa do 1770 roku: Florentyńczyk Ludovico Martelli, biskup Chiusi od 1585 r.; kardynał Francesco Maria de' Medici, który pozostawił kielich i ornat w Cigoli i który uzyskał probostwo od papieża Innocentego XI w 1686 r., aby sprawować je do 1709 r.; kardynał Fulvio Astalli, legat papieski w Urbino i Romagna, następnie biskup podmiejski Ostii i Velletri, który zaproponował w Cigoli - gdzie udawał się co roku na wakacje - od 1709 do 1721 r; rzymski kardynał Bernardo Maria Conti, bratanek papieża Innocentego XIII, do 1730 r. kardynał Alamanno Salviati, aż do ostatniej perspektywy, która zamieszkała w Cigoli w 1733 r., książę Gregorio Anton Maria Salviati, wyświęcony na kardynała przez papieża Klemensa XIV w 1770 roku. W rzeczywistości, w 1789 roku, Wielki Książę Toskanii, Pietro Leopolodo I, połączył posiadłości starożytnego probostwa z posiadłościami kościoła parafialnego i zobowiązał kardynała do pozostawienia budynków dołączonych do kościoła do użytku proboszcza Carlo Bomberiniego i jego następców. Śmierć proboszcza Cigoli Salviati, usankcjonowała ostateczne zniknięcie Umiliati, podczas gdy kościół Santa Maria i San Michele zaczął być nazywany kościołem parafialnym San Giovanni Battista. W dniu 21 lipca 1978 r. biskup San Miniato, Monsignor Paolo Ghizzoni, podniósł plebański kościół w Cigoli, kościół parafialny San Giovanni Battista, do rangi Sanktuarium Maryjnego. Niektóre elementy, takie jak część wielobocznej absydy i XIV-wieczna dzwonnica, sugerują gotyckie pochodzenie kościoła, ale nie jest łatwo określić architekturę sanktuarium ze względu na różne interwencje, które przeszedł na przestrzeni wieków. Wśród nich jest XIV-wieczna rozbudowa podczas osiedlania się braci Umiliati, która była konieczna ze względu na silne nabożeństwo do świętego obrazu Madonny dei Bimbi. Kolejna ważna rozbudowa miała miejsce, gdy nasyp, na którym stoi budynek, został odnowiony przez proboszcza Pietro Degli Usimbardi w XVI wieku. Obecny wygląd zewnętrzny charakteryzuje się rozległą XIX-wieczną fasadą, odrestaurowaną w 1990 roku, w centrum której, nad głównym portalem, znajduje się nisza zawierająca rzeźbę z terakoty z końca XIX wieku autorstwa Francesco Colliny, której umieszczenie oznacza koniec budowy samej fasady w 1873 roku, datę znalezioną na marmurowej płycie umieszczonej przy wejściu do kościoła. Renowacje sięgające tego okresu i trwające do początku XX wieku głęboko zmieniły również wnętrze budynku, w którym jako ostatnie ślady prymitywnego romańskiego stylu pozostała tylko mała płaskorzeźba ze św. Michałem miażdżącym diabła osadzona w pierwszym filarze po prawej stronie i stolica spoczywająca na ziemi na ołtarzu głównym. Z najstarszej romańskiej konstrukcji kościół zachował również swój trójnawowy układ, z których środkowa jest pokryta kratownicami, a dwie nawy boczne są dziś pokryte freskami z neogotyckimi dekoracjami, ale w dawnych czasach prawdopodobnie miały sklepienie krzyżowe, które wyróżnia dużą kaplicę Matki Bożej Dzieci; w tej kaplicy pod koniec XX wieku odkryto nowe XV-wieczne freski przedstawiające Czterech Ewangelistów namalowanych w żaglach i Czterech Doktorów Kościoła Zachodniego w podarchiwum. Na czele nawy poświęconej Najświętszej Dziewicy z Cigoli znajduje się okazałe gotyckie stiukowe tabernakulum, zamówione przez florenckiego Neri di Fioravante w 1381 roku, aby pomieścić czczony przez Umiliati wizerunek Madonny. Po prawej stronie tabernakulum 7 pobożnych braci pozostawiło swoje imiona, tak jak zostali przedstawieni modląc się u stóp czczonego obrazu; dziś pozostały tylko dwa. Ta dekoracja freskowa, przedstawiająca, oprócz braci, chóry anielskie grające muzykę wokół Dziewicy, a na sklepieniu tabernakulum adorujące Chrystusa Pantokratora, pochodzi z XV wieku i jest dziełem florentczyka Stefano d'Antonio di Vanni (1405-1483), pochodzącego z Cigoli i posiadającego pewne nieruchomości i dobra ziemskie, wezwanego do Cigoli przez Umiliati po wielkim cudzie z 21 lipca 1451 r., Któremu przypisuje się również freski na sklepieniach kaplicy Madonny. Na czele prawej nawy znajduje się kaplica św. Jana Chrzciciela. Tytułowa figura jest otoczona płótnem przedstawiającym świętych Ambrożego z Mediolanu i Franciszka z Asyżu, dzieło Ferdinando Folchiego, który namalował je po dużej figurze św. Jana na ścianie absydy i Wniebowzięcie Maryi wśród chórów anielskich, w fałszywej kopule nad ołtarzem głównym, wszystkie dzieła zamówione u Folchiego przez proboszcza Giovanniego Peraimonda. Na ścianie znajduje się duży XVI-wieczny drewniany panel przedstawiający Zwiastowanie między świętymi Sebastianem i Rochem autorstwa Fra Paolino. Na końcu tej samej nawy, w kaplicy, która kiedyś służyła jako chrzcielnica parafii, umieszczono krucyfiks autorstwa Nino Pisano. Rzeźba jest umieszczona w surowej renesansowej świątyni wykonanej z ciemnego drewna. Sklepienia naw bocznych zostały pokryte freskami w latach trzydziestych XX wieku przez artystę z San Miniato Amerigo Ciampiniego, podczas gdy na lewej ścianie kaplicy Madonny, w latach 1935-1937, artysta z San Miniato Dilvo Lotti namalował historię wielkiego cudu z 21 lipca 1451 roku. Od 6 grudnia 2011 roku na pierwszym łuku tej samej nawy znajduje się "Ołtarz restytucji", dzieło malarza z San Miniato Luca Macchi, ucznia Lottiego, wykonane w latach 2009-2011, przedstawiające historię kradzieży i restytucji świętego obrazu 6 grudnia 1986 roku. Cenna ikona przedstawiająca Madonnę Matkę Dzieciątka w tronie z Dzieciątkiem w ramionach, to niski, rzeźbiony i malowany drewniany relief o wymiarach 179 na 97 centymetrów, pochodzący z pierwszej połowy XIV wieku, dzieło nieznanego rzeźbiarza, najprawdopodobniej należącego do florenckiej szkoły Giotta. Istnieją dwie różne tezy na temat pochodzenia świętego wizerunku, należące do dwóch różnych nurtów myślowych. Pierwsza, zaproponowana przez Annę Padoa Rizzo, zgodnie z którą pochodzenie płaskorzeźby można datować na drugą połowę XIV wieku, jako zamiennik starszego wizerunku Madonny podarowanego Umiliati w 1335 roku przez braci z Compagnia della Vergine di Cigoli, z którego obecny wziąłby ogólny układ i sztywną pionowość i mógłby być przypisany do florenckiej kultury figuratywnej drugiej połowy XIV wieku, hipoteza wysunięta na podstawie danych stylistycznych dotyczących wyraźnego podobieństwa między lustrzanym tronem tabernakulum a marmurową okładziną dzwonnicy katedry we Florencji, która była w budowie w tym czasie.. Druga hipoteza, zaproponowana przez Michele Bacciego i Marco Collaretę, uznaje Matkę Boską z Dzieciątkiem za wzór dla Madonny dei Vetturini przechowywanej w Muzeum San Matteo w Pizie, a wcześniej znajdującej się w kościele Santa Maria della Spina, oraz Madonny San Michele in Matraia przechowywanej w Capannori, i przypisał wizerunek Dziewicy kulturze figuratywnej pierwszej połowy XIV wieku, podkreślając zbieżności z dziełami mistrzów należących do szkoły Giotta, do której, według nowszych badań, wydaje się należeć nieznany rzeźbiarz, również ze względu na bardziej nowoczesną deklinację w porównaniu z tradycyjnymi Majestatami Cimabue, choć prezentującymi większą komplikację przedstawienia w sensie gotyckim.. Zbudowane w 1827 roku przez firmę Pistoiese "Giosuè Agati e figli", która później połączyła się z Agati-Tronci, organy piszczałkowe w Sanktuarium Madonna dei Bambini reprezentują jeden z najstarszych sakralnych instrumentów muzycznych w diecezji San Miniato. Utrzymane w typowo włoskim stylu, z elementami nawiązującymi do tradycji flamandzkiej, znajdują się wewnątrz nawy głównej, naprzeciwko ołtarza głównego (kontrafagotu), na drewnianym chórze ozdobionym XIX-wiecznymi malowidłami przedstawiającymi instrumenty muzyczne. Wielobarwna drewniana obudowa, ozdobiona ażurowymi festonami, jest ograniczona bocznie parą pilastrów przylegających do pary kolumn, których toskańskie kapitele porządku korynckiego wspierają cymę belkowania. Fasada ma jedno przęsło i składa się z rejestrów Principale Basso i Soprano oraz 33 stroików ze ściętą górną wargą podzieloną na trzy grupy po 11 stroików: środkowy ułożony jako guzek i dwa boczne skrzydła zbiegające się w dół. Organy mają stałą konsolę składającą się z jednego manuału, którego klawiatura, z pierwszą oktawą w szóstej, składa się z 50 klawiszy, z których 30 jest diatonicznych z bukszpanowymi nakładkami, a 20 z nich jest chromatycznych z hebanowymi nakładkami; z drugiej strony pedał składa się z klawiatury mównicy z pierwszą oktawą w szóstej, składającej się z 10-klawiszowego bębna basowego oraz 16- i 8-stopowego rejestru. Rejestry są wstawiane za pomocą przycisków rozmieszczonych w trzech pionowych rzędach po prawej stronie manuału, a prawdziwa specyfika organów polega na ich następstwie: Jest on również wyposażony w wiele efektów, takich jak: Artystyczna Szopka z Cigoli jest miniaturowym dziełem przedstawiającym życie Jezusa w czasie jego narodzin i z typową palestyńską scenerią, która jest realizowana w Sanktuarium Matki Dzieci z Cigoli. Jest klasyfikowana jako szopka technologiczno-tradycyjna. Przedstawienie jest rozmieszczone na powierzchni 100 m², w pomieszczeniach przylegających do Sanktuarium, przy użyciu wielu figurek o różnej wysokości od minimum 6 cm do maksymalnie 60 cm. Znana jest również z wprowadzenia innowacyjnych instrumentów technologicznych w tradycyjnym przedstawieniu, mających na celu odtworzenie codziennego cyklu świt-poranek-zachód słońca-noc, gwiazd na niebie, księżyca i komety oraz typowych odgłosów tamtych czasów. Artystyczna szopka z Cigoli wywodzi się z pierwszych szopek wykonanych pod ołtarzem głównym Sanktuarium Matki Dzieci w Cigoli, do których odnoszą się niektóre wspomnienia kanonika Francesco Marii Galli Angeliniego, dotyczące szopek wykonanych w kościele parafialnym pod wezwaniem św. Jana Chrzciciela w Cigoli pod koniec XIX wieku, z dużymi gipsowymi posągami z Bagni di Lucca. Począwszy od 1976 roku, kiedy to powstała grupa harcerska w Cigoli, pierwsze duże szopki zostały wykonane w pomieszczeniach przylegających do Sanktuarium. W 2001 roku, podczas podróży powrotnej z pielgrzymki do Ziemi Świętej, z inicjatywy Don Giampiero Taddei, została założona Młodzieżowa Grupa Jasełkowa. 6 grudnia 2001 r. oficjalnie rozpoczęto pierwszą edycję Artystycznej Szopki z Cigoli, której tradycja jest kontynuowana do dziś, z różnymi edycjami każdego roku. Artystyczna Szopka z Cigoli jest przedstawiona w różnych scenach wzdłuż hipotetycznej trasy przez główne miasta, które były tłem życia Pana: Betlejem, Jerozolimę i Nazaret. Trasa rozpoczyna się w bujnym miasteczku Nazaret, składającym się z ciasnych budynków wykutych w tufie, w których przedstawiono proste życie kilku osób zajmujących się najskromniejszymi zajęciami. Po Nazarecie trasa biegnie dalej w połowie drogi między dwoma najważniejszymi miastami w życiu Jezusa, Jerozolimą i Betlejem. Pierwsze z nich, przedstawione w całym swoim przepychu, otoczone jest potężnymi murami, wewnątrz których stoi Świątynia wzniesiona na wielkiej esplanadzie. Drugie, bardziej pracowite i proste miasto, wznosi się na zboczach wzgórza, poniżej którego można dostrzec Grotę Zbawiciela, owiniętego w pieluszki w obecności Maryi i Józefa. Jest przedstawiony w surowym otoczeniu, ale jednocześnie pokazuje ciepło rodzinnej więzi wokół postaci Jezusa. Tło stanowią wszyscy mieszkańcy, przedstawieni z ruchomymi postaciami i poświęceni codziennym postawom oraz rzemiosłom typowym dla ówczesnej Palestyny. Elementem łączącym trzy podstawowe etapy jest typowa palestyńska skalista pustynia, kolejny ważny etap w życiu Pana, celowo statyczny i suchy, ale bruzdowany przez wielką rzekę Jordan, która płynie cicho podczas naturalnej przemiany dnia i nocy. "Grupa Młodych Jasełkowców" to grupa parafialna działająca przy Sanktuarium Matki Dzieci w Cigoli, która jest zaangażowana w budowę Artystycznej Szopki w Cigoli. Została założona w 2001 roku przez rektora tegoż sanktuarium, księdza Giampiero, i od 2012 roku składa się z 31 członków-wolontariuszy.

Czytaj więcej

Mapa:

Sanktuaria w pobliżu: