Holybreak - Sanktuarium Madonna del Frassino (Peschiera del Garda)

Sanktuarium Madonna del Frassino (Peschiera del Garda)

Piazzale Madonna del Frassino, 37019 Peschiera del GardaBroglie

Sanktuarium Maryjne

UDOSTĘPNIJ

ZAPISZ

Źródło: Wikimedia Commons

O sanktuarium:

Sanktuarium Madonna del Frassino jest monumentalnym kościołem w Peschiera del Garda i należy do diecezji Werony. W sanktuarium czczona jest niewielka figurka Madonny del Frassino, która według tradycji cudownie ukazała się 11 maja 1510 roku pomiędzy gałęziami jesionu. Pasterz z okolicy wezwał Dziewicę Marię po ataku dużego węża, którego nigdy nie widziano w tych stronach. Nie tylko zwierzę zniknęło, ale wśród gałęzi jesionu pojawiła się niewielka figurka mierząca nieco ponad 14 cm, przedstawiająca Madonnę trzymającą na rękach Dzieciątko Jezus. Podjęto wówczas decyzję o budowie małej kaplicy, którą zainaugurowano 12 września 1510 r., po wybudowaniu dzięki ofiarom ludu, powierzono Ojcom Serwitom. W krótkim czasie kaplica, która w międzyczasie przeszła w ręce franciszkanów, dokładnie 18 czerwca 1514 roku, stała się miejscem spotkań licznych wiernych, którzy za otrzymanymi łaskami przynosili wota: odwiedził to święte miejsce , w 1514 r. także Izabela d'Este, która w liście do swego chorego męża Franciszka II Gonzagi napisała: «Hozi Byłem w Peschiera, zatrzymując się najpierw w kościele Madonny del Frassino, który podobno powoduje wiele cudów. Jest też wiele obrazów ślubów i początków pięknego kościoła. Serdecznie modliłem się do Ciebie o zdrowie Waszej Ekscelencji.” (Izabela d'Este) Postanowiono wówczas zbudować wokół kaplicy większy kościół: wmurowanie pierwszego kamienia odbyło się 18 czerwca 1515 r., natomiast 14 stycznia 1518 r. papież Leon W ciągu następnych stuleci sanktuarium zostało ozdobione licznymi dziełami sztuki i wzbogaciło się ekonomicznie dzięki darowiznom wiernych: w 1610 roku prosty styl franciszkański wykończono barokowymi sztukateriami, podobnie jak ozdobiono kaplicę Madonny. W 1652 roku do ołtarza głównego dobudowano drewniany chór, a w XVIII wieku umieszczono organy. W 1810 r., po najeździe napoleońskim, historia sanktuarium uległa pogorszeniu: z klasztoru usunięto mnichów, a kościół dotknął serię profanacji; w 1848 r. wioska, która powstała wokół sanktuarium, została całkowicie zrównana z ziemią w wyniku bombardowania, ale kościół pozostał nienaruszony. Później klasztor wykorzystywano do celów cywilnych i wojskowych, stając się kwaterą główną armii piemonckiej. Później pełnił funkcję szpitala miejskiego aż do roku 1860, kiedy to ponownie otwarto kościół, który służył także za schronisko dla bezdomnych i osób starszych. W 1898 roku zarówno klasztor, jak i kościół wróciły w ręce franciszkanów: kościół został gruntownie odrestaurowany poprzez przebudowę zarówno fasady, jak i podłogi, odrestaurowano także znajdujące się w nim dzieła sztuki. Od 1929 r. Piusa do 1998 r. Wejście do sanktuarium Frassino prowadzi szeroką aleją otoczoną cyprysami. Fasada zewnętrzna kościoła charakteryzuje się tym, że obszar portalu wejściowego chroniony jest przez rodzaj spadzistego dachu wspartego na 4 kolumnach, które tworzą trzy łuki czołowe i dwa boczne i które zamykają się sklepieniami krzyżowymi: po bokach a w górnej części portalu znajduje się kilka fresków Domenico Muttoniego, które przypominają sceny objawień. W fasadzie rozeta z oknami polichromowanymi. Wnętrze kościoła jest jednonawowe z dziesięcioma kaplicami bocznymi, po pięć z każdej strony, wszystkie tej samej wielkości z wyjątkiem dwóch ostatnich, znajdujących się po bokach ołtarza głównego, które są większe: jest to kaplica św. Asyżu lub Najświętszego Sakramentu i Madonny del Frassino. Pierwsza jest chroniona bramą z kutego żelaza, a na ołtarzu znajduje się obraz św. Franciszka otrzymującego stygmaty, dzieło Francesco Astolfiego z XVIII wieku; w 1639 roku w kaplicy umieszczono grób Kongregacji Cordigeri. Tę poświęconą Madonnie chroni także kuta żelazna brama: na ołtarzu znajduje się płótno pędzla Farinatiego, przedstawiające Ojca Przedwiecznego w koronie aniołów, a także św. Franciszka z Asyżu i św. Antoniego Opata; u stóp tych dzieł, w marmurowym tabernakulum, znajduje się niewielka terakotowa figurka cudownej Madonny niosącej na rękach Dzieciątko Jezus, wokół której umieszczono wota. Również w tej kaplicy znajduje się fresk Madonny del Frassino z Sant'Antonio Abate, pochodzący z XVI wieku oraz fresk Madonny z Dzieciątkiem na tronie i San Bernardino da Siena, przypisywany Domenico Morone, odkryty przez Carlo Zanfrogniniego podczas prac restauratorskich w 1931 r.; powinno to być pierwsze przedstawienie cudu. Łuk wejściowy, podobnie jak ściany boczne, są w całości pokryte sztukaterią i fryzami, dziełem Giambattisty Retiego, wśród których wyróżniają się przedstawienia proroków Jeremiasza i Izajasza; inne płótna, dzieło Bertanzy da Salò, przedstawiają tajemnice różańcowe i świętych Jana Chrzciciela, Franciszka i Bernardyna. Mniejsze kaplice po lewej stronie ozdobione są odpowiednio obrazem Narodzenia Pańskiego ze świętymi Franciszkiem i Bernardynem ze Sieny z 1560 r., Madonną z Dzieciątkiem pomiędzy Sant'Anna, San Gioacchino i San Giovannino z 1586 r., Madonną w Chwała z 1576 r., wszystkie dzieła Paolo Farinatiego, czwartą natomiast zdobi płótno Zenona z Werony z 1541 r., przedstawiające św. Piotra i św. Jana, apostoła i ewangelistę. W kaplicach po prawej stronie znajduje się natomiast obraz Madonny z u jej stóp świętymi Antonim z Padwy, biskupem Walentym [niejasne], Izydorem Rolnikiem i Dominikiem z Guzmán, statua Najświętszego Serca Pana Jezusa, statua św. Jezus na krzyżu i kolejne płótno zawsze przedstawiające postacie kościelne. W ołtarzu głównym znajduje się marmurowy stół, a za nim umieszczone organy; na bocznych ścianach cztery freski Muttoniego przedstawiające św. Antoniego z Padwy klęczącego muła przed monstrancją, św. Klarę zmuszającą Saracenów do ucieczki z monstrancją, św. Bonawenturę przyjmującego komunię od anioła i Dzieciątko Jezus ukazuje się klęczącemu Janowi Dunsowi Szkotowi przed tabernakulum. Sklepienie nie posiada znaczących elementów artystycznych. Po prawej stronie kościoła znajduje się niewielki cmentarz przeznaczony dla franciszkanów oraz korytarz, w którym można m.in. obserwować miejsce, w którym rzekomo miał nastąpić cud, prowadzący do dwóch krużganków klasztoru, z których zostały ponownie ozdobione freskami w 1653 r. przez Muttoniego ze scenami z życia św. Franciszka z Asyżu i św. Antoniego z Padwy: w krużgankach znajdują się także nowsze dzieła malarskie, dokładnie z XIX w., autorstwa malarza Salesio Pegrassiego, które przedstawiają historyczne wydarzenia w sanktuarium i serię byłych wotów. Pośrodku krużganków znajdują się odpowiednio klatka dla gołębi i fontanna zwieńczona posągiem św. Antoniego. Za kościołem znajduje się dzwonnica.

Czytaj więcej

Mapa:

Sanktuaria w pobliżu: