Holybreak - Sanktuarium Madonna del Soccorso (Costermano sul Garda)

Sanktuarium Madonna del Soccorso (Costermano sul Garda)

Località Broli, 37016 Marciaga

Sanktuarium Maryjne

UDOSTĘPNIJ

ZAPISZ

Źródło: Wikimedia Commons

O sanktuarium:

Sanktuarium Madonna del Soccorso jest kościołem filialnym parafii Marciaga, wioski należącej do gminy Costermano sul Garda w prowincji i diecezji Werona; jest częścią wikariatu Jeziora Veronese-Caprino, a dokładnie Jednostki Duszpasterskiej San Giorgio (Bardolino-Torri). Sanktuarium zbudowano w drugiej lub trzeciej dekadzie XVI wieku w miejscu, gdzie według tradycji Matka Boska pośród gałęzi drzewa ukazała się głuchoniememu pasterzowi, ofiarowując mu chleb, który w cudowny sposób miał uzdrowić jego. Pierwotnie była to kaplica podlegająca kościołowi parafialnemu Santa Maria in Garda, jej budowa była kontynuowana z biegiem czasu, o czym świadczą wizyty duszpasterskie. W 1541 r. miejsce kultu pozostało jeszcze bez piętra, zakrystii i dzwonnicy. Po ukończeniu pierwszej budowy, już pod koniec XVI wieku zdecydowano o przedłużeniu kościoła i jego poszerzeniu o budowę dwóch kaplic bocznych. Wybudowano także dom, który później użytkował proboszcz parafii Marciaga ze względu na niemożność zamieszkania w pobliżu kościoła parafialnego. W tamtych czasach, jak świadczy wizyta pasterska w 1595 r., istniało bractwo pod patronatem Najświętszej Maryi Panny. Z tej samej wizyty pasterskiej biskupa Alberto Valiera, sufragana biskupa Werony Agostino Valiera, dowiadujemy się, że kościół podlega parafii Marciaga, założonej w 1541 roku. W czasie zarazy w 1630 r. sanktuarium stało się szpitalem, do którego przyjmowano chorych. Obecna zakrystia pochodzi z drugiej połowy XVII wieku, okresu, w którym kościół pełnił funkcję kościoła parafialnego ze względu na niewystarczającą pojemność kościoła św. Filipa i Jakuba oraz niedogodności dla proboszcza z dotarciem do niego, biorąc pod uwagę, że mieszkał w pobliżu sanktuarium. Sytuacja ta zakończyła się wraz z budową nowego kościoła parafialnego Marciaga, ukończoną w 1770 roku. Obecność sanktuarium, prestiż i dochody były przyczyną licznych sporów pomiędzy proboszczami parafii Marciaga i Castion. Zostały one przekomponowane na mocy porozumienia z 1755 r., na mocy którego sanktuarium uznano za podlegające parafii Marciaga, lecz w drugi piątek marca i drugi dzień Rogacji musiało ono pozostać otwarte na przyjęcie przybywających procesji. z Castionu. W 1806 roku sanktuarium zostało zniesione dekretem napoleońskim. Sześć lat później, w 1812 roku, podczas wizyty duszpasterskiej biskupa Werony Innocenzo Lirutiego, kościół został ponownie otwarty dla kultu. W XX wieku budynek został odrestaurowany i skonsolidowany. W 1950 r. Nadzór Zabytków pokrył i odnowił fasadę; Prace fundamentowe po stronie północnej kościoła datowane są na 1970 rok, natomiast w 1992 roku dokonano konsolidacji statycznej i odrestaurowano ściany, w tym część dekoracji freskowych. Dalsze renowacje przeprowadzono na początku XXI wieku. Fasada szczytowa, poprzedzona zieloną przestrzenią ze ścieżką i rzędem cyprysów po prawej stronie, zwrócona jest w stronę wschodu, otynkowana i posiada centralny portal z okrągłym łukiem z tufu, flankowany przez dwa wydłużone, jednolancetowe okna. Na równi z portalem, pośrodku fasady, okulus, natomiast na wierzchołku niewielki, metalowy krzyż. Plan kościoła jest prostokątny, składa się z pojedynczej sali z dwiema bocznymi kaplicami po bokach, w pobliżu prezbiterium. W nawie znajdują się odsłonięte kratownice, a podłogę wykonano z terakoty ułożonej w jodełkę. Znajdują się tu także dwa nagrobki z białego kamienia, jeden po prawej stronie od wejścia, drugi w pobliżu prezbiterium. Pierwsza, z 1727 r., jest autorstwa Maddaleny Novelli z Torri del Benaco, matki ówczesnego proboszcza parafii Marciaga Don Giacomo Novelli; drugi, ukończony w 1683 r., był przeznaczony dla proboszcza Don Girolamo Bertolettiego. Naturalne światło wpada jedynie przez otwory w fasadzie. Ściany sali zdobią freski pochodzące z drugiej połowy XVI i początku XVII wieku. XVI-wieczne freski są trudne do odczytania za wyjątkiem medalionu z motywem heraldycznym, teczki z wersetami trzeciej zwrotki pieśni Vergine bella Francesco Petrarki i drugiego medalionu z herbem notariusza z Torresano Bartolomeo Rossettiego. Freski z XVII wieku przypisuje się malarzowi Paolo Ligozziemu i jego warsztatowi. Reprezentują architekturę klasyczną, z kolumnami, belkowaniem i frontonem w fasadzie. Po bokach łuków prowadzących do prezbiterium i bocznych kaplic w niszach przedstawieni są święci i postacie biblijne. Na łuku triumfalnym, otoczonym cherubinami, umieszczono Ojca Przedwiecznego, natomiast w niszach po lewej stronie król Dawid i hellespontyczna Sybilla. Na fasadzie nie brakuje herbu Carlotti, a także motywów heraldycznych Graziani i Rinaldi w przestrzeniach między kolumnami. W pobliżu kaplicy po lewej stronie przedstawiono św. Klarę z Asyżu, Marię Egipską, Łucję i Elżbietę Węgierską. W pobliżu prawego ołtarza przedstawiony jest św. Antoni Opat. Kaplica po prawej stronie, poświęcona Niepokalanemu Poczęciu, została zbudowana na zlecenie szlachcica i kanonika Marcello Carlottiego w 1597 roku w stylu renesansowym. XVI-wieczny ołtarz, murowany z kolumnami i drewnianym frontonem, posiada niszę, w której pierwotnie znajdowała się drewniana figura Matki Boskiej. Wraz z przebudową ołtarza głównego w XVIII wieku, do skrzyni, w której znajdowała się tablica, przeniesiono tu XVI-wieczny ołtarz autorstwa nieznanego artysty, ale naśladowcy warsztatu Giovanniego Caroto, ze świętymi Antonim Opatem i Mikołajem z Bari Objawienie Najświętszej Maryi Panny zostało zaadaptowane na mały obrazek z Madonną Różańcową. Ten z przodu, po lewej stronie, poświęcony jest świętym Bartłomiejowi i Franciszkowi z Asyżu, na zlecenie notariusza z Torresano Graziano Graziani przed 1559 rokiem. Ołtarz, również pochodzący z XVI wieku, zawiera ołtarz przedstawiający świętych Bartłomieja i Franciszka w adoracji Najświętszej Maryi Panny. Dziewica z Dzieciątkiem, być może dzieło malarza Francesco Maboniego z połowy XVI wieku. Na prawej ścianie, przed kaplicą Niepokalanego Poczęcia, znajduje się drewniana ambona o pięciu twarzach i tyle samo wklęsłych segmentów co podstawa. Dekoracja twarzy wydaje się być autorstwa Ligozziego i składa się z czterech czerwono-białych spiral akantu na niebieskim tle wokół małych okrągłych talerzy, natomiast w centralnej twarzy, większej i owalnej, znajdował się napis, który dziś nie jest już czytelny. Czworokątne prezbiterium podwyższono w stosunku do sali o trzy stopnie z białego kamienia i zamyka płaskodenna absyda. Nakrywa ją obniżone sklepienie kolebkowe, ozdobione freskami, a pośrodku znajduje się medalion z Matką Boską w koronie cherubów. Podłoga wyłożona jest terakotą. Ściany prezbiterium są również całkowicie pokryte freskami, podobnie jak lunety sklepienia najwyższego. Przedsoborowy ołtarz główny pochodzi z lat 1727-1764, jest późnobarokowy i wykonany z polichromowanego marmuru. Zachował się na desce obraz Objawienia się Dziewicy chłopcu pasterzowi, będący reprodukcją anonimowej tabliczki z początku XVI w., z pozycją Dziewicy przypominającą pozycję Madonny del Frassino. W 1765 roku dobudowano małe boczne drzwi prowadzące na znajdujący się z tyłu chór. Na ścianach chóru znajdują się freski Ligozziego i jego warsztatu przedstawiające Narodziny Jezusa, Ofiarowanie w Świątyni, Zesłanie Ducha Świętego, Zmartwychwstanie Jezusa, Złożenie i Ukrzyżowanie. Po południowej stronie prezbiterium znajduje się zakrystia. Dzwonnica stoi przy prawej ścianie kościoła, ma czworokątną podstawę i całkowicie otynkowany trzon. Dzwonnica jest również otynkowana i posiada pojedyncze ostrołukowe okno z okrągłym łukiem po obu stronach. Wieżę podwyższono około końca XVI wieku.

Czytaj więcej

Mapa:

Sanktuaria w pobliżu: