Sanktuarium Świętego Krzyża (Longiano)
Via Quattro Novembre, 47020 Longiano
Sanktuarium Pańskie
UDOSTĘPNIJ
ZAPISZ
5
Sanktuarium Świętego Krzyża (Longiano)
Źródło: Wikimedia Commons
Źródło: Wikimedia Commons
Źródło: Wikimedia Commons
Źródło: Wikimedia Commons
Źródło: Wikimedia Commons
O sanktuarium:
Sanktuarium Świętego Krzyża to katolicki obiekt kultu położony w Longiano, w prowincji Forlì-Cesena i diecezji Cesena-Sarsina; znajduje się w nim trzynastowieczny obraz ukrzyżowanego Chrystusa, który w XV wieku stał się centrum wydarzenia uznawanego za cudowne. W tym samym kościele udokumentowane jest również użycie starożytnej nazwy „San Francesco”, tytułu sąsiedniego klasztoru Braci Mniejszych Konwentualnych.
Budynek powstał na bazie poprzedniego kościoła zaprojektowanego przez architekta Pietro Carlo Borboniego, urodzonego w Cesenie, ale pochodzącego z Bergamo. Ukończony w 1762 r., został konsekrowany 18 marca 1764 r. przez Francesco Marię Manziego z Longiano, arcybiskupa Awinionu.
Z tej okazji w centrum absydy utworzono niszę, w której umieszczono czczony krucyfiks, którego sława zadecydowała o nowym poświęceniu kościoła, który zastąpił poprzedni, poświęcony Objawieniu Pańskiemu, zbudowany wraz z przyległym klasztorze, od końca XIII do połowy XIV wieku przez braci mniejszych, których obecność w Longiano jest potwierdzona począwszy od 1277 roku.
Z tej konstrukcji w nowym kościele zachował się fragment XIV-wiecznego fresku ze szkoły Giotto, przedstawiającego Madonnę z Dzieciątkiem.
Kościół został poważnie uszkodzony przez bombę zrzuconą przez anglo-amerykański myśliwiec bombardujący 4 października 1944 r. Z tej okazji zniszczono malowidła w absydzie i suficie, wykonane w latach 1859–1862 przez Giovanniego Canepę i Girolamo Ballaniego. Po interwencjach konserwatorskich nowe dekoracje wykonał w latach 1964-1965 franciszkanin Giovanni Lerario.
Kroniki podają, że 6 maja 1493 r., podczas Kapituły Prowincjalnej Braci Mniejszych (o tradycji „konwentualnej”) prowincji Zakonu zwanej Bolończykami, w klasztorze San Francesco di Longiano trwała cielę przywiezione jako dar od mieszkańców pobliskiej Gambettola, uklęknął „w formie głębokiej czci” przed obrazem krucyfiksu umieszczonym nad bocznymi drzwiami prowadzącymi z krużganka do chóru sąsiedniego kościoła. Pomimo różnych prób nakłonienia jej do wstania, jałówka pozostała w tej pozycji do czasu, aż została pobłogosławiona przez Ministra prowincjalnego braci.
Następnego dnia święty obraz został przeniesiony w procesji ulicami miasta, a następnie przeniesiony do wnętrza kościoła, który odtąd zaczęto nazywać „Krucyfiksem” lub też „Chrystusem”. Rozprzestrzenianie się kultu tego obrazu wzmogło się począwszy od roku 1697 wraz z utworzeniem Kompanii Dobrej Śmierci, wzniesionej przy ołtarzu Najświętszego Krucyfiksu (dlatego zwanej prościej Kompanią Najświętszego Krucyfiksu), wzniesionej jako arcybractwa przez papieża Leona XII bullą z dnia 28 listopada 1828 r.
Krucyfiks czczony w sanktuarium w Longiano to ikona Chrystusa cierpiącego na płótnie, namalowana temperą i naniesiona na drewniany panel (160x132 cm) przez nieznanego artystę. Renowacje przeprowadzone w latach 2004-2005 podkreśliły wysoką jakość zabytku, do wykonania którego wykorzystano cenne materiały, które nadały ikonie niezwykłą jasność. Badania przeprowadzone przy tej okazji datują obraz na około 1270 rok, pomiędzy krucyfiksem autorstwa Giunty Pisano w Bolonii a krucyfiksem Cimabue w kościele San Domenico w Arezzo.
Z artystycznego punktu widzenia ikona Longiano umiejscowiona jest w fazie przejściowej pomiędzy przedstawieniami królewskiego Chrystusa i sędziego a typowymi dla szkoły Giotta przedstawieniami Christus patiens.
Mapa:
Sanktuaria w pobliżu:
