Sanktuarium San Gabriele dell'Addolorata (Gran Sasso d'Italia)
Isola del Gran Sasso d'Italia
Sanktuarium Świętego
UDOSTĘPNIJ
ZAPISZ
5
Sanktuarium San Gabriele dell'Addolorata (Gran Sasso d'Italia)
Źródło: Wikimedia Commons
Źródło: Wikimedia Commons
Źródło: Wikimedia Commons
Źródło: Wikimedia Commons
Źródło: Wikimedia Commons
O sanktuarium:
Sanktuarium San Gabriele dell'Addolorata to sanktuarium Kościoła katolickiego położone u podnóża Gran Sasso d'Italia, w gminie Isola del Gran Sasso d'Italia, w prowincji Teramo (Abruzja). Kompleks składa się z 4 głównych obiektów:
Około 1215 roku św. Franciszek z Asyżu założył klasztor dla swojego zakonu franciszkańskiego w gminie Isola del Gran Sasso d'Italia, gdzie pozostał aż do czasów represji napoleońskich; klasztor ten jest obecnym Sanktuarium San Gabriele.
Najwyraźniej święty z Asyżu, powracający z Rzymu, został zaproszony do zawarcia pokoju między niektórymi rodzinami, które rywalizowały o własność kościoła, co miało wpływ na ich majątki. Niewielki kościół znajdował się bowiem na pograniczu Isola di Penne (dziś Isola del Gran Sasso), Trignano i Colledara. Wspomniane rodziny, podziwiając biednego człowieka z Asyżu, myślały o oddaniu mu Kościoła i części ziemi wokół niego, skutecznie usuwając w ten sposób przyczynę sporu. Prawdopodobnie w 1216 roku rozpoczęto budowę klasztoru, połączonego z wcześniej istniejącym kościołem.
W 1809 roku klasztor został opuszczony przez wyznawców św. Franciszka, po kasacie zakonów w okresie napoleońskim.
Następnie wspólnota Isola di Penne, w osobie ówczesnego burmistrza, poprosiła pasjonistów o zajęcie klasztoru. Ci, począwszy od L'Aquila, przybyli, aby głosić misję w małym miasteczku, następnie obejrzeli konstrukcję i dokonali niezbędnych przygotowań. Pierwsza wspólnota pasjonistów osiedliła się w klasztorze w 1847 r. Młoda Gabriele dell'Addolorata przybyła do tego „rekolekcji” dopiero w 1859 r. Zabytkowy kościół był zatem przedmiotem dwóch kolejnych prac rozbudowy: w 1908 r. i w 1920 r., odpowiadających beatyfikacji i późniejsza kanonizacja świętego.
Portal starożytnego kościoła, na którym widnieje napis poświęcenia (Niepokalanej Dziewicy, San Tommaso, San Francesco, San Cassiano i in.) został przeniesiony do krużganka, gdzie zachował się napis „Drzwi Kościoła z 1590 r. do 1908 roku”. Warto zauważyć, że kościół był już wówczas poświęcony Niepokalanemu Poczęciu Maryi, biorąc pod uwagę, że dogmat ten został ogłoszony dopiero ponad dwa i pół wieku później, w 1854 roku.
Z pierwotnego budynku pozostały dziś jedynie: „Studnia San Francesco”, „Scala San Gabriele” (za starożytnym refektarzem, dziś kapitularz zakonników) i w krużganku z kamiennymi portalami z XVI wieku, cykl XVII-wiecznych fresków przedstawiających sceny z życia św. Franciszka.
W starożytnym Kościele nadal widoczny jest „grób” (lub miejsce pochówku), w którym ciało świętego spoczywało w latach 1862–1892.
Doczesne szczątki świętego natomiast składane są od 1914 r. w urnie, której wygląd przypomina wyglądem świętego w postawie zwanej „resztą sprawiedliwych”, leżącej, ale czuwającej i modlącej się.
Kapliczka zawierająca urnę, umieszczona wcześniej w okrągłej kaplicy wewnątrz starego sanktuarium, została następnie przeniesiona do krypty nowego sanktuarium.
Krypta i konfesjonały nowego kościoła zostały poświęcone przez papieża Jana Pawła II 30 czerwca 1985 r., jako że w kościele trwały jeszcze prace. Poświęcenie nowego sanktuarium odbyło się ostatecznie w 2014 roku, 21 września.
W lipcu 1929 roku papież Pius XI podniósł stare sanktuarium do godności bazyliki mniejszej.
Kościół ma plan bazyliki z monumentalną fasadą składającą się z portyku wspartego w części środkowej na dwóch grupach po trzy kolumny każda ułożone w trójkąt. Marmurowe wejście ma trzy portale, z których największy centralny zwieńczony jest malowanym architrawem.
Właściwą fasadę zdobią dwie figury świętych umieszczone z boku nad portykiem, nad którym wznosi się loggia charakteryzująca się pojedynczym dużym centralnym łukiem wspartym na dwóch kolumnach. Obok łuku, służącego do błogosławieństw, ukazano dwie ważne sceny z życia San Gabriele dell'Addolorata. Opaska fasady jest w stylu greckiej świątyni, z obrazem św. Gabriela w otoczeniu aniołów. Trzy inne posągi zdobią architraw.
Obok znajduje się klasztor ojców pasjonistów, do którego prowadzą dwie kondygnacje schodów z posągiem Benedykta XV pośrodku, papieża, który kanonizował św. Gabriela.
Wnętrze ma trzy nawy i ma cechy barokowe. Sklepienia pomalowane są na kolor jasnoniebieski, natomiast w kaplicach nie ma znaczących elementów artystycznych. Absyda ozdobiona jest w stylu wczesnochrześcijańskim, przedstawiając świętych w fałszywych loggiach. W górnej lunecie znajduje się św. Gabriel pomiędzy dwoma Aniołami Zwiastującymi: św. Gabrielem i św. Michałem. Kolumny ozdobione są kapitelami jońskimi.
Wchodząc do kościoła, mniej więcej w połowie nawy głównej, znajduje się starożytna kaplica, w której spoczęły szczątki świętego przed budową nowego sanktuarium. Kaplica ta zbudowana jest w stylu fałszywego gotyku, z wąskimi i podwyższonymi marmurowymi łukami, ozdobionymi złotem, na których przedstawiono modlące się anioły.
Budowę rozpoczęto 26 lutego 1970 roku pod kierunkiem inżyniera Rino Rossiego, aby zapewnić większą obecność pielgrzymów. Projekty zostały opracowane przez „Studi Associati Buttura-Massoni” w Mediolanie w latach 60. XX wieku, podczas Soboru Watykańskiego II. Prace powierzono najpierw firmie budowlanej B. Di Pietro e C. z Rzymu, a następnie firmie budowlanej Giulio Valerii z Teramo. Architekt Eugenio Abruzzini nadzorował nowy projekt od 1983 do 2000 roku, aż do zakończenia prac w 2014 roku.
Sanktuarium zbudowane jest na wzór dużego greckiego krzyża z czterema smukłymi ramionami, ale połączonymi dużymi wachlarzami, oba końce ramion są ze sobą. Pokrycie dachu jest żeliwne i spoczywa nad wejściem do budynku na planie kwadratu, betonowego. Nad nim znajduje się żelazny krzyż. Okna, rozmieszczone rytmicznie, mają kształt prostokąta.
Pośrodku Krzyża Greckiego znajduje się ołtarz główny ozdobiony polichromowanym marmurem. Każdy element ołtarza głównego posiada specyficzne nawiązanie do dokumentów [[Soboru Watykańskiego II]]. Jeśli po prawej i lewej stronie oraz przed ołtarzem znajdują się drzwi, nie jest tak w przypadku greckiej części krzyżowej za ołtarzem głównym, gdzie zamiast tego znajduje się ołtarz w dni powszednie, którego wszystkie części są ozdobione cennymi mozaikami autorstwa Fra’ Ugolino z Belluno.
Zatem obok ołtarza głównego znajdują się dwa imponujące dzieła z ceramiki Castelli przedstawiające: z jednej strony Krucyfiks ze świętymi pasjonistami, z drugiej Chrystusa Zmartwychwstałego z niektórymi współczesnymi świętymi.
W 2012 roku kościół wyposażono w organy piszczałkowe wyprodukowane w 1961 roku przez niemiecką firmę Späth (Opus 737) i zamontowane przez Claudio Anselmi Tamburiniego, który z tej okazji dodał trzy nowe rejestry; podzielona jest na jedną bryłę, na narożnym chórze pomiędzy nawą a prawym transeptem. Instrument ma 3200 piszczałek, co daje łącznie 49 rejestrów rozmieszczonych w trzech manuałach, transmisja jest elektryczna.
Sanktuarium San Gabriele dell'Addolorata jest celem pielgrzymek bardzo drogim młodym ludziom. Są dwa główne wydarzenia: jedno w marcu, sto dni po egzaminie państwowym, mające na celu złożenie dyplomu szkoły średniej, podczas którego do sanktuarium przybywają tysiące uczniów z Abruzji i Marche, aby modlić się o pomyślne ukończenie egzaminu egzamin i podczas którego błogosławione są pióra; i kolejny w ostatnim tygodniu sierpnia, podczas którego obchodzone jest święto miasta namiotowego, podczas którego setki młodych ludzi (ale także nie tak młodych) obozuje przez pięć dni, co daje początek zgromadzeniu religijnemu.
Wśród znanych gości sanktuarium był papież Jan Paweł II i ówczesny prefekt Kongregacji Nauki Wiary Joseph Ratzinger. O pamięci tych wizyt świadczą zdjęcia wywieszone w nowym sanktuarium.
W nowoczesnym sanktuarium, zaprojektowanym przez szkołę Gio Ponti i ukończonym przez architekta Eugenio Abruzziniego, znajdują się cenne przykłady współczesnej sztuki sakralnej takich artystów jak Enrico Accatino, Ugolino da Belluno, Guido Strazza, Tito Amodei, Nino Di Simone.
Mapa:
Sanktuaria w pobliżu:
