Holybreak - Sanktuarium San Costantino (Sedilo)

Sanktuarium San Costantino (Sedilo)

Strada Su Pranu, 09076 Sèdilo/Sedilo

Sanktuarium Maryjne

św. Konstantyn

UDOSTĘPNIJ

ZAPISZ

Źródło: Wikimedia Commons

O sanktuarium:

Sanktuarium San Costantino, lokalnie zwane sanktuarium Santu Antinu (czasami nazywane Santu Antine) to wiejskie sanktuarium na Sardynii, położone na wzgórzu zwanym Monte Isei, w granicach gminy Sedilo. Kościół, będący podstawą sanktuarium, chroniony starożytnymi murami, stoi na rozległym zboczu, wewnątrz wzgórza, z którego można podziwiać panoramiczny widok na pobliskie jezioro Omodeo. Na terenie wokół kościoła, w obrębie murów miejskich, zwanych sa corte, w lipcu odbywa się Ardia, spektakularne wyścigi konne obchodzone na cześć San Costantino, Augusta Cesarstwa Rzymskiego (306-337), który w 313 roku wydał edykt Mediolanu gwarantując wolność religijną i tym samym przyczyniając się do zakończenia prześladowań chrześcijan, właściciela sanktuarium, którego kult na wyspie jest dziedzictwem dominacji bizantyjskiej. Spośród wszystkich miejsc kultu poświęconych San Costantino na terenach Republiki Włoskiej (na Sardynii, Toskanii, Tyrolu Włoskim, Bazylikacie, Kalabrii) to w Sedilo jest najważniejsze. Dokładny czas powstania zespołu nie jest znany, wiadomo jednak, że obecny główny kościół powstał około XVI wieku na istniejącym wcześniej budynku z VI wieku poświęconym temu samemu świętemu, prawdopodobnie zbudowanym przez mnichów bazylianów ze starożytnego ośrodka miejskiego Nordai i opuszczony w XV wieku, z którego to okresu pochodzą niektóre fragmenty murów kościoła, szczególnie wnętrze prezbiterium i zakrystii. Obecna budowla została wzniesiona około XVI wieku, podczas dominacji hiszpańskiej, w stylu gotyku katalońskiego, o czym świadczy dwugłowy orzeł w herbie Świętego Cesarza Rzymskiego Karola V Habsburga, wówczas także króla Hiszpanii i Sardynii. Karola I, wyrzeźbiony na wsporniku żebra zwróconego w stronę ołtarza od drzwi zakrystii. Jednak w drugiej połowie XVIII w. przeszła gruntowną renowację, gdyż obecnie była w opłakanym stanie, zdecydowano się na rozbiórkę, zachowując prezbiterium, dwie boczne kaplice i zakrystię, przy jednoczesnym poszerzeniu naw i podniesieniu sklepień poprzez ich obniżenie. o około metr podłogi, umożliwiając w ten sposób utworzenie małej rozety wewnętrznej i podwyższenie prezbiterium zgodnie z ówczesnymi kanonami liturgicznymi. Następnie przebudowano fasadę, dostosowaną do kanoników z XVIII wieku, po prawej stronie której znajduje się niewielka dzwonnica. Inskrypcja znajdująca się na tej samej fasadzie, a także na drugim filarze po prawej stronie nawy głównej podaje datę zakończenia przebudowy na rok 1789. W XX wieku w budowie doszło jednak do kolejnych przeróbek, począwszy od rozbiórki i rekonstrukcja ołtarza głównego w 1904 r. aż do aranżacji stołówki i stopni ołtarza balustrady w 1908 r. przez Enrico Spanu z Cagliari. Wreszcie w 1912 r. wnętrze kościoła zostało całkowicie otynkowane i pokryte freskami, aby przygotować je na uroczystości, które wkrótce miały się odbyć z okazji szesnastej rocznicy ogłoszenia edyktu mediolańskiego z 1913 r. Jednakże w 2013 r. przy tej okazji z okazji osiemnastej rocznicy ogłoszenia edyktu gmina Seggiola umieściła pamiątkową marmurową płytę na przeciwfasadzie prawej nawy kościoła, rzeźbiąc w złocie główną i najsłynniejszą część tekstu edyktu mediolańskiego . Wejście do sanktuarium, chronione murem, który nadaje jego wnętrzu nazwę sa corte, prowadzi przez dwa różne wejścia; wtórny okrągły łuk z czerwonego trachitu zwany portal de ferru, czyli portal żelazny, ponieważ zamyka go żelazna brama, oraz główny odpowiednik zwany portal de linna, czyli portal drewniany, ponieważ został zbudowany wtórnie tylko z czerwonego trachitu, ale na istniejącą już bramę drewnianą. Jest to monumentalny łuk z pojedynczym sklepieniem z czerwonego trachitu, poświęcony właścicielowi San Costantino, o czym świadczy łacińska inskrypcja na strychu. «CONSTANTINO · MAX(imo) · AVG(usto)» «Do Konstantyna Maksyma, Augusta» oraz umieszczony wewnątrz krzyża nad nim «IN HOC SIGNO VINCES» «Pod tym sztandarem zwyciężysz» Pojawienie się w niebie ten ostatni napis obok chrześcijańskiego krzyża byłby jednym ze znaków przepowiadających zwycięstwo Konstantyna w bitwie przy moście Mulwijskim, prowadzonej przeciwko jego rywalowi Maksencjuszowi o przywództwo w Cesarstwie. Po minięciu wejść mamy dostęp do dziedzińca, z którego wyrastają najpierw tzw. muristenes, czyli cumbessias, loggie z trzcinowym dachem, wsparte na niewielkich filarach, wspartych wewnętrznie na obwodowej ścianie sanktuarium. Pełniły pierwotną funkcję zakwaterowania pielgrzymów, punktów gastronomicznych czy sprzedaży towarów, a także goszczenia sa omo de s'eremitanu, czyli domu stróża sanktuarium. Po ich minięciu sa corte otwiera się na równinę, na której znajduje się okrągła murowana obudowa zwana sa muredda, która, przerwana otworem wejściowym, mieści pośrodku kolumnę z białego marmuru zwieńczoną krzyżem. Za tym ostatnim, nad czymś, co wydaje się być małym kawałkiem ziemi, biorąc pod uwagę nachylenie terenu, wznosi się kościół, będący punktem podparcia sanktuarium. Fasada kościoła, z odsłoniętego czerwonego trachitu, ma krzywoliniowe zakończenie. Portal zwieńczony jest tympanonem wspartym na dwóch półkolumnach, nad którym znajduje się jedna z dwóch tablic upamiętniających XVIII-wieczne prace remontowe. Po bokach i wewnątrz szczytu znajdują się trzy wnęki, powyżej zaś prostokątne okno. Po lewej stronie fasady stoi mała dzwonnica, którą nadal można obsługiwać za pomocą wolnej liny biegnącej w dół fasady. Wreszcie wyżej niż kościół rozwijają się inne muristeny, wzdłuż których biegnie szereg kamiennych siedzisk zwanych sas istradas. Najstarsze muristeny składają się z przedziału odbierającego światło i powietrze z drzwi oraz z brudnej podłogi. Z kościoła natomiast pozostało prezbiterium na rzucie czworokąta, ze sklepieniem krzyżowym i żebrami z wyrzeźbionymi u podstawy wspornikami. Sala, podzielona na trzy nawy filarami i okrągłymi arkadami, ma sklepienie kolebkowe i można ją datować na okres następny i kończy się w pobliżu prezbiterium ostrołukowym łukiem. Wśród wyposażenia wnętrza kościoła można zauważyć dwie posągi z drewna i częściowo ze złota, przedstawiające matkę cesarza Konstantyna, Flawię Giulię Elenę i papieża Sylwestra I, wykonane przez mistrza Juana Juanuario Canopię na polecenie rektora kościoła sanktuarium, don Pedro Falqui, w 1673 r. Dwie inne drewniane posągi, również pochodzące z XVII wieku, przedstawiają Santa Maria di Nordai i Santo Stefano i znajdują się w bocznych kaplicach. Posąg San Costantino z polichromowanego drewna jest zamiast tego wotum podarowanym prawdopodobnie w 1886 r., o czym informuje tablica umieszczona na podstawie samego posągu. W rzeczywistości wydaje się, że pochodzi on z wcześniejszego okresu i mógł pochodzić z innego wiejskiego kościoła pod wezwaniem świętego, który został już zniszczony pod koniec XIX wieku. Wewnątrz miejsca kultu wystawiono wiele innych wotów, które niemal całkowicie zakrywają ściany i filary.

Czytaj więcej

Mapa:

Sanktuaria w pobliżu: