Holybreak - Sanktuarium Świętego Franciszka z Paoli (Milazzo)

Sanktuarium Świętego Franciszka z Paoli (Milazzo)

Via Giordano Bruno, 98057 Milazzo

Sanktuarium Świętego

św. Franciszek z Paoli

UDOSTĘPNIJ

ZAPISZ

O sanktuarium:

Kościół San Francesco di Paola lub sanktuarium San Francesco di Paola wraz z przyległym klasztorem zakonu minimitów znajdują się na wzgórzu San Biagio, a zespół artefaktów stanowi jeden z najbardziej malowniczych kompleksów zabytkowych w mieście Milazzo. Należy do archidiecezji Mesyna-Lipari-Santa Lucia del Mela, wikariatu Milazzo pod patronatem San Francesco di Paola, arcykapłana Milazzo. Obecne sanktuarium św. Franciszka z Paoli, jedyne na Sycylii (wszystkie inne miejsca kultu na wyspie to kościoły poświęcone jego postaci), zostało osobiście zbudowane przez świętego Thaumaturge z Paoli podczas jego pobytu w Milazzo w latach 1464-1467. Pierwotne święte miejsce poświęcone kultowi Jezusa i Maryi, zbudowane na ruinach małego kościoła poświęconego świętemu Biagio dei Ragusei na wzgórzu o tej samej nazwie, miało inną orientację. Obok kościoła zbudowano oratorium nowo powstałego zakonu minimów poświęconego Jezusowi i Maryi. Mniejszy budynek został ustawiony wzdłuż tej samej osi z absydą i głównym wejściem odwróconym do góry nogami w porównaniu z obecną zabudową, dzięki czemu fasada skierowana na zachód umożliwiała dostęp z głównej drogi łączącej dzielnicę San Papino z otoczonym murami miastem. W pobliskiej dzielnicy San Papino znajdowała się brama w murach miejskich zwana Porta di San Papino, później zmieniona na Porta di San Francesco di Paola. Później wzniesiono również bramę o nazwie Porta Alemanna lub Porta di San Gennaro, która ze względu na bezpośrednią bliskość miejsca kultu została nazwana przez vulgo Porta di San Francesco di Paola. Święty Franciszek z Paoli aktywnie i czynnie współpracował przy budowie pierwotnej świątyni i przylegającego do niej klasztoru, obu poświęconych Jezusowi i Maryi. Dopiero po jego kanonizacji 1 maja 1519 roku cały kompleks został nazwany jego imieniem. W 1579 r. ławnicy Milazzesi przyznali zakonowi cały teren wzgórza San Biagio, aby wspierać rozwój wspólnoty. Rozwój urbanistyczny, porenesansowy impet artystyczny, któremu sprzyjał rozkwit stylu barokowego, podyktowany rekonstrukcjami po licznych wydarzeniach sejsmicznych, wymusił przebudowę i powiększenie monumentalnych słupów, co pociągnęło za sobą, jak w przypadku katedry Santa Maria Assunta w pobliskiej Santa Lucia del Mela lub katedry Santa Maria Assunta w Castroreale, obrót lub przechylenie osi nawy głównej. W konkretnym przypadku sanktuarium przewrócenie nastąpiło na początku XVII wieku, prawdopodobnie podczas prac konserwatorskich, które miały miejsce w czasie dwóch katastrofalnych trzęsień ziemi: trzęsienia ziemi z 25 sierpnia 1613 roku, znanego jako "trzęsienie ziemi w Naso", które dotknęło całe północne wybrzeże Mesyny, oraz trzęsienia ziemi znanego jako trzęsienie ziemi w Kalabrii z 27 marca 1638 roku. W 1620 roku klasztor Milazzo stał się domem nowicjatu prowincji klasztornej Mesyny. W tym samym roku kościół został powiększony. Po trzęsieniu ziemi w Val di Noto w 1693 r. renowacja kościoła nabrała konotacji i zanieczyszczeń późnego baroku, podobnie jak większość budynków w mieście, w tym przypadku powszechnie znanego jako barok sycylijski. Po starciach między Garibaldim a wojskami burbońskimi w dniu 20 lipca 1860 r., miejsce kultu doznało szkód i wandalizmu, co doprowadziło do jego tymczasowego zamknięcia. Świątynia ucierpiała w pożarze 10 maja 1908 r. oraz w wyniku trzęsienia ziemi w Mesynie 28 grudnia tego samego roku. Po prawej stronie znajduje się otwór drzwiowy umożliwiający wejście z jezdni, w pierwszym rzędzie znajdują się dwa okulusy z zakrzywionymi tympanonami, w drugim rzędzie znajduje się balkon przeplatany między ślepymi okulusami. Po lewej stronie, należącej do samego klasztoru, znajduje się szereg wejść (z których ostatnie ma fasadę w kształcie trybuny z układem podobnym do kościoła). W drugim rzędzie teoria pięciu balkonów. W trzecim rzędzie teoria siedmiu okien. Cała fasada, po ostatnich pracach konserwatorskich, jest w doskonałym stanie. W miejscu prymitywnego zachodniego wejścia znajduje się artystyczna kolorowa płytka majolikowa przedstawiająca świętego. Nisza w elewacji, w której znajduje się wizerunek św. Franciszka, jest dziełem Gaetano Recupero, powstałym w 1916 roku i zajmuje miejsce prymitywnego obrazu świętego, który został zniszczony w pożarze 10 maja 1908 roku. W centrum monumentalnego kompleksu dwie kolumny z korynckimi kapitelami wspierają belkowanie z trzema perspektywicznymi i symetrycznymi poziomami, zwieńczone łukiem z wolutami i centralną uskrzydloną głową anioła. Całość mieści symulakrum świętego, polichromowany drewniany posąg przypisywany Filippo Quattrocchi z XVIII wieku. Wzdłuż ścian prezbiterium znajduje się orzechowy chór z czternastoma stallami wykonanymi w latach 1759-1760. Jednonawowe wnętrze posiada mniejsze ołtarze oparte o boczne ściany. Większość zachowanych oryginalnych fresków i malowideł uległa zniszczeniu podczas pożaru 10 maja 1908 r. i trzęsienia ziemi w Mesynie 28 grudnia tego samego roku. Jednym z przykładów jest obraz na progu Candidy, który stał się panelem czczonym na ołtarzu głównym Sanktuarium i został utracony w pożarze w 1908 roku. Jednak cykl malarski sklepień i ścian został odrestaurowany w drugiej dekadzie ubiegłego wieku (1914-1915) przez Raffaele i Vincenzo Severino. Prymitywne freski na sklepieniu autorstwa Scipione Manniego zostały zastąpione innymi: Umieszczone w przeciwległej fasadzie, imponujące prezbiterium z zazdrością, stworzone w 1760 roku, podkreśla atmosferę przedsionka. Na suficie przedsionka znajduje się skomplikowany fresk przedstawiający motto "Charitas" otoczone w czterech rogach reprodukcjami widoków nadmorskiego miasta. W lunecie wzbogaconej okulusem w prezbiterium znajdują się freski przedstawiające cud przejścia przez Cieśninę Mesyńską i alegoryczne przekazanie reguły. Na ścianach znajdują się liczne epigrafy i marmurowe nagrobki, bogato zdobione stiukami i marmurowymi inkrustacjami. Na ścianach, w podłodze i w krypcie, w pobliżu stiukowego ołtarza, gdzie przechowywane są szczątki ojca Francesco Cerdonisa 1518 i Angeli Leonte 1559, dziewicy tercjarki, która zmarła w sławie świętości, znajdują się ważne pomniki nagrobne. Różne cuda inspirują niektóre obrazy, które są obecnie odnawiane: Inne cuda inspirują różne sceny freskowe: Inskrypcje pamiątkowe i pochowane osobistości: W 1650 r. klasztor składał się z dwudziestu ośmiu pokoi, mieszkania dla wysoko postawionych gości, pensjonatu, infirmerii i nowicjatu i był zamieszkany przez siedemnastu zakonników. Obiekty gościły wybitne osobistości, w tym wicekróla Sycylii i porucznika Hectora Pignatellego, hrabiego i księcia Monteleone za panowania cesarza Karola V Sycylijskiego podczas jego długiej kadencji od 1517 do 1535 roku, księcia Emanuele Filiberto z Sabaudii (1622) wicekróla w czasach Filipa III Sycylijskiego, aw 1677 roku tymczasowego porucznika kardynała Luisa Manuela Fernandeza Portocarrero, arcybiskupa Toledo w czasach Karola III Sycylijskiego. Nadali oni dalszy prestiż instytucji od 1620 do 1855 roku, słynnemu kolegium studiów, nowicjatowi i klerykatowi prowincji klasztornej. Klasztor został zbombardowany podczas bitwy pod Milazzo 15 października 1718 r. i częściowo zburzony w wyniku późniejszych represji alemańskich. Po uchwaleniu ustaw wywrotowych w 1866 r., struktury zostały zarekwirowane w celu umożliwienia rozmieszczenia wojsk królewskich, budynki zostały zmienione, a przestrzeń do użytku społecznego została zmniejszona. Prace konserwatorskie i konsolidacyjne przeprowadzone w latach trzydziestych XX wieku ujawniły w jednym z pomieszczeń na parterze fragmenty mozaiki, świadczące o istnieniu ważnego budynku publicznego lub patrycjuszowskiej willi o określonej wartości, poświadczonej w rzymskim okresie cesarskim Epoka Antoninów (138-192), najnowsze badania datują ją na okres hellenistyczny II-III wiek pne.

Czytaj więcej

Mapa:

Sanktuaria w pobliżu: