Holybreak - Sanktuarium La Verna

Sanktuarium La Verna

Piazzale o quadrante, Chiusi della Verna

Sanktuarium Świętego

św. Franciszek z Asyżu

UDOSTĘPNIJ

ZAPISZ

O sanktuarium:

Franciszkańskie sanktuarium La Verna, położone kilka kilometrów od Chiusi della Verna, w prowincji Arezzo i diecezji Arezzo-Cortona-Sansepolcro, na terenie Parku Narodowego Lasów Casentino, Góry Falterona i Campigna, jest jednym z najsłynniejszych klasztorów Casentino i jednym z najważniejszych miejsc franciszkanizmu, znanym z tego, że jest miejscem, w którym święty Franciszek z Asyżu otrzymał stygmaty 14 września 1224 roku. Zbudowane na południowej stronie góry Penna na wysokości 1128 metrów, sanktuarium - cel wielu pielgrzymów - mieści liczne kaplice i miejsca modlitwy i skupienia. Jak sama nazwa wskazuje, sanktuarium wznosiło się nad miejscem kultu starożytnej bogini Laverny, co potwierdza świadectwo ojca Salvatore Vitale, XVII-wiecznego uczonego franciszkańskiego: "O przyczynie, dla której ta Święta Góra została nazwana Laverna. Ta Święta Góra, zgodnie z tradycją bardzo starożytnej pamięci, jest znana i przez wielu autorów, że została nazwana Laverna z powodu świątyni Laverny, pogańskiej bogini złodziei, zbudowanej tutaj i odwiedzanej przez wielu rabusiów i złodziei, którzy żyli w gęstych lasach, które ją pokrywają; oraz grube, głębokie i ohydne jaskinie i wąwozy, w których bezpiecznie mieszkali, aby rozbierać i żerować na podróżnych... ". Starożytny pogański kult bogini Laverny, od której imienia pochodzi również nazwa gminy Chiusi della Verna, był adresowany jako obrońca uciekinierów, wąwozów i kryjówek, typowych dla tego górzystego terytorium; to samo znaczenie miał starożytny pogański kult górskiego boga Pena, od którego wywodzi się nazwa Apeniny i nazwa góry Penna, w pobliżu której znajduje się sanktuarium. Franciszka, który wiosną 1213 roku spotkał się z hrabią Orlando di Chiusi w Casentino w San Leo, w Montefeltro, który pod wrażeniem jego kazań, chciał podarować mu górę La Verna, która później stała się miejscem licznych i długich okresów odosobnienia. "Mam bardzo pobożną górę w Toskanii, zwaną Monte della Vernia, która jest bardzo samotna i zbawienna i jest zbyt dobra dla tych, którzy chcą pokutować w miejscu oddalonym od ludzi lub dla tych, którzy chcą prowadzić samotne życie. Jeśli cię to zadowoli, chętnie oddam je tobie i twoim towarzyszom za zdrowie mojej duszy". (Hrabia Orlando Catani z Chiusi della Verna przed podarowaniem góry św. Franciszkowi z Asyżu, 1213 r.). W następnych latach zbudowano kilka małych cel i kaplicę, poświęconych z woli św. Franciszka Dziewicy Anielskiej, która ukazała mu się we śnie, wskazując mu miejsce i wymiary tego pierwszego kościoła, który został zbudowany w latach 1216-1218. Decydującym impulsem dla rozwoju większego klasztoru był epizod stygmatów, który wydarzył się w 1224 roku na tej górze, którą święty już wcześniej preferował jako idealne miejsce do oddania się medytacji. Jego pierwsza cela, zbudowana z drewna i ziemi, znajdowała się na Sasso spicco. Ostatnia wizyta Franciszka na górze miała miejsce w sierpniu tego samego roku, na 40-dniowe duchowe rekolekcje i post w ramach przygotowań do święta św. Kazał zbudować drewnianą celę na klifie bardziej odosobnionym niż miejsce poprzedniej kaplicy. Tam 14 września 1224 r., pogrążony w modlitwie, otrzymał stygmaty. Od tego momentu La Verna stała się świętym miejscem, do tego stopnia, że papież Aleksander IV objął ją papieską opieką. W 1260 r. kościół Santa Maria degli Angeli został powiększony i konsekrowany w obecności św. Bonawentury i licznych biskupów. Wokół niego zbudowano mały klasztor, a niedaleko, w kierunku miejsca mistycznego wydarzenia, inne kaplice. Kilka lat później obszar ten został przekształcony dzięki serii budowli sfinansowanych przez hrabiego Simone Guidi di Battifolle: W 1263 r. w pobliżu miejsca, w którym miał miejsce cud, wzniesiono Kaplicę Stygmatów, później freskowaną przez Taddeo Gaddi, a druga cela świętego została przekształcona w kaplicę zwaną Kaplicą Krzyża; w 1264 r. zbudowano oratorium św. Antoniego z Padwy, a być może także św. Bonawentury; około 1267 r. zbudowano mały klasztor z pięcioma celami, aby pomieścić kapłanów, którzy odprawiali dzień i noc w kaplicy. Następnie na górze utworzono dwa słupy: jeden wokół pierwszej bazyliki, w pobliżu której znajduje się jedyne wejście, "Beccia" i wokół którego znajduje się właściwy klasztor, a drugi wokół kaplicy Stygmatów. Interwencje patronowane przez hrabiego również przekształciły to miejsce w cel pielgrzymów, coraz liczniejszych między XIII a XIV wiekiem. Stały wzrost liczby pielgrzymów przybywających do tego miejsca skłonił do budowy większego kościoła, który miał stać się głównym kościołem poświęconym Matce Bożej Wniebowziętej, rozpoczętym w 1348 roku z inicjatywy hrabiego Tarlato di Pietramala i jego żony Giovanny di Santa Fiora. Kościół pozostał jednak niedokończony do 1459 roku. W XIV wieku niewiele się zmieniło, ale pod koniec XIV wieku na miejscu pierwszej celi Franciszka zbudowano kaplicę poświęconą Marii Magdalenie, zwieńczoną inną kaplicą, znaną jako kaplica kardynała, ponieważ kardynał Galeotto di Pietramala został tam pochowany, później poświęcony św. W tym samym czasie pięć cel w pobliżu kaplicy Stygmatów uległo zniszczeniu, a niektórzy zakonnicy zaczęli w nich nie mieszkać, do tego stopnia, że w 1400 roku inny Guidi, Roberto di Battifolle, sfinansował ich odbudowę, która jednak nie została przeprowadzona przez jego następców. W XV wieku nastąpiła znacząca zmiana: biorąc pod uwagę niebezpieczeństwa dekadencji, w 1432 roku papież Eugeniusz IV powierzył religijne zarządzanie sanktuarium obserwantom, a patronat Signorii Florencji, która sprawowała go de facto poprzez Corporazione dell'Arte della Lana (Cech Sztuki Wełnianej), który miał pozostać patronem świętej góry przez długi czas. Pięć cel zostało natychmiast zburzonych, zdecydowano, że wszyscy zakonnicy (a nie tylko pięciu) powinni sprawować posługę w Kaplicy Stygmatów i ustanowiono uroczystą codzienną procesję do niej, która jest praktykowana do dziś. Początkowo nie podjęto żadnych większych prac: w 1441 roku obok obecnego Korytarza Stygmatów została zbudowana kolejna kaplica przez Capitano del Popolo Florencji, Pietro Orsiniego, który wyzdrowiał z paraliżu, a następnie zburzona po trzęsieniach ziemi w 1917 i 1918 roku. Jednak to na przełomie połowy stulecia rozpoczęły się prace budowlane, które nadały Vernie wygląd widoczny do dziś: w 1450 roku wznowiono prace nad budową głównego kościoła, którego prezbiterium ukończono w 1457 roku, a dach w 1459 roku. W 1472 roku prymitywny klasztor został niemal całkowicie zniszczony i odbudowany dwa lata później, również dzięki funduszom z Cechu Wełniarzy. Wokół klasztoru wzniesiono krużganki i duży refektarz, które istnieją do dziś. W 1475 r. w kościele Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny wzniesiono kaplicę Niccolini, pierwszą z dwóch małych kaplic neobrunelańskich, w której umieszczono pierwszą glazurowaną terakotę, która dotarła do Sanktuarium, Zwiastowanie autorstwa Andrei della Robbia. Dzieło to wyznacza początek wielkiego cyklu "robbiane" wykonanych dla Sanktuarium. Wybór takich artefaktów do dekoracji tego miejsca był podyktowany względami praktycznymi (ich odporność na surowy i wilgotny klimat, bardziej niż malowidła i freski), ale także symbolicznymi: w miejscu, w którym uczy się kochać Siostrę Ubóstwo, artefakty te są przecież niczym innym jak ziemią, choć pomalowaną i pokolorowaną. W ostatniej ćwierci XV wieku przypada zatem wielki sezon Della Robbia w La Verna: Wkrótce po Zwiastowaniu Andrea della Robbia, wspomagany przez swój warsztat, wykonał Świętego Franciszka i Świętego Antoniego Opata po obu stronach łuku triumfalnego (ok. 1475-80), Narodzenie Brizi w kaplicy symetrycznej do kaplicy Niccolini, Ukrzyżowanie w kaplicy Stygmatów (1481), Madonnę Przepasaną w ołtarzu głównym Najświętszej Maryi Panny Anielskiej (1488), Wniebowstąpienie w kaplicy Najświętszej Maryi Panny Wniebowziętej (ok. 1485-90), ołtarze do podziału kościoła mniejszego (ok. 190-93). W 1480 r. kaplica św. Sebastiana została dodana do Stygmatów, podczas gdy w 1495 r. herb Arte della Lana, konkretny symbol florenckiego patronatu, został dodany do sklepienia głównego kościoła, a w następnym roku dodano portyk na zewnątrz, przed fasadą i po bokach. Kościół został ukończony później, w 1509 roku. Gdy główny kościół był bliski ukończenia, a wiele pomieszczeń otwartych dla wiernych zostało udekorowanych, podjęto się dekoracji klasztoru, wzywając Gerino Gerino w 1500 roku, wraz z jednym lub może dwoma jego współpracownikami, do fresku tondi ze świętymi i błogosławionymi zakonu franciszkańskiego na korytarzach dormitorium. W latach 1511-1514 hrabia Francesco di Montedoglio zlecił budowę kaplicy, w której znajdowała się Pieta i święci namalowani przez Santi Buglioni i jego asystentów w latach 1525-1532, a która później służyła jako wejście do Korytarza Stygmatów. W latach 1519-20 na miejscu ściętego w poprzednim roku buka, pod którym modlił się zakonnik, zbudowano kaplicę poświęconą błogosławionemu Janowi. W 1549 r. Kosma I i Eleonora z Toledo interweniowali w sanktuarium, aby zbudować wewnętrzne kwatery dla gości oraz infirmerię i aptekę, wokół tak zwanego krużganka Vasari. W latach 1578-1580 zbudowano Korytarz Stygmatów, aby ułatwić dostęp i procesje do Kaplicy Stygmatów, nawet w niesprzyjających warunkach pogodowych. Korytarz został pokryty freskami zaraz po wybudowaniu, ale dekoracja bardzo szybko uległa zniszczeniu. W latach 1580-1581 zbudowano kaplicę Penna i kaplicę Loddi della Rocca, a wkrótce potem dodano wielkie organy do głównego kościoła w 1586 r., aw 1588 r. Niccolini dodali ołtarz poświęcony św. Franciszkowi do prawej ściany, gdzie miała powstać Kaplica Relikwii. W 1593 r. budowa kilku cel nad Kaplicą Krzyża świadczy o wznowieniu praktyki pustelniczej. W 1597 r. Bractwo Dobroczyńców Florencji zostało założone przez Bartolomeo di Giovanni del Capinera i innych florentczyków, którzy przez długi czas co roku udawali się w procesji do Sanktuarium i którzy byli tak ważni pod względem darowizn i funduszy. Ważnym darem od nich jest szata na Zesłanie Ducha Świętego, obecnie w muzeum, być może przyniesiona do Sanktuarium w tym czasie. Na początku XVII wieku w głównym kościele dokonano szeregu interwencji: w 1601 roku zbudowano kaplicę Ridolfi, do której przeniesiono ołtarz Della Robbia z Wniebowstąpieniem, który znajdował się na ołtarzu głównym, aw 1604 roku Cristoforo Montini ufundował ołtarz poświęcony Wniebowzięciu na lewej ścianie, który później stał się ołtarzem św. Na zewnątrz Sanktuarium, w 1602 r. poświadczona jest budowa Cappella degli Uccelli (Kaplica Ptaków), na drodze prowadzącej z Beccia, gdzie później, w 1612 r., hospicjum dla kobiet zostało zbudowane przez dobroczyńców Florencji. W tych latach, a dokładniej w 1607 r., odwiedził ją Jacopo Ligozzi, który swoimi rysunkami, przetłumaczonymi później na ryciny, wniósł ważny wkład w realizację opisów Sacro Monte della Verna z 1612 r., napisanych przez księdza Lino Moroniego, praktycznie pierwszego ilustrowanego przewodnika po tym miejscu. W 1625 r., z woli ministra generalnego, sanktuarium przeszło pod opiekę Braci Mniejszych Reformatów, których surowy rygor był natychmiast nie do pogodzenia z charakterystyką klasztoru jako sanktuarium, a tym samym celem licznych pielgrzymów i wieloletnim powołaniem do gościnności. Wkrótce konieczne stało się dostosowanie zreformowanej reguły do tego miejsca, a także pewne odstępstwa w zakresie utrzymania, życia i usług niezbędnych dla tak ruchliwego sanktuarium, a ponadto zlokalizowanego w tak nieprzepuszczalnym miejscu. W ten sposób, oprócz praktyki kontemplacyjnej, klasztorowi przyznano pewną autonomię praktyczną i materialną, aż do, na przykład, utworzenia warsztatu w 1628 roku. Michała Archanioła na lewej ścianie w 1635 r., a przede wszystkim zbudowanie w tym samym roku, w miejscu XVI-wiecznego ołtarza św. Franciszka, Kaplicy Relikwii z przylegającymi do niej szafami do ich przechowywania, która nadal istnieje. Dwa lata później, w 1637 roku, umieszczono kamienną ambonę i konfesjonały, również nadal widoczne w kościele. W 1643 r. wybudowano nową pustelnię przylegającą do kaplicy Stygmatów. W związku z tym kaplica Krzyża została zmniejszona o połowę, tworząc w górnej kondygnacji przejście do chóru wspomnianej kaplicy dla pustelników. Wkrótce potem, ukończony w 1644 roku, powstał refektarz dla tercjarzy, który zmodyfikował strukturę XVI-wiecznego klasztoru. W 1646 r. rozpoczęto również działalność młyna wełnianego, dodając do innych działań już obecnych w sanktuarium. Jeśli chodzi o dekoracje, Fra' Emanuele da Como pracował na miejscu w 1670 r. Wykonał freski w Korytarzu Stygmatów i dostarczył dwa ołtarze do dużego kościoła. Prace budowlane kontynuowano w XVIII wieku: w latach 1705-1709 wewnętrzne kwatery gościnne zostały powiększone poprzez dodanie piętra z loggią do już istniejącego pierwszego piętra. W latach 1710-1712 na drugim piętrze klasztoru zbudowano nową dużą bibliotekę, a kilka lat później, w 1721 roku, w kościele wzniesiono nowy marmurowy ołtarz główny, uzupełniony w 1731 roku dwoma posągami świętego Franciszka i świętego Antoniego z Padwy oraz dwoma aniołami autorstwa Gaetano Masoni. W 1810 i 1866 roku bracia zostali tymczasowo wydaleni w wyniku kasaty zakonów. W sierpniu 1921 roku papież Benedykt XV podniósł kościół Santa Maria Assunta do rangi bazyliki mniejszej. Był to pierwszy zalążek tego miejsca, zamówiony bezpośrednio w 1216 roku przez samego św. Franciszka, odzwierciedlający prostotę Asyżu, a także nazwę, poświęconą wydarzeniu objawienia maryjnego świętemu, które miało miejsce w tym samym roku. Hrabia Orlando pomógł następnie sfinansować pierwotną strukturę, ale dopiero w 1250 roku, na polecenie kardynała Rainaldo da Segni i papieża Innocentego IV, mały kościół został powiększony do obecnych rozmiarów, a następnie konsekrowany w 1260 roku. Kościół jest otoczony niskim portykiem, który rozciąga się, aby zamknąć przestrzeń z przodu, z której jest dostęp do klasztoru i małego pomieszczenia, obecnie używanego jako targ, przylegającego do bramy wejściowej w kierunku lasu, do którego prowadzi brukowana droga z wioski Beccia. Wnętrze kaplicy ma jedną salę, podzieloną na dwie części przegrodą. Po renowacji i rozbudowie pod koniec XIII wieku, z pierwotnej konstrukcji kościół zachował jedynie dzwon z 1257 roku, obecny na małej żebrowanej dzwonnicy. Wewnątrz, na ścianach przestrzeni przed ścianą działową, powstałej w wyniku wspomnianej wcześniej rozbudowy, znajdują się dwa płótna florenckiego malarza Ferdinando Folchi z 1877 r., jedno przedstawiające spotkanie św. Franciszka z hrabią Orlando Catani w twierdzy San Leo, kiedy ten ostatni podarował zakonnikowi świętą górę La Verna 8 maja 1213 r., a drugie przedstawiające wydarzenie poświęcenia małego kościoła Najświętszej Maryi Pannie Anielskiej. Po obu stronach przegrody znajdują się dwa płaskorzeźbione ołtarze z glazurowanej terakoty, jeden przedstawiający Narodzenie Pańskie ze św. Franciszkiem i św. Antonim, drugi Chrystusa w Piecie między Dziewicą i św. Janem, oba dzieła Andrei Della Robbia, we współpracy z jego synami Lucą znanym jako "Il Giovane" i Giovannim, późniejsze niż ołtarz w chórze, datowane na lata 1490-1493. Przechodząc przez przegrodę, docieramy do chóru, najstarszej części budynku, na końcu której, nad ołtarzem, znajduje się duży dossal, również z glazurowanej terakoty, przypisywany tylko Andrei della Robbia i wykonany w 1488 roku. Przedstawia on Dziewicę dającą swój święty pas świętemu Tomaszowi, pomiędzy świętymi Grzegorzem, Franciszkiem i Bonawenturą. Luneta przedstawia Wiecznego wśród adorujących aniołów, podczas gdy predella, która zawiera tabernakulum eucharystyczne, jest ozdobiona aniołami i herbami rodzin Bartoli i Rucellai, które zleciły wykonanie dzieła. Kwadrant to wybrukowany plac zewnętrznego belwederu, z którego można dostać się do wszystkich odwiedzanych miejsc sanktuarium; otoczony kamiennym murem, zawdzięcza swoją nazwę zegarowi słonecznemu, zegarowi słonecznemu wyrytemu na ścianie dzwonnicy Bazyliki. Na placu znajduje się duży drewniany krzyż, osadzony w skale, za którym można obserwować sugestywną panoramę doliny Casentino (widoczne są również pozostałości zamku hrabiego Orlando di Chiusi). Po lewej stronie znajduje się studnia pensjonatu: jest to XVI-wieczna cysterna, która służyła pielgrzymom i gościom, wspaniały przykład spontanicznej architektury, dzieło mnichów i różnych robotników, którzy pracowali nad nią na przestrzeni czasu. Przed placem znajduje się loggia Bazyliki Większej; pod prawą loggią, ukończoną w 1536 roku, ale całkowicie przebudowaną po II wojnie światowej, znajduje się Krucyfiks obejmujący św. Franciszka, kopia z brązu wykonana z obrazu Hiszpana Murillo i dzieła Vincenzo Rosignoli, podarowana La Vernie w 1888 roku przez papieża Leona XIII. Ten sam artysta wykonał w 1903 r. brązowy posąg św. Franciszka z małym chłopcem, umieszczony przy bramie wejściowej do całego kompleksu religijnego. Budowa Bazyliki Głównej została rozpoczęta obok małego kościoła Santa Maria degli Angeli w 1348 roku, dzięki wkładowi hrabiego Tarlato di Pietramala, a ukończona znacznie później, w 1509 roku, dzięki wkładowi Arte della Lana z Florencji. Wychodząca na Piazzale del Quadrante bazylika została poświęcona Matce Bożej Wniebowziętej i konsekrowana w 1568 roku, a następnie kilkakrotnie przebudowywana w kolejnych latach. Przedstawia ją renesansowy portyk, który rozciąga się po prawej stronie prawie do dzwonnicy. Wnętrze ma plan krzyża łacińskiego z pojedynczą nawą i dużymi sklepieniami krzyżowymi. Na ścianach znajdują się XVI i XVII-wieczne ołtarze, a kilka kaplic otwiera się na nawę. W pomieszczeniu znajduje się również kilka godnych uwagi ołtarzy z glazurowanej terakoty: w pierwszym ołtarzu po prawej stronie, w pobliżu drzwi wejściowych, znajduje się tak zwana Madonna del Rifugio (lub Madonna tronująca z Dzieciątkiem między świętymi Onofrio, Antonim Opatem, Marią Magdaleną i Franciszkiem), dzieło z warsztatu Andrei Della Robbia i datowane na początek XVI wieku, które pochodzi z pustelni Sant'Onofrio i zostało przeniesione tutaj w 1874 roku. Po prawej stronie znajduje się Kaplica Relikwii z 1635 r., w której przechowywany jest między innymi habit św. Franciszka, podarowany hrabiemu Alberto Barbolaniemu, gdy święty, kilka dni po otrzymaniu stygmatów, opuścił La Vernę, aby wrócić do Asyżu i zatrzymał się na zamku Montauto. Hrabiowie przechowywali habit w swoim zamku, dopóki w 1503 r. Republika Florencka nie zabrała go i umieściła w klasztorze franciszkanów San Salvatore al Monte alla Croci we Florencji, który został ukończony kilka lat wcześniej. W 1571 roku Kosma I przeniósł habit do kościoła w Ognissanti, gdzie pozostał do wiosny 2001 roku, kiedy to został przeniesiony do La Verna. Resztka jego krwi jest przechowywana w górnej części, a inne relikwie są przechowywane w relikwiarzach w gablotach. Pośrodku nawy, za bocznym wejściem do kościoła, znajdują się dwie eleganckie małe renesansowe kaplice, w neobrunelijskim stylu architektonicznym, w których znajdują się dwa inne ważne reliefowe ołtarze z terakoty: w lewej, poświęconej Zwiastowaniu, znajduje się dzieło Andrei della Robbia o tej samej nazwie, datowane na 1475 r., zamówione przez rodzinę Niccolini, pierwsze dzieło "robbiana", które dotarło do La Verna. W bliźniaczej kaplicy po prawej stronie, należącej do rodziny Brizi z Pieve Santo Stefano i poświęconej Narodzeniu Pańskiemu, znajduje się dzieło o tej samej nazwie, również autorstwa Andrei Della Robbia, ale nieco późniejsze niż drugie, datowane na 1479 rok. Dalej, w pobliżu prezbiterium i wejścia do zakrystii, znajduje się kaplica Ginori, mała kaplica boczna o wyrafinowanym neorenesansowym smaku, zamówiona przez księcia Piero Ginori Conti pod koniec XIX wieku i konsekrowana przez biskupa Emanuele Mignone w 1939 roku. Nad kaplicą znajduje się bogato rzeźbiona drewniana skrzynia, która niegdyś zawierała interesujące organy z 1586 roku przypisywane Onofrio Zeffirini z Cortony, a dziś zawiera piszczałki czwartej klawiatury (Expressive Echo). Po obu stronach łuku triumfalnego znajdują się dwie płaskorzeźby, również z glazurowanej terakoty, przedstawiające św. Franciszka i św. Antoniego Opata (ok. 1475-80) autorstwa Andrea della Robbia. Marmurowy ołtarz główny został umieszczony w 1721 roku. Franciszka i św. Antoniego Padewskiego oraz dwa anioły, dzieła sygnowane przez Gaetano Masoni i datowane na 1731 rok. Ołtarz, z bocznymi ścianami, zamyka dostęp do prezbiterium, w którym znajduje się chór z 1495 roku, składający się z dwóch rzędów orzechowych stall, które w centralnej części posiadają inkrustacje przedstawiające świętą Marię od Wniebowzięcia, świętego Wawrzyńca i błogosławionego Jana, XX-wieczne dzieło Fra Leonardo Galiberti da Legnaia. Lektorium w centrum pochodzi z 1509 roku, inkrustowane przez Piero di Zanobi. Na chórze znajdują się również organy piszczałkowe Tamburini opus 300, zainaugurowane w 1926 roku. Zostały one odrestaurowane i powiększone w 1951 r., a następnie w 1967 r. przez firmę Cav. Giuseppe Zanin z Camino al Tagliamento (UD), zwiększając liczbę rejestrów z 62 do 90, a liczbę piszczałek z 3000 do około 5700. Jest napędzany elektrycznie i ma dwie konsole, obie z czterema klawiaturami po 61 nut każda i wklęsło-radialnym pedałem z 32 nutami. Boczna kaplica po lewej stronie prezbiterium, tuż za prostymi organami rodziny Ridolfi, jest natomiast poświęcona Wniebowstąpieniu Jezusa, z imponującym dziełem o tej samej nazwie z glazurowanej terakoty, autorstwa Andrei Della Robbia i jego syna Luca II Bartolomeo, znanego jako Il Giovane, wykonanego w latach 80-tych XV wieku dla ołtarza głównego i przeniesionego tutaj w 1601 roku. Dalej w kierunku wejścia znajduje się kaplica San Michele, bliźniacza i symetryczna do kaplicy relikwii, w której znajdują się szczątki błogosławionego Giovanniego della Verna (lub da Fermo), XIII-wiecznego zakonnika, któremu Chrystus ukazał się w miejscu kaplicy bukowej, małego kamiennego budynku w lesie nad sanktuarium. Michałem Archaniołem, Archaniołem Gabrielem, Archaniołem Rafaelem i innymi świętymi autorstwa Emanuele da Como, około 1670-71 r., w którym znajduje się pobożne i archaiczne odtworzenie XVI-wiecznej toskańskiej i umbryjskiej tradycji malarskiej. Antoniego z Padwy i Dzieciątkiem Jezus w ostatniej kaplicy przy wejściu, sygnowany i datowany na 1670 r., który dodaje do pobożnego tonu purystyczny klasycyzm podobny do Carlo Dolci w Toskanii. Z bazyliki bracia mieszkający w La Verna udają się w uroczystej procesji dwa razy dziennie (o 14:00 i o północy) do kaplicy Stygmatów. W uroczystość Stygmatów (17 września), a także przy innych okazjach, wiele wspólnot parafialnych z okolicy lub wiernych i turystów z dalszych okolic odwiedza te miejsca. Wychodząc z prawej strony renesansowego portyku bazyliki głównej, najpierw znajdujemy przejście na tyłach klasztoru, połączone z brukowaną ścieżką prowadzącą do małego parkingu w lesie, a następnie, przez łuk na drugim portyku, znajdujemy dostęp do korytarza Stygmatów, który jest całkowicie zakryty. Tutaj, w małej otwartej kaplicy, poświęconej hrabiemu Checco di Montedoglio i zawierającej Pietę między świętymi Janem Ewangelistą, Marią Magdaleną, Franciszkiem, Michałem Archaniołem, Antonim Padewskim i Jerome, można podziwiać malowaną płaskorzeźbę z majoliki, dzieło rzeźbiarza Santi Buglioni i jego asystentów, datowane na około 1525-1532. Łukowe przejście prowadzi następnie do całkowicie zadaszonego Korytarza Stygmatów, zbudowanego w latach 1578-1582. W korytarzu tym od 1431 r. odbywa się codzienna procesja Godziny Nony. Korytarz został udekorowany już w 1672 roku przez ks. Emanuele da Como freskami, które wkrótce uległy zniszczeniu, z których luneta z Madonną della Scala, zbliżona do maniery Sassoferrato, pozostaje dobrze zachowana. Freski zostały odnowione w 1840 roku przez Luigiego i Giovanniego Ademollo, których praca jest nadal widoczna w trzech ostatnich panelach. Większość fresków, które można zobaczyć dzisiaj, z epizodami z życia św. Franciszka w osiemnastu panelach, została namalowana przez Baccio Maria Bacci w dwóch etapach, w latach 1929-1962, w celu zastąpienia zniszczonych fresków z XVII wieku. Mniej więcej w połowie korytarza, po prawej stronie znajdują się drzwi prowadzące na zewnątrz, gdzie dalej znajduje się "łóżko" św. Jest to mała grota, w której święty odpoczywał na gołej ziemi; ze względu na plądrowanie tej samej ziemi groty przez lata przez turystów i tym podobnych, żelazna siatka ochronna została później umieszczona nad samą ziemią. Lewa strona korytarza jest ograniczona zewnętrzną brukowaną i równoległą ścieżką, która prowadzi do innych miejsc modlitwy i medytacji świętego, takich jak kamień spicule. Idąc dalej korytarzem do końca, dociera się do starożytnej pustelni, a następnie do wejścia do Kaplicy Stygmatów. Na końcu Korytarza Stygmatów dociera się do obszaru klasztoru charakteryzującego się różnymi małymi pomieszczeniami; po prawej stronie znajduje się kaplica Loddi z przejściem do starożytnej pustelni. Dalej dochodzi się do małego pomieszczenia znanego jako Kaplica Krzyża, z Oratorium św. Antoniego, Kaplicą św. Bonawentury i św. Sebastiana po lewej stronie (ta ostatnia wychodzi na zewnątrz przepaści) oraz Kaplicą Matki Bożej Schodów po lewej stronie. Dalej w dół wchodzi się do słynnej Kaplicy Stygmatów, serca sanktuarium, które zostało wzniesione w miejscu cudownego wydarzenia około 1263 roku. Jednonawowe pomieszczenie przykryte jest sklepieniem krzyżowym. Tablica na podłodze wskazuje miejsce, w którym podobno miał miejsce cud stygmatów. Nad drzwiami znajduje się tondo autorstwa Andrei della Robbia i uczniów warsztatu z Madonną i błogosławiącym Dzieciątkiem, datowane na lata 1480-1485. Na tylnej ścianie znajduje się monumentalny żebrowany ołtarz, również z glazurowanej terakoty, przedstawiający Ukrzyżowanie wśród aniołów, Madonnę, św. Jana, św. Franciszka i św. Jerzego w żałobie, z herbami rodziny Alessandri i wykonany w 1481 roku przez Andrea della Robbia, największy z dzieł artysty. Nowe Muzeum Verna zostało otwarte w 2002 roku; zostało zamknięte w 1978 roku po kradzieży. Muzeum, do którego wstęp jest bezpłatny, mieści się w siedmiu dużych XV-wiecznych pokojach i obejmuje ważne pomieszczenia z życia klasztornego starożytnego klasztoru. Na wystawie znajdują się XV-wieczne iluminowane księgi chóralne, wyposażenie liturgiczne, malowidła ścienne i obrazy. Znajduje się tu również polichromowany drewniany krucyfiks przypisywany Giovanniemu Angelo Montorsoli oraz ceramiczne popiersie przypisywane Andrei della Robbia. Następnie znajduje się pomieszczenie poświęcone starożytnej aptece i pracowni aptekarskiej, z półkami, majolikowymi wazami, albarellami i alembikami. W części klasztornej znajduje się rzadki przykład XVIII-wiecznego zegara kolumnowego z podpisem Francesco Nuzzi di Rincine, który został odrestaurowany i nadal działa. W muzeum znajdują się również instrumenty naukowe, takie jak tarcze zegarowe, klepsydry i wieczny kalendarz. Bardzo interesujący przyrodniczo jest monumentalny las La Verna, który dotrwał do naszych czasów dzięki umiejętnej pracy franciszkanów, którzy opiekowali się nim przez wieki, w doskonałej harmonii między człowiekiem a naturą. Główny las reprezentowany jest przez drzewostan bukowo-jodłowy, którego okazy osiągają 50 metrów wysokości i średnicę do 180 cm. W północno-zachodniej części rezerwatu znajduje się czysty las bukowy. Las charakteryzuje się również niezwykłym bogactwem botanicznym i obecnością licznej fauny, która obejmuje cztery gatunki zwierząt kopytnych, jelenie, daniele, sarny i dziki, a także ich naturalnego drapieżnika, wilka. Występują tu również liczne gatunki ptaków, w tym puchacze i sokoły wędrowne.

Czytaj więcej

Mapa:

Sanktuaria w pobliżu: