Holybreak - Sanktuarium Madonny dell'Olmo (Thiene)

Sanktuarium Madonny dell'Olmo (Thiene)

Via Padre Leopoldo, 36016 Thiene

Sanktuarium Maryjne

UDOSTĘPNIJ

ZAPISZ

O sanktuarium:

Sanktuarium Madonny dell'Olmo to budowla sakralna znajdująca się w Thiene, w prowincji Vicenza. Znajduje się na zachodnich obrzeżach miasta i wznosi się na wysokości 147 metrów nad poziomem morza. Od lat sześćdziesiątych XX wieku sanktuarium stało się siedzibą autonomicznej parafii wchodzącej w skład większego wikariatu Thiene, który jest częścią diecezji Padwy. Jest celem pielgrzymek, których początki sięgają około 1530 r., ale bardziej prawdopodobne jest, że 1529 r., kiedy cały obszar znajdował się na otwartej przestrzeni, wciąż z dala od aglomeracji miejskiej Thiene, i był bogaty w wiązy i miejsce wypasu trzody. Wydarzenia, które dały początek omawianemu sanktuarium, datowane są na lata 1529/1530, czyli połowę XVI wieku, kiedy to miejscowość znajdowała się na terytorium Republiki Weneckiej. Powszechnie uważa się, że XVI wiek był złotym wiekiem tej Republiki i że w jej ponad tysiącletniej historii to właśnie wtedy Wenecja osiągnęła szczyt swojej potęgi gospodarczej, militarnej i handlowej. Jeśli jednak można to potwierdzić w odniesieniu do dziesięcioleci następujących po wydarzeniach, którymi się tutaj zajmujemy, oraz produkcji artystycznej i zaangażowania wojskowego w ogóle, a nie tylko marynarki wojennej, tego samego nie można powiedzieć o warunkach ludności, zwłaszcza na wsi, ze względu na niestabilną i czasami chaotyczną sytuację polityczną pierwszych trzech dekad XVI wieku. W rzeczywistości stulecie, które rozpoczęło się w 1500 roku, było naznaczone ciągłymi walkami, które wstrząsały terytorium, a także następstwem licznych i nagłych zmian frontów i sojuszy, do których Republika Wenecka została zmuszona w celu odzyskania suwerenności nad własnym kontynentem, a to po katastrofalnej wojnie, którą przegrała z Ligą Cambrai (1508-1510). Dodajmy do tego wojny religijne między katolikami i protestantami (ale także protestantami między sobą), w które zaangażowani byli władcy Austrii i które krwawo dotknęły sąsiednie księstwa niemieckie. Wracając do sytuacji, która wprowadza tę, z którą mamy do czynienia, po okresie względnego spokoju, który należy umieścić w drugiej połowie 1400 roku, okresie, w którym we Włoszech nastąpiło przejście od stanu szlacheckich posiadłości przeciwstawionych państwom miejskim do stanu regionalnego, a Veneto zostało uwolnione spod panowania Visconti z Mediolanu wraz z niemal spontanicznym wejściem gmin do Republiki Weneckiej, handel i rolnictwo stopniowo się rozwijały. Również Thiene, w 1404 r., spontanicznie wstąpiło do Republiki Serenissima i od tego momentu rozpoczął się jego rozwój gospodarczy. Lata 1400 to wiek, w którym osiedliły się tam szlacheckie rodziny wikińskie z Porto, Pajello i Thiene, które zaczęły budować godne uwagi domy, takie jak tak zwany Castello di Thiene (Castello Porto-Colleoni-Thiene) (w rzeczywistości willa otoczona wysokimi krenelażowymi murami, Castello di Thiene (Castello Porto-Colleoni-Thiene) (w rzeczywistości willa otoczona wysokimi krenelażowymi murami, charakteryzująca się pentaforą o wyraźnym weneckim pochodzeniu i wykorzystująca blanki typowe dla średniowiecznych zamków jako elementy dekoracyjne w głównej bryle budynku i znajdująca się w centrum dzisiejszego miasta) oraz pałac Cornaggia. Zarchiwizowano 2 kwietnia 2018 w Archiwum internetowe. Sytuacja uległa dalszej poprawie w 1492 r., kiedy to 6 października władze weneckie przyznały społeczności Thiene instytucję wolnego rynku, na którym towary były zwolnione z podatków i ceł, odbywającego się w pierwszy poniedziałek każdego miesiąca. Koncesja została wydana w uznaniu zdobycia twierdzy Rovereto przez miejscowego wikariusza hrabiego Giangiacomo Thiene w 1487 r., z niespodziewanym atakiem pod dowództwem milicji Thiene Zarchiwizowano 2 kwietnia 2018 w Archiwum internetowe, z okazji tzw. bellum teutonicum, wojny krzyżackiej. Według niektórych historyków (Alessandro Giongo, a następnie E. Gasparella, G. Rossi, A. Benetti) Thiene przy tej okazji odzyskało tytuł miasta, który posiadało już w przeszłości, ale nie jest to udokumentowane. Wręcz przeciwnie, zgodnie z ostatnimi badaniami przeprowadzonymi przez Scudellę, nie wydaje się, aby go uzyskał, ponieważ zgodnie z oficjalnymi dokumentami, z którymi się skonsultowano, nigdy nie zdarza się, aby Thiene był oznaczony rangą miasta, ale stale z Villa del Distretto Vicentino. Wydaje się, że ranga miasta była zarezerwowana tylko dla ośrodków miejskich z murami (Vicenza, Lonigo, Marostica i Bassano). Co więcej, jako znak wyróżnienia, już w 1510 r. Thiene przypisano tytuł Terra, być może z okazji koncesji na wolny rynek. Thiene w tamtych latach było również siedzibą Kapitanatu Pedemonte (tj. Thiene i Schio), któremu powierzono zadanie ciągłego patrolowania przełęczy na granicy z Trydentem i wylotów dolin (tak dekret książęcy z 12.09.1524) i mógł liczyć na oddział nie mniejszy niż 480 ludzi, z siedzibą w Thiene, gdzie rezydował sam kapitan. Republika Wenecka została nakłoniona do jego utworzenia w ramach reorganizacji garnizonów, dzieląc okręg Vicenzy na ten i trzy inne kapitanaty. Zdawano sobie sprawę z ciągłego niebezpieczeństwa infiltracji z północy, po tragicznym doświadczeniu okupacji terytorium Vicenzy przez wojska cesarskie Maksymiliana Austriackiego, które miało miejsce zaledwie kilka lat wcześniej po klęsce w bitwie pod Agnadello (14 marca 1509 r.) przez milicję wspomnianej Ligi z Cambrai. Ostatecznie tak zwana Terra di Thiene, w czasie objawień Matki Bożej z Wiązu, nie była spokojną wioską rolniczą poświęconą hodowli owiec, ale była siedzibą granicznego dowództwa wojskowego i od poprzedniego wieku przeszła silną ekspansję rzemiosła i handlu, przerwaną jedynie przez wydarzenia wojenne. Opisany powyżej kontekst historyczny naznaczony był uciskiem, zniszczeniem i cierpieniem ludności Republiki Weneckiej, w tym ludności Thiene. Należy pamiętać, że dzielnice Vicenzy i Werony przez lata pozostawały na łasce francuskich i cesarskich żołnierzy niemieckich, a co za tym idzie ich barbarzyństwa, co skutkowało uwydatnioną degradacją społeczną i moralną ludności oraz obniżeniem wartości jednostki. Terytorium było w uścisku głodu, a niedobitki milicji włóczyły się po wsi, wyłudzając prowiant i pieniądze. Ci, którzy nie zdołali się wykupić, byli brutalnie mordowani. Do tego dochodziła niepewność religijna spowodowana rozprzestrzenianiem się nowych teorii reformacji protestanckiej, która rozpoczęła się w 1517 r. w sąsiednich Niemczech i do 1529 r. rozprzestrzeniła się na cały kraj, powodując krwawe bunty, represje i konflikty między samymi protestantami, z chłopską milicją walczącą przeciwko swoim książętom, a także między protestanckimi książętami a cesarstwem, które pozostało katolickie. Protestancka rewolta dotarła aż do południowych odgałęzień Imperium Habsburgów, tuż za sąsiednią północną granicą Republiki Świętego Marka, do Meranu i Bozen. Dwa ważne rody z hrabstwa Tyrolu (Merano, obecnie prowincja Bozen) opowiedziały się za reformacją protestancką. . Pomijając implikacje polityczne i walkę z korupcją, należy pamiętać, że reformacja, która miała być przede wszystkim religijna i moralizatorska, charakteryzowała się między innymi zerwaniem z przeszłością, negowaniem wartości celebracji eucharystycznych i otwartą wrogością wobec wszelkiego rodzaju kultu Matki Jezusa, nawet wzywania jej wstawiennictwa u Boga, aż do uznania tego za przejaw bałwochwalstwa. Zjawisko luterańskiej penetracji w Republice Świętego Marka jest również, według niektórych, wynikiem drastycznej i gwałtownej reakcji w obliczu wspomnianego wyżej przerażającego załamania moralnego. W tamtych latach w rejonie Vicenzy, a tym samym w Thiene, nastąpiło rozluźnienie powszechnego życia religijnego. Konsekwencją był również niepokojący wzrost liczby narażonych dzieci, zgromadzonych w szpitalu w Vicenzy. Poważne konsekwencje moralne wynikały również z tak zwanego potajemnego małżeństwa, które rozprzestrzeniło się przed interwencją Soboru Trydenckiego w celu skodyfikowania obrzędu. Nie była to forma konkubinatu, ale fikcyjny konkubinat, czasami domniemany, który uzyskał oficjalne uznanie jako małżeństwo nawet wbrew woli kobiety i pomimo braku księdza i publicznego aktu notarialnego. Dopiero później, wraz z Soborem Trydenckim (1545-1563), ta często oszukańcza praktyka dobiegła końca, wymagając świadków i księdza do uznania małżeństwa. Dokumenty z tamtych czasów wskazują na ogólny zamęt sumień i mnożące się morderstwa, kradzieże i różne inne przestępstwa, które dotknęły terytorium dystryktu Vicenza, do którego należało również Thiene. Na froncie gospodarczym rozprzestrzenił się również brak tolerancji dla przestrzegania zasad i uczciwości, co spowodowało upadek przędzalni wełny w rejonie Vicenzy (szczególnie rozwiniętych w Schio do produkcji przędzy i w Thiene do ich handlu) i zaszkodziło dobremu imieniu przędzalni jedwabiu, wraz z rozprzestrzenianiem się oszustw w latach dwudziestych XVI wieku, przeciwko którym Rada Miejska Vicenzy zwróciła się do rządu Republiki o interwencję. Pierwsze dziesięciolecia XVI wieku oznaczały czasy wielkich trudności i rozpadu dla ludności. Różne dokumenty donoszą, w tamtych latach i dla społeczności Thiene, o obecności moralnego i duchowego poziomu dekadencji. To właśnie w celu uratowania mieszkańców Thiene z tej niepewnej sytuacji, doniesienia o interwencji Madonny z wysokości Olmo należy umieścić w tym momencie. Był sobotni dzień 1529 roku, a trzy pasterki, których imiona nie zostały zachowane, wyprowadziły swoje stada na pastwisko na łąkach za contrada Castelletto, położoną na zachodnim krańcu miasta. Obszar ten był usiany wiązami i nie był szczególnie uczęszczany, mimo że znajdował się niedaleko starożytnej drogi do Marano (obecnie Marano Vicentino). Tak więc najstarsza z dziewcząt usłyszała, jak przemawia do niej kobieta, która zdawała się siedzieć wysoko ponad gałęziami jednego z wiązów. Kobieta zaczęła mówić o Bogu jako o swoim synu. Jej głos był łagodny, choć wyrażał niezadowolenie Syna z powodu grzechów popełnianych w Thiene. Dlatego przybyła, aby przekazać wiadomość władzom miasta. Mieszkańcy Thiene mieli zmienić swoje życie, szukać Bożego przebaczenia i ustanowić w tym miejscu centrum kultu Dziewicy, budując tam kościół. To przybliżyłoby ich do Boga i uchroniłoby ich przed poważnym głodem zbliżającym się do miasta. Dziewczyna wykonała więc zadanie i poszła ujawnić incydent władzom Thiene; z pewnością były to władze cywilne i ze swej natury również religijne, podczas gdy nie wiadomo, czy władze wojskowe również zostały poinformowane. Biorąc pod uwagę czasy i jej warunki społeczne, nie jest zaskakujące, że nikt jej nie uwierzył i została uznana za wizjonerkę. Pasterka ponownie udała się w to samo miejsce i w następną sobotę zgłosiła, że znów ją widziała, która ze szczytu tego samego wiązu przemówiła do niej jako Matka Boża i kazała jej spróbować ponownie. Ale i tym razem dziewczynie nie uwierzono. W następną sobotę ponownie opowiedziała o trzecim objawieniu i tym razem Matka Boża dała jej namacalny znak, który nadał większy autorytet temu, co mówiła. Stało się tak, że pień wiązu, na którym stała, nagle pozostał całkowicie pozbawiony kory, podczas gdy gałęzie nadal zachowywały swoją witalność nawet w miarę upływu dni. Jednak władze Thiene, pomimo obecności tego zjawiska, nie uznały go za takie, które mogłoby zmienić ich wcześniej wyrażoną negatywną opinię. Następnie opowiedziano historię czwartego objawienia Matki Bożej, w następną sobotę, już nie w tym miejscu, ale w biednym domu położonym poza Thiene, ale po przeciwnej stronie, za ostatnimi domami na północny wschód, w pobliskiej wiosce Centrale. Żył tam w skrajnym zdrowiu i ubóstwie mężczyzna o imieniu Simone, znany jako "il Gobbo" (Garbus). Został sparaliżowany po upadku z wysokości i doznał urazu, który uniemożliwił mu korzystanie z kończyn. W domu zajmował piwnicę, w której umieszczono jego łóżko, i nie miał już na co czekać w życiu. Był uważany za osobę o dobrej reputacji i uczciwości. Simone poinformowała, że kiedy mu się ukazała, przesłanie Matki Bożej było proste: Thiene było w niebezpieczeństwie, mieszkańcy Thiene musieli ponownie połączyć się z Bogiem i powierzyć się Jego opiece oraz zbudować kościół. Wcześniejsze objawienia pasterkom musiały być już znane Szymonowi, ponieważ mówi się, że jego wielkim zmartwieniem było to, że nie uwierzą mu władze, tak jak stało się to z dziewczynkami. Mówi się, że Matka Boża powiedziała mu: << Przywrócę ci zdrowie, więc będą musieli ci uwierzyć>>. Następnie Szymon przeszedł całą drogę do Thiene, pokonując odległość około dwóch i pół kilometra, a kiedy władze zobaczyły go uzdrowionego i usłyszały te same prośby, które już im przedstawiły pasterki, były wstrząśnięte i pod wrażeniem tego niezwykłego i niewytłumaczalnego faktu i odrzuciły wszelkie wątpliwości. W ten sposób dali wiarę opowieści pasterzy, a drugi cud, wiąz, który zawsze był w pełni sił, mimo że w ogóle nie miał kory, również został ponownie rozważony. Przywódcy gminy postanowili więc jak najszybciej zbudować tam miejsce kultu. Wynika z tego jasno, że władze, z którymi skontaktowali się najpierw pasterze, a następnie Simon, musiały być nie tylko władzami religijnymi, ale także gminnymi władzami administracyjnymi, również dlatego, że koszty budowy poniosła gmina Thiene, która była wówczas właścicielem ziemi, na której stał wspomniany wiąz. Z pewnością władze wojskowe nie były zaangażowane, ponieważ podlegały przepisom budżetowym, które nie zezwalały na wydatki niezwiązane z ich obowiązkami instytucjonalnymi. W inicjatywę nie zaangażowali się również prywatni właściciele ziemscy, mimo że dysponowali dużymi możliwościami ekonomicznymi, które pozwoliłyby na natychmiastowe uporanie się z budową kościoła. Ponieważ niedostatek środków nie pozwalał władzom miejskim na budowę odpowiedniego kościoła w tym czasie, gmina Thiene postanowiła natychmiast wznieść niewielką konstrukcję, prostą kaplicę, która w każdym razie pozwoliłaby na uroczystości religijne. Kaplica, znana jako Kaplica Objawień, została zbudowana dokładnie w miejscu, gdzie wiąz wskazany przez pasterki jako ten, na którym objawiła im się Matka Boża. Mówi się, że część drewna wiązu została umieszczona w fundamentach pierwotnego budynku. W ten sposób kaplica, podobnie jak ziemia, na której stała, pozostała własnością gminy, podczas gdy diecezja Padwy, która do dziś sprawuje nad nią jurysdykcję, udzieliła pozwolenia parafii Thiene na niezwłoczne odprawianie tam Mszy Świętej (rok 1530). W tym pierwotnym budynku umieszczono wizerunek Madonny, najprawdopodobniej nad ołtarzem, namalowany na małym wiązowym panelu, który zachował się do dziś. Obraz nosi imię autora, Gian Giacomo Cavobianco (do niedawnych prac konserwatorskich błędnie czytano "Gavo") z Schio, skądinąd nieznanego malarza, ale uważanego za obdarzonego znacznym talentem, a przede wszystkim nosi datę ukończenia, 1530. Data jest ważna, aby określić i zidentyfikować dokładną datę opowiadanych objawień. Renowacja została przeprowadzona w 1832 roku przez malarza Giuseppe Poppiniego, który powinien zachować nienaruszoną strukturę obrazu, być może z pewnymi retuszami. Kolejna renowacja została zakończona w marcu 2018 roku. Obraz przedstawia Madonnę siedzącą wśród gałęzi na szczycie wiązu, ubraną w karmazynową tunikę i owiniętą ciemnoniebieskim płaszczem obszytym złotem. Madonna trzyma na prawym kolanie Dzieciątko Jezus, które w lewej ręce trzyma małego ptaszka. Dziewica trzyma zamkniętą księgę w lewej ręce, jej twarz uśmiecha się słodko, a jej Syn przypomina ją. Za postaciami można dostrzec zielony pagórkowaty krajobraz, a błękit nieba przechodzi w złoty horyzont. Widać niezwykłe mistrzostwo w cieniowaniu, proporcjach i strukturze postaci, w oddaniu objętości, a także w dbałości o intensywne, nasycone i cieniowane kolory typowe dla weneckiego świata. Artysta, będąc na bieżąco z wydarzeniami, musiał z pewnością konsultować się z pasterkami podczas malowania, a jeśli chodzi o postać Maryi, musiał czerpać z tego, co opisały. Był jeszcze jeden obraz panelowy, obecnie zaginiony; był to tryptyk, noszący datę 10 kwietnia 1530 roku, nieznanego autora, zamówiony przez niejakiego Giovanniego Marię Fantina i opisany przez Francesco Barbarano w połowie XVII wieku. Wiemy, że został on wystawiony w kaplicy objawień, a pierwszy obraz tryptyku przedstawiał objawienie Matki Boskiej <<skłonionemu do pokłonu mężczyźnie, obok którego znajdował się inny z kulami [kulami] w trakcie chodzenia>>. Centralny obraz przedstawiał objawienie się pasterkom w ukłonie, obok mężczyzny również w ukłonie ze złożonymi rękami. Trzeci obraz przedstawiał Szymona z Central, leżącego nieruchomo, gdy ukazała mu się Matka Boża. Z relacji z wizytacji duszpasterskich w latach 1563 i 1571 wiadomo, że kaplica, choć niekonsekrowana, miała ściany całkowicie pokryte ex-votos. W następstwie rosnącego kultu, biskup Padwy Marco Corner konsekrował kaplicę i jej ołtarz 24 września 1602 roku. Ponieważ na wspomnianym tryptyku wyraźnie widnieje data 10 kwietnia 1530 r., potwierdzona przez zachowany do dziś obraz datowany na 1530 r., toczą się dyskusje na temat kolokacji czasowej, jaką należy przypisać objawieniom. Jest wielu historyków, którzy o tym mówią, ale żaden z nich nie podaje dokładnej daty, a co najwyżej wskazuje "około" 1530 roku. Wiadomo na pewno, że w 1530 r. Kuria Biskupia w Padwie udzieliła parafii Thiene pozwolenia na odprawianie Mszy św. w kaplicy, która była już zbudowana. Konieczne jest zatem zrekonstruowanie daty na podstawie wskazówek. Jeśli wspomniany tryptyk został ukończony już 10 kwietnia 1530 r., obliczenie kilku miesięcy na jego ukończenie cofa nas do stycznia, miesiąca, w którym stada nie zostały wyprowadzone na pastwisko. Kaplica musiała być już ukończona, ale projekt i konstrukcja muszą pochodzić sprzed miesięcy zimowych, podczas których budowa została zawieszona z powodu mrozu. Dlatego najbardziej prawdopodobną datą jest okres między wiosną a latem 1529 roku. 150 lat po zgłoszonych objawieniach pojawił się historyk, który po raz pierwszy w historii chce powiązać objawienia z historią inwazji szarańczy, która faktycznie miała miejsce w 1542 roku: jest to ojciec Angelo Maria Marchesini da Vicenza w swoim Le glorie di Thiene - Relatione dell'Origine di Santa Maria dell'Olmo z 1679 roku, gdzie stwierdza, że odnosi się do tradycji ludowej, bez żadnych innych odniesień. Istnieją uzasadnione powody, aby uznać to przesunięcie czasowe za niewiarygodne i ostatecznie wprowadzające w błąd, przede wszystkim dane historyczne, które nie wskazują na występowanie takiego zjawiska w rozpatrywanych tutaj latach. Zjawisko rozprzestrzeniania się szarańczy najbliższe czasowi powyższych faktów, opisane w The Glories of Thiene, wystąpiło dopiero w 1542 r. i było kontynuowane w następnym roku. Dotknęło ono północne Włochy, a zwłaszcza obszar Vercelli, a także inne części Europy. Uderzyła również w okolice Werony, rozpoczynając się dokładnie 28 sierpnia 1542 roku. Ponieważ nastąpiła klęska głodu, w powszechnej wyobraźni mogło się wydawać, że obszar Thiene, który nie został szczególnie dotknięty, został zachowany dzięki nabożeństwu do Matki Bożej, tak że ludzie połączyli dwa wydarzenia, które były ponadto różne i odległe w czasie, szarańcza i objawienia. Z drugiej strony ojciec Marchesini mówi o zjawisku szarańczy jako o tragicznym wydarzeniu, które było obecne i trwało w czasie objawień, i ostatecznie ustala jego datę na 1542 r.; ale to kontrastuje z dokumentacją historyczną cytowaną powyżej (datowanie obrazów; data zezwolenia Kurii Padewskiej na celebracje liturgiczne). Co więcej, w krajobrazie przedstawionym na obrazach nie ma śladu dewastacji przez szarańczę. Książka Marchesiniego, być może dlatego, że była pierwszą, nabrała takiego znaczenia, że wpłynęła i zdezorientowała każdego późniejszego historyka, który zaakceptował to podejście czasowe bez należytej weryfikacji. To raczej etyczna dezorientacja, moralne zamieszanie, rozluźnienie obyczajów i zbliżające się gwałtowne rozwiązania tego stanu rzeczy, jak to miało miejsce w sąsiednich Niemczech z konsekwencjami tragicznego głodu, nadają sens temu, co zostało przekazane o silnych wezwaniach Dziewicy w jej objawieniach z wysokości Wiązu. Tym, który promował przybycie braci franciszkanów, był przede wszystkim monsignore Settimio Marchesini, wybrany arcykapłanem Thiene w 1599 roku. Za jego namową władze miasta wyznaczyły dwóch przedstawicieli, którzy 25 kwietnia 1602 roku towarzyszyli arcykapłanowi w podróży do Wenecji. Kapucyni przyjęli prośbę dopiero w następnym roku, spotykając się na kapitule 25 kwietnia 1603 roku, ale nie przybyli do Thiene od razu. Kaplica z 1530 roku nie nadawała się do zamieszkania przez wspólnotę zakonną. Po uzyskaniu pozwolenia od biskupa Padwy, 29 września 1610 roku ojciec prowincjał kapucynów położył kamień węgielny pod nowy kościół. Nowy kościół mierzył 32 metry na 21. Fasada była dwuspadowa z pojedynczymi centralnymi drzwiami i prostym okrągłym oknem u góry, bez rozety. W górnej części drzwi znajdowały się dwa prostokątne okna, które sięgały prawie do boków okrągłego otworu. Wewnątrz belki były odkryte, znajdował się prosty ołtarz główny, a po prawej stronie, prawie tworząc rodzaj nawy bocznej, znajdowała się przestrzeń kaplicy objawień, która zachowała swoją pierwotną strukturę, ale wydawała się być włączona do kościoła. Za kościołem zbudowano klasztor, który mógł pomieścić około piętnastu osób, a do klasztoru przylegał krużganek z centralnie umieszczoną studnią. Podczas kapituły prowincjalnej 14 maja 1612 roku w Vicenzy budynki zostały przekazane kapucynom w zwykłe użytkowanie. Ponieważ bracia franciszkanie nie mogli być właścicielami nieruchomości, pozostały one własnością gminy Thiene. 22 września 1613 roku biskup Padwy, Zerbino Lugo, poświęcił nowe sanktuarium ku czci Zwiastowania Najświętszej Maryi Panny. Później w historii kapucynów w Thiene były także negatywne momenty. W 1769 roku Republika Wenecka, nie z powodu antyklerykalnych sentymentów, ale głównie z powodów ekonomicznych, z powodu wyczerpania handlu morskiego i koncentracji zasobów finansowych w głowach organów religijnych, zlikwidowała około siedemdziesięciu klasztorów należących do trzech zakonów franciszkańskich, aby uderzyć w prawdziwy cel, benedyktynów, których ogromne posiadłości i bogactwa miały zostać skonfiskowane. Kapucynom nakazano opuścić 14 klasztorów, w tym ten w Thiene. Senat Republiki odrzucił sprzeciwiające się prośby władz miasta, aby pozwolić braciom pozostać. Co więcej, ponieważ klasztor Madonny dell'Olmo był własnością gminy, Thiene domagało się swoich praw, a Senat musiał je uznać, podobnie jak prawo do wyboru kapłana, który miał sprawować posługę w dni świąteczne zamiast zakonników. Na początku 1798 r., kiedy Republika Wenecka upadła z powodu inwazji Napoleona (1797), władze miejskie zwróciły się do kapucynów z Wenecji, aby uzyskać powrót mnichów zakonnych, ale bezskutecznie. Zwróciły się więc o wsparcie do patriarchy Wenecji, Federico Giovannellego. Tak więc 24 kwietnia 1798 r. patriarcha osobiście udał się do kapituły prowincjalnej braci kapucynów i uzyskał zgodę oraz zobowiązanie do odesłania zakonników do klasztoru sanktuarium. Wkrótce potem gmina Thiene zwróciła się do nowego jakobińskiego rządu w Wenecji, który dekretem z 25 lipca 1798 r. zezwolił gminie na powrót kapucynów do klasztoru. Następnie Rada Trzydziestu z Thiene jednogłośnie postanowiła sfinansować i kontynuować prace niezbędne do modernizacji budynku przeznaczonego dla mnichów. W dniu 10 listopada 1798 r. odbyło się uroczyste ponowne otwarcie klasztoru. Od 1806 roku Napoleon Bonaparte, jako król Włoch i cesarz Francuzów, zarządził kasatę różnych klasztorów na terenie dawnej Republiki Weneckiej, w tym klasztoru w Thiene. Co więcej, latem 1808 r. Minister Kultu zawiesił rozkaz zlikwidowania wciąż aktywnych klasztorów, w tym klasztoru w Thiene. Jednak w maju 1810 roku wydano dekret o zniesieniu wszystkich korporacji zakonnych, co oznaczało ostateczne zamknięcie klasztoru. Kapucyni z Wenecji Euganejskiej musieli porzucić klasztory, a nawet habit zakonny i rozproszyli się po różnych diecezjach. W 1815 r., po Kongresie Wiedeńskim, Republika Wenecka stała się dominium austriackim, zwanym Lombardią-Wenecją, ponieważ obejmowała również terytoria Mediolanu i Mantui. Dopiero w 1822 r. fra Marino z Cadore i fra Mauro z Wenecji uzyskali od cesarza Austrii Franciszka I zgodę na ponowne otwarcie klasztoru Redentore w Wenecji, do którego należała wenecka prowincja kapucynów. Mieszkańcy miejscowości, w których znajdowały się stare klasztory, zaczęli domagać się powrotu kapucynów, podobnie jak mieszkańcy Thiene. W dniu 30 września 1830 r. Rada Miejska Thiene jednogłośnie zatwierdziła propozycję ich powrotu. Jednak dopiero po negocjacjach i petycjach biskupa Padwy i ojca prowincjała, w kwietniu 1842 roku sprawa trafiła do cesarsko-królewskiego rządu Wenecji. W dniu 24 stycznia 1843 r. w Wiedniu wydano dekret cesarski o ponownym otwarciu i bracia kapucyni powrócili jako kustosze sanktuarium po 33 latach nieobecności. W 1861 r. król Sardynii (Piemont, Liguria i Sardynia), po zajęciu Królestwa Dwóch Sycylii (Sycylia, Neapol i południowe Włochy), ogłosił się królem Włoch, a nowy rząd wdrożył wrogą politykę wobec papiestwa i instytucji Kościoła katolickiego. W ciągu kilku lat około trzystu klasztorów zostało zamkniętych, a ich majątek skonfiskowany, również w celu refinansowania kasy państwowej, która została opróżniona przez wojny. Jednak Wenecja Euganejska podlegała Austro-Węgrom, więc skutki tej polityki były odczuwalne w Thiene dopiero po 1866 r., po tzw. trzeciej wojnie o niepodległość, która doprowadziła do przyłączenia Wenecji Euganejskiej do Królestwa Włoch. Włoski parlament, obradujący we Florencji, nowej stolicy Włoch, usankcjonował zniesienie korporacji religijnych ustawą z dnia 7 lipca 1866 roku. Dlatego mieszkańcy Thiene, przy wsparciu rady miejskiej, wysłali petycję do króla Wiktora Emanuela II, prosząc o pozwolenie kapucynom na pozostanie w sanktuarium, również dlatego, że klasztor i kościół były własnością gminy Thiene, a państwo włoskie nie odniosłoby żadnych korzyści ekonomicznych z likwidacji. Petycja nie została uwzględniona, a prefektura Vicenzy ogłosiła przełożonego klasztoru tymczasowym rektorem kościoła i nakazała mu zastąpienie habitu zakonnego habitem świeckiego księdza. W dniu 12 lipca 1867 r. wysłał oddział kawalerii, aby stłumić zamieszki uliczne i usunąć braci, z wyjątkiem przełożonego i jego pomocnika. Ostateczne opuszczenie sanktuarium miało miejsce 5 września 1871 roku. W 1897 r. biskup Padwy, Monsignor Callegari, poprosił gminę Thiene o sprzedaż klasztoru diecezji. Rada miejska sprzeciwiła się sprzedaży, która została jednak przeprowadzona w wyniku uchwały większości z dnia 25 listopada 1899 r., ale z wyłączeniem sanktuarium, które w ten sposób pozostało własnością gminy. W dniu 24 lutego 1900 r. kapucyni przejęli klasztor na własność od biskupa, rozpoczęli prace renowacyjne i powrócili do niego na stałe. W 1985 r. wspólnota parafialna Matki Bożej z Wiązu, już wcześniej należąca do parafii Thiene (VI), została erygowana jako samodzielna parafia pod nazwą "Parafia Madonna dell'Olmo" w Thiene (Vicenza). Na koniec należy zauważyć, że każdego roku, na zakończenie maja, który tradycyjnie jest miesiącem poświęconym Maryi, obchodzony jest "Akt Zawierzenia Miasta Thiene Maryi", zwykle z procesją, która rozpoczyna się w katedrze w Thiene, poświęconej świętemu Gaetano w Santa Maria Assunta, a kończy w Sanktuarium Madonna dell'Olmo. Na początku XIX wieku kaplica objawień została pomalowana w sztucznym marmurze przez lokalnego malarza Gaetano Costalonga. W 1832 roku artysta Giuseppe Poppini z Schio odrestaurował panel malarski Madonny, aby usunąć ślady czasu. W dniu 26 października 1910 r., na podstawie projektu urodzonego w Thiene Carlo Pasinati, fasada kościoła została przebudowana w obecnym stylu łączącym gotyk i romański, a w 1930 r., na podstawie projektu inżyniera Vittorio Altieri, dzwonnica została ostatecznie zbudowana z cegły, z okazji czwartej setnej rocznicy objawień. W marcu 1945 r. opracowano plany powiększenia Kaplicy Objawień. Zbyt słabe ściany prymitywnego budynku zostały zburzone, a na ich miejscu zbudowano większy korpus centralny i dwie mniejsze przestrzenie boczne, a oryginalny fresk Rocco Pittaco, który wcześniej znajdował się na suficie nawy, został przeniesiony i dostosowany. W 1954 r. przyszła kolej na inżyniera Dino Altieriego, który kierował renowacją części starego kościoła; podniesiono kasetonowy sufit; powiększono kaplicę św. Franciszka, prezbiterium i chór. W 1957 roku, w absydzie prezbiterium, artysta Angelo Gatto wykonał dużą mozaikę, która zajmuje całe sklepienie, celebrując triumf Maryi ukoronowanej przez Jezusa Chrystusa, otoczonej aniołami i celebrowanej przez świętych i teologów. Prace trwały dwa lata. Później, w 1960 roku, według projektu Giovanniego Ceruttiego, Danilo Andreose wyrzeźbił nowy ołtarz główny z różowego marmuru, z płaskorzeźbami po bokach i pełnym reliefem w centralnej części. Nad nim, na szczycie stylizowanego wiązu, który obejmuje tabernakulum w swoim pniu i jest podtrzymywany przez dwa anioły wykonane z białego marmuru karraryjskiego, obraz na płycie z drewna wiązowego przedstawiający Madonnę z Dzieciątkiem, autorstwa wspomnianego malarza Gian Giacomo Cavobianco da Schio, wykonany w 1530 roku, znalazł swoje ostateczne miejsce. Później ołtarz skierowany w stronę kongregacji został również wykonany z różowego marmuru, zgodnie z nowymi zaleceniami Soboru Watykańskiego II (zamkniętego 8 grudnia 1965 r.). Jego podstawa symuluje stylizowane drzewo wiązu, którego gałęzie rozpościerają się, obejmując i wspierając całą płaszczyznę samego ołtarza. W centrum marmurowego pnia znajdują się płaskorzeźby trzech bochenków w koszyku nad dwiema rybami, przypominające cud rozmnożenia chleba. Jest to wyraźna symbolika nawiązująca do boskiej ofiary, która ma miejsce na ołtarzu, a która w Eucharystii, która jest chlebem życia, jest pomnażana i nigdy się nie kończy. Inne dzieła godne uwagi: w chórze po lewej stronie ołtarza głównego, Nawiedzenie, a w chórze po prawej stronie, Niepokalane Poczęcie, autorstwa Giulio Carpioni (1613-1679); w kaplicy objawień, po prawej stronie dla wchodzących, dwa obrazy św. Joachima i św. Anny, przypisywane Alessandro Maganza (1556-po 1630), synowi Giovana Battisty. Niedawno, pod koniec 1900 roku, odrestaurowano mały i cenny XVII-wieczny krużganek, znajdujący się za kościołem.

Czytaj więcej

Mapa:

Sanktuaria w pobliżu: