Holybreak - Sanktuarium Madonna di San Marco (Bedonia)

Sanktuarium Madonna di San Marco (Bedonia)

Via delle Rimembranze, 43041 Bedonia

Sanktuarium Maryjne

UDOSTĘPNIJ

ZAPISZ

Źródło: Wikimedia Commons

O sanktuarium:

Sanktuarium Madonna di San Marco to miejsce kultu katolickiego o formach neobizantyjskich zlokalizowane przy via Don Stefano Raffi 30 w Bedonia, w prowincji Parma i diecezji Piacenza-Bobbio, obok seminarium biskupiego. Na miejscu obecnego sanktuarium w roku 1600, na polecenie grupy weneckich kupców, w podziękowaniu dla Matki Boskiej, obok źródła uznawanego za cudowne, zbudowano małą kaplicę, zwaną kaplicą Studni. Pocieszyciel, który będzie wstawiał się za ich wyzwoleniem po napadzie bandytów. W 1685 r. w pobliżu zbudowano kaplicę pod wezwaniem św. Marka, później podniesioną do rangi sanktuarium maryjnego, gdzie w 1731 r. umieszczono czczoną XVI-wieczną statuę przedstawiającą Matkę Pocieszenia. Wokół małego kościoła, do którego uczęszcza coraz większa liczba wiernych, w połowie XIX wieku zbudowano seminarium biskupie, którego inauguracja odbyła się 25 lipca 1846 roku. Z biegiem czasu starożytne miejsce kultu stawało się coraz bardziej niewystarczające, aby pomieścić wszystkich pielgrzymów, dlatego w połowie XX wieku podjęto decyzję o budowie nowego sanktuarium poświęconego Matce Pocieszenia, zaprojektowanego przez architektów Gino Robuschiego i Luigi Sassi; uroczystość wmurowania pierwszego kamienia odbyła się 3 września 1939 r. w obecności biskupów Piacenzy Ersilio Menzaniego i Sarsiny Teodoro Pallaroniego, jednak budowę wkrótce przerwano z powodu wybuchu II wojny światowej, by ją wznowić w 1948 r. przy pracach wykopaliskowych; trzy lata później prawie ukończono wzniesioną wokół kaplicy kryptę, natomiast w 1954 roku wzniesiono kopułę, a rok później podwyższono mury obwodowe. W latach 1960-1970 ostatecznie wybudowano dwa portyki po bokach cmentarza. W 1978 roku na polecenie papieża Jana Pawła I sanktuarium zostało podniesione do rangi bazyliki mniejszej. W 2006 roku nieukończona wówczas krypta została odnowiona i ozdobiona według projektu inżyniera Paolo Scarpy. Sanktuarium, lekko podwyższone, zabudowane jest na rzucie centralnym w kształcie wydłużonego krzyża greckiego z dostępem od zachodu; Poniżej znajduje się współczesna krypta, która podzielona jest na układ trójnawowy. Symetryczną fasadę szczytową, w całości pokrytą regularnymi kamiennymi ciosami, poprzedza monumentalny portyk z okrągłymi łukami wspartymi na filarach doryckich, rozbudowany na dwóch poziomach na rzucie litery C wokół dużego cmentarza kościelnego; pośrodku duże kamienne schody prowadzą na portyk wejściowy z trzema łukami; wewnątrz trzy portale wejściowe, centralny największy, wszystkie ujęte w obramienia zwieńczone lunetami ozdobionymi złotymi mozaikami. W drugim rzędzie loggia z trzema okrągłymi łukami, zamknięta balustradami i przerywana pilastrami z doryckimi kapitelami; pośrodku znajduje się duży posąg Madonny della Consolazione. Na szczycie znajduje się duży trójkątny fronton z wystającą ramą, w całości ozdobiony obrazem przedstawiającym Najświętszą Zwiastowanie. Z balustradowego tarasu otaczającego salę wyłania się potężna bryła bębna, ozdobiona pilastrami na przemian z dużymi, pojedynczymi ostrołukowymi oknami z okrągłymi łukami; na szczycie znajduje się miedziana kopuła, zwieńczona wysoką i smukłą latarnią ze stożkowym dachem iglicą. Wewnątrz dużą kwadratową salę zwieńcza monumentalna kopuła o wysokości 50 m, która wznosi się nad bębnem o średnicy 15 m, ozdobiona szeregiem ceramicznych płaskorzeźb na przemian z pilastrami i oświetlona licznymi łukowymi, jednolancetowymi oknami; po bokach cztery ramiona otwierają się poprzez duże okrągłe łuki, przykryte sklepieniami kolebkowymi; w czterech rogach sali stoją wysokie filary z różowego marmuru z doryckimi kapitelami, za którymi znajduje się tyle kwadratowych pomieszczeń z niskimi, płaskimi dachami. Obie gałęzie transeptu kończą się trzema pomieszczeniami, które, wzbogacone malowidłami z XVIII i XIX wieku, wychodzą przez okrągłe łuki wsparte na wysokich filarach ozdobionych po bokach półkolumnami z różowego marmuru; w pomieszczeniach środkowych, z absydami, mieszczą się dwa ołtarze boczne, natomiast w pomieszczeniach przyległych, na rzucie kwadratu, mieszczą się konfesjonały i wejścia do przybudówek. Prezbiterium, przykryte sklepieniem kolebkowym, poprzedzone jest dużym okrągłym łukiem triumfalnym ozdobionym mozaiką, u podstawy którego dwie kaplice apsydalne symetrycznie wznoszą się nad aulą; po bokach dwa szeregi okrągłych łuków przerywanych wysokimi pilastrami; pośrodku znajduje się ołtarz główny z czerwonego marmuru, z frontem ozdobionym przedstawieniami Lwa św. Marka i św. Marka. U dołu dwa wysokie pilastry wyznaczają trzy okrągłe łuki, które zwieńczone dużą lunetą ozdobioną mozaiką przedstawiającą Zesłanie Ducha Świętego, otwierają się na absydę; otoczenie, oświetlone dwoma dużymi oknami przedstawiającymi Nawiedzenie i Wesele w Kanie, mieści edykułę z kolumnami z czerwonego marmuru, w której znajduje się malowany drewniany posąg Madonny della Consolazione, datowany na 1531 r., ale ukoronowany w 1889 r. przez biskupa Piacenza Giovanni Battista Skalabryni. Krypta, przykryta płaską attyką ozdobioną geometrycznymi ramami, rozwija się nad trzema nawami, przerywanymi szeregiem filarów; po bokach znajdują się po trzy boczne kaplice, w tym jedna zawierająca wiecznie ożywioną szopkę. Wyróżnia się starożytna kaplica Pozzo, włączona podczas budowy sanktuarium; w pomieszczeniu otwartym po bokach zbiornika na wodę źródlaną, ograniczonym dwoma filarami z białego marmuru ze kapitelami doryckimi, znajduje się duży ołtarz z polichromowanego marmuru, zbudowany w stylu barokowym w 1716 r.; wewnątrz zachowały się relikwie św. Aleksandra. W apsydalnym prezbiterium znajduje się z tyłu barokowy ołtarz główny z polichromowanego marmuru, pochodzący ze starożytnego sanktuarium św. Marka; z tyłu znajduje się ołtarz przedstawiający Madonnę św. Marka.

Czytaj więcej

Mapa:

Sanktuaria w pobliżu: