Sanktuarium Madonny delle Grazie (Bardi)
Bardi
Sanktuarium Maryjne
UDOSTĘPNIJ
ZAPISZ
3
Sanktuarium Madonny delle Grazie (Bardi)
Źródło: Wikimedia Commons
Źródło: Wikimedia Commons
Źródło: Wikimedia Commons
O sanktuarium:
Sanktuarium Madonna delle Grazie to miejsce kultu katolickiego o formach neoklasycznych i neobarokowych, położone na obszarze Madonnina na obrzeżach Bardi, w prowincji Parma i diecezji Piacenza-Bobbio.
Na miejscu obecnego sanktuarium w XIII wieku zbudowano małe oratorium poświęcone San Biagio, aby uczcić zwycięstwo wojsk Galeazzo I Viscontiego i Manfredo Landiego nad rzeką Guelph Giacomo Cavalcabò w bitwie pod Bardi w 1321 roku .
Mała świątynia, w której znajduje się czczony wizerunek Madonny, została odrestaurowana w 1621 roku.
W 1774 roku budynek, obecnie niebezpieczny, zamknięto dla kultu i rozebrano; na jego miejscu wzniesiono nowy, neoklasyczny kościół, ufundowany przez Battistinę Bemi, konsekrowany w 1779 roku.
W 1883 roku świątynia została całkowicie odrestaurowana, budując obecną neobarokową fasadę według projektu Giovanniego Painiego; po zakończeniu prac, w dniu 20 czerwca 1888 roku dokonano ponownej konsekracji miejsca kultu przez biskupa Piacenza Giovanni Battista Scalabrini. W następnym roku papież Leon XIII podniósł budynek do rangi sanktuarium maryjnego, nadając mu tytuł „Sanktuarium w Val Ceno”.
Około 1950 roku kościół przeszedł nową renowację, która dotyczyła także fresków wewnętrznych.
Kościół zabudowany jest na rzucie centralnego ośmioboku, z wejściem od zachodu i czworokątnym prezbiterium od wschodu.
Wysoka i symetryczna neobarokowa fasada podzielona jest w pionie na trzy części, dwoma bocznymi ryzalitami o wklęsłych narożnikach; elewację podzielono poziomo misternym, wystającym gzymsem. W dolnej części sześć lizen zwieńczonych kapitelami korynckimi, podtrzymującymi formowane belkowanie; pośrodku znajduje się duży główny portal wejściowy, flankowany dwoma kamiennymi pilastrami korynckimi, na których wznosi się przełamany trójkątny fronton; W bocznych przednich partiach znajdują się dwa boczne wejścia, ograniczone prostymi ościeżami i zwieńczone prostokątnymi wnękami. W górnej części znajduje się kolejnych sześć pilastrów korynckich, połączonych z dolnymi, z których skrajne zwieńczone są kamiennymi posągami; pośrodku rozeta ujęta formowaną ramą, u góry wznosi się mieszanoliniowy fronton, pośrodku którego znajduje się napis „AVE MARIA GRATIA PLENA”; przedramiona zwieńczone są łamanymi trójkątnymi frontonami.
Po bokach, zaznaczonych pilastrami, u góry znajdują się dwa prostokątne okna, z tyłu zaś pośrodku duże okno o podobnym kształcie.
Wewnątrz duża ośmiokątna sala przykryta jest sklepieniem pawilonowym, bogato zdobionym freskami, podobnie jak reszta budynku z przedstawieniami w stylu trompe-l'oeil fałszywej architektury klasycznej; wysokie belkowanie nawiązuje do impostu sklepienia, kontynuowanego także w rejonie prezbiterium.
Na ścianach trompe-l'oeil oprawiony w dwa oleje autorstwa malarza Antonio Brescianiego w 1771 roku, pochodzące ze zdekonsekrowanego kościoła San Francesco; po prawej stronie obraz przedstawiający świętych Pasquale Baylon i Małgorzatę z Cortony w kunsztownej rokokowej ramie stiukowej, po lewej stronie zaś bliźniaczy św. Antoni z Padwy.
Kwadratowe prezbiterium przykryte jest sklepieniem pawilonowym, ozdobionym freskiem przedstawiającym fałszywą architekturę na wielokrotnych zamówieniach; pośrodku znajduje się ołtarz z prezbiterium w stylu późnobarokowym, zbudowany w latach 1774-1779. Obok znajduje się drewniana polichromowana figura przedstawiająca Madonnę Różańcową, przypisywana XVIII-wiecznemu rzeźbiarzowi Janowi Hermanszowi Geenaertowi.
Mapa:
Sanktuaria w pobliżu:
