Holybreak - Sanktuarium Najświętszej Maryi Panny Wniebowziętej (Pellegrino Parmense)

Sanktuarium Najświętszej Maryi Panny Wniebowziętej (Pellegrino Parmense)

Fantaghirò, 43047 Pellegrino Parmense

Sanktuarium Maryjne

UDOSTĘPNIJ

ZAPISZ

Źródło: Wikimedia Commons

O sanktuarium:

Sanktuarium Najświętszej Maryi Panny Wniebowziętej, znane również jako sanktuarium Careno, to katolickie miejsce kultu o formach romańskich i gotyckich, zlokalizowane w Careno, wiosce Pellegrino Parmense, w prowincji Parma i diecezji Fidenza; należy do grupy kościołów parafialnych w Parmie i wchodzi w skład wikariatu Salsomaggiore Terme. Prymitywne romańskie miejsce kultu zostało prawdopodobnie zbudowane w 944 lub 1044 r. z woli niejakiego Ghirarde, być może identyfikowanego jako szlachcic Gherardo da Cornazzano, jak podaje inskrypcja na architrawie portalu wejściowego; [N 1] choć formalnie pierwotnie należała do należąca do diecezji Piacenza, kaplica w bliżej nieokreślonym terminie przeszła pod jurysdykcję biskupa Parmy wraz z pobliskim kościołem Santa Cristina, ufundowanym na górze o tej samej nazwie już w 926 roku przez mnichów z opactwa Bobbio i opuszczony w XVIII w. Jednak pierwsze dokumenty wzmiankujące o jego istnieniu pochodzą dopiero z 1230 roku, kiedy to „Capelle de Carono” było zależne od pobliskiego kościoła parafialnego Serravalle. Kaplicę przebudowano prawdopodobnie do obecnych rozmiarów w XIII wieku, ale około połowy XV wieku została gruntownie przebudowana w stylu gotyckim, dzieląc ją na trzy nawy poprzez wstawienie dwóch szeregów ośmiokątnych filarów, podwyższenie nawy głównej i elewacji, wymianę drewnianych więźb dachowych na sklepienia krzyżowe i dekorację freskową ścian. W początkach XVIII wieku duża liczba wiernych i pielgrzymów przybywających do miejsca kultu doprowadziła do budowy dwóch symetrycznych portyków zewnętrznych, umieszczonych po bokach kościoła. W kolejnych dziesięcioleciach sklepienia naw ozdobiono barokowymi freskami. W 1836 roku przebudowano ołtarz główny, aby godnie pomieścić czcigodną figurę Madonny dei Matti z XVII wieku w neoklasycystycznym marmurowym ołtarzu. 29 stycznia 1902 roku z inicjatywy biskupa Parmy Francesco Maganiego budynek został podniesiony do rangi sanktuarium maryjnego. Około połowy XX wieku przeprowadzono pewne prace konserwatorskie, które wpłynęły na fasadę, obszar absydy i ołtarz główny. W 2005 roku rozpoczęto istotne prace renowacyjne i konsolidacyjne całego budynku; podczas wykopalisk wnętrza odkryto fundamenty pierwotnej absydy i ślady starożytnych podłóg, a także 11 pochówków. Uroczyste ponowne otwarcie kościoła dla kultu odbyło się 31 marca 2007 roku w obecności biskupa Fidenza Maurizio Galli i całej kurii diecezjalnej. Kościół parafialny rozwija się w pozycji pagórkowatej, na planie trójnawowym, z fasadą zwróconą na zachód i prezbiterium apsydalnym od wschodu; po bokach znajdują się dwa zewnętrzne portyki. Wybitna romańska fasada, w całości pokryta kwadratowymi kamiennymi ciosami, jest symetrycznie podzielona na pięć części; część centralną podzielono na trzy głębokie pilastry, podtrzymujące u góry dekorację wiszących łuków; w części środkowej, podwyższony w XV w., duży portal wejściowy, zwieńczony lunetą za architrawem, z epigrafem upamiętniającym założenie świątyni; w zworniku płaskorzeźba przedstawiająca Kwiat Życia o silnych wydźwiękach symbolicznych; wyżej pojedyncze ostrołukowe okno o łuku okrągłym; dwa inne podobne okna umieszczono w sąsiednich oknach. Jeszcze dalej na zewnątrz znajdują się dwa okrągłe, łukowe wejścia prowadzące do bocznych portyków, dodane na początku XVIII wieku. Dwa portyki wsparte na kwadratowych filarach wznoszą się symetrycznie po bokach; na frontach najwyższej nawy głównej znajdują się wąskie okna przeprute pilastrami, w szczycie zaś gzyms piławy. Z tyłu, pośrodku, znajduje się XV-wieczna absyda, w której znajdują się trzy małe, jednolancetowe okna o okrągłych łukach; obok stoi wysoka otynkowana dzwonnica. Wewnątrz duża nawa główna jest oddzielona od bocznych szeregiem okrągłych łuków wspartych na ośmiokątnych filarach z terakoty, zwieńczonych niskimi kapitelami doryckimi; na dachu znajduje się szereg sklepień krzyżowych, żebrowanych pośrodku, w całości pokrytych barokowymi freskami. Ściany boczne zdobią ślady XV-wiecznych gotyckich fresków, przedstawiających San Rocco, Dwie Święte Kobiety, Boga Ojca w Mandorli oraz liczne przedstawienia Madonny z Dzieciątkiem, prawdopodobnie będące hołdem wotywnym dla Dziewicy. Po bokach znajdują się także dwa ołtarze z XVIII wieku, z ołtarzami bogato zdobionymi w stylu barokowym; znajduje się także obraz olejny przedstawiający św. Michała przeganiającego diabła, pochodzący z końca XVII w. W apsydalnym prezbiterium znajduje się XIX-wieczny neoklasycystyczny ołtarz główny z monumentalnym ołtarzem z czerwonego marmuru werońskiego, po bokach którego znajdują się pilastry doryckie podtrzymujące trójkątny fronton; wewnątrz znajduje się drewniana statua Madonny dei Matti, tzw. gdyż uważana jest za opiekunkę osób cierpiących na choroby nerwowe; Rzeźba jest corocznie niesiona w procesji 15 sierpnia, w dzień Wniebowzięcia. Podczas prac konserwatorskich w 2005 roku odnaleziono pod podłogą 11 pochówków w czterech różnych typach: goła ziemia, trumna drewniana, trumna kamienna i komora. Najstarszy jest grób z gołej ziemi, pochodzący prawdopodobnie z XIII wieku; Bardziej rozpowszechnione są pochówki trumienne drewniane, a zwłaszcza kamienne, przy czym występują dwa pochówki zbiorowe, w pomieszczeniach zajmujących całą szerokość nawy głównej. Na zakończenie wykopalisk grobowce zasypano piaskiem obojętnym i przykryto ochronnymi warstwami materiału geotekstylnego, przed ułożeniem płyty fundamentowej nowej posadzki.

Czytaj więcej

Mapa:

Sanktuaria w pobliżu: