Holybreak - Sanktuarium Gran Madre di Dio (Fidenza)

Sanktuarium Gran Madre di Dio (Fidenza)

Via Cornini Malpeli, 43036 Fidenza

Sanktuarium Maryjne

UDOSTĘPNIJ

ZAPISZ

Źródło: Wikimedia Commons

O sanktuarium:

Sanktuarium Gran Madre di Dio, dawniej kościół jezuitów, a od 1950 roku kościół parafialny San Michele Arcangelo, to miejsce kultu katolickiego o formach barokowych, zlokalizowane przy via Giosuè Carducci 51 w Fidenza, w prowincji Parma i diecezja z Fidenzy. Kościół jezuicki, pierwotnie pod wezwaniem Najświętszej Maryi Panny Łaskawej ze Stirone, został zaprojektowany w 1707 roku na zlecenie księcia Francesco Farnese przez ojca Stefano Marię Bramieri w ciągłości z sąsiednim kolegium, ukończonym w 1710 roku, zbiegając się z rozpoczęciem budowy kościoła. miejsce kultu; prace zakończono pod koniec 1722 roku wraz z uroczystym poświęceniem świątyni. W 1768 r. premier Guillaume du Tillot wydał dekret o usunięciu jezuitów z księstwa Parmy i Piacenzy, którzy zostali zmuszeni do opuszczenia kolegium i kościoła, ale pozwolono im wrócić w 1792 r.; kilka lat później, w 1806 r., dekretami napoleońskimi nakazano jego definitywne usunięcie, co spowodowało zamknięcie całego kompleksu i w 1809 r. przekształcenie pałacu w hospicjum dla żebraków, a wyświęconej świątyni na magazyn i skład zboża. Podczas bombardowań alianckich w 1944 r. pobliski kościół San Michele Arcangelo został uszkodzony i zamknięty dla kultu; w związku z wielkim rozwojem urbanistycznym, jaki nastąpił bezpośrednio po wojnie, parafia stała się najludniejszą w całym mieście, dlatego też za bardziej stosowne uznano przeniesienie jej siedziby do monumentalnego dawnego kościoła jezuickiego, który w latach 1948-1950 został gruntownie odrestaurowany i uroczyście ponownie konsekrowany na zakończenie prac. W 1957 roku budynek został także podniesiony do rangi sanktuarium diecezjalnego, pod wezwaniem Najświętszej Maryi Panny Wielkiej Bożej Rodzicielki. Kościół rozciąga się na monumentalnej budowli jednonawowej, z czterema bocznymi kaplicami o zmniejszonej głębokości, rozwijającej się na zachodnim skraju dużego zespołu dawnego kolegium jezuickiego. Wysoka i uroczysta barokowa fasada, o cechach wspólnych dla wielu kościołów zbudowanych przez Towarzystwo Jezusowe na początku XVIII wieku, wznosi się na szerokich schodach i jest podzielona poziomo misternie wiszącym gzymsem. W dolnej części sześć podwójnych pilastrów z kompozytowymi kapitelami symetrycznie dzieli fasadę na pięć części; pośrodku duży portal wejściowy główny, ujęty w ramę z pilastrami i wspornikami podtrzymującymi bardzo bogaty łamany tympanon; Powyżej znajduje się prostokątna rama, pośrodku której znajduje się marmurowa tablica upamiętniająca pierwszą konsekrację kościoła. Po bokach znajdują się dwa boczne wejścia, również otoczone podobnymi listwami i frontonami, zwieńczone dużymi prostokątnymi oknami z prostokątnymi ościeżami i szczytami. Jeszcze dalej na zewnątrz znajdują się dwie duże nisze z ościeżami i okrągłymi szczytami, zwieńczone dwoma małymi otworami. W górnej części pilastry z kompozytowymi kapitelami akcentują pośrodku trzyczęściową fasadę. Pośrodku duże okno, zamknięte u góry obniżonym łukiem, ujęte w pilastry z kompozytowymi kapitelami podtrzymującymi wysunięty łuk; zwieńczeniem fasady jest duży, łamany okrągły fronton, zakończony u góry krzyżem. Wreszcie na końcach znajdują się dwie duże woluty, zakończone na krawędziach taką samą liczbą wazów. Z tyłu, od strony absydy, wznosi się smukła ceglana dzwonnica na rzucie kwadratu, podzielona na trzy nałożone na siebie rzędy otworów; w koronie stoi wysoka ośmiokątna budowla pełna dziur i przykryta kopułą, co czyni ją najwyższą dzwonnicą w mieście. Monumentalne barokowe wnętrze charakteryzuje się liniowością dekoracji, typową dla budowli jezuickich; jednonawową flankują po każdej stronie dwie kaplice, zamknięte u góry dużymi okrągłymi łukami, przeplatane masywnymi konstrukcjami, pośrodku których znajdują się małe empory dla kobiet z otwartymi w połowie wysokości małymi balkonami, pierwotnie przeznaczone dla jezuitów. Powyżej, za głęboko wystającym gzymsem, wspartym na gigantycznym rzędzie pilastrów z jońskimi kapitelami, dwa duże okna otwarte w korespondencji z leżącymi u ich podstaw łukami oświetlają wnętrze. Obszerne prezbiterium nakryte jest wysoką, okrągłą latarnią, pełną otworów i zwieńczoną od zewnątrz wysoką latarnią; po bokach znajdują się dwie duże drewniane Stalle dla chóru, na których namalowano postacie aniołów autorstwa artysty Antonia Formaiaroli, także autora pozostałych dekoracji znajdujących się w świątyni. W absydzie zachowało się płótno przedstawiające Boże Narodzenie, wykonane na początku XVIII wieku przez jezuitę Giuseppe Barbieri, które jest jednym z niewielu obrazów zachowanych w budynku po jego XIX-wiecznej dekonsekracji. Spośród innych dzieł znajdujących się w nawie i kaplicach wiele zostało wykonanych w XX wieku przez różnych autorów, w tym płótna przedstawiające zamachy bombowe na Fidenzę w 1944 r., namalowane przez Latino Barilli w 1956 r. i Chrzest Pański w kaplicy baptysterium, stworzony przez Giuseppe Moroniego.

Czytaj więcej

Mapa:

Sanktuaria w pobliżu: