Holybreak - Sanktuarium Madonny dei Prati (Busseto)

Sanktuarium Madonny dei Prati (Busseto)

Via Musini, 43011 Madonna Prati

Sanktuarium Maryjne

UDOSTĘPNIJ

ZAPISZ

O sanktuarium:

Sanktuarium Madonna dei Prati to miejsce kultu katolickiego o formach barokowych, zlokalizowane przy Madonna dei Prati 134 w Busseto, w prowincji Parma i diecezji Fidenza; jest częścią wikariatu Dolnej Parmy. Do początków XVII w. łąki Colombarol, należące do szlachty Boselli, były pozbawione domów i budynków, jednak w 1632 r. niektórzy wielbiciele XVI-wiecznego wizerunku Madonny zbudowali tam małą kaplicę, w której znajdował się święty obraz, obiekt głębokiej czci. Kilka lat później jezuici z Fidenza przywrócili miejsce kultu, zależne od pobliskiego kościoła San Michele Arcangelo w Roncole. W następnych dziesięcioleciach gromadziła się tam coraz większa liczba wiernych, przekazując ogromne datki; z tego powodu około 1680 roku biskup Fidenza Niccolò Carranza zgodził się na budowę świątyni na tyle dużej, aby pomieścić pielgrzymów, jednak doszło do długiego sporu z Giulio Cesare Bosellim, który rościł sobie prawa do ziemi i jałmużny zbieranej w kaplicy. Sytuację udało się rozwiązać dopiero w 1690 roku, za wstawiennictwem księcia Parmy Ranuccio II Farnese, który zmusił Boselliego do bezpłatnego przekazania ziemi. Biskup zlecił projekt architektowi Don Francesco Callegari, który najpierw zbudował zachodni portyk sanktuarium, a następnie oratorium, otwarte dla wiernych w 1696 r. i poświęcone Najświętszemu Imieniu Maryi, dla upamiętnienia zwycięskiej bitwy pod Wiedniem w 1683 r. . W kolejnych latach kościół wzbogacił się o liczne dzieła dzięki innym darowiznom, m.in. zapisowi synów Giulio Cesare Boselli, który w 1703 roku zapewnił wyposażenie i dekoracje ołtarza głównego; jednakże fasada świątyni pozostała niedokończona. Z sanktuarium wiąże się imię Giuseppe Verdiego w związku z tragicznym wydarzeniem. Około 1820 roku Giuseppe Verdi, będąc jeszcze dzieckiem, odprawiając mszę w kościele San Michele Arcangelo w Roncole, rozproszył się słuchając muzyki organów i nie odpowiedział na prośby księdza Don Giacomo Masiniego, który udzielił mu kopnięcie, w wyniku czego poślizgnął się ze schodów kościoła „ołtarz; ministrant krzyknął do celebransa w dialekcie parmeńskim: „Bóg zesłał ci sajèttę!” („Bóg zesłał ci piorun!”) Jakiś czas później, 14 września 1828 roku, z okazji obchodów święta Madonny, Verdi udał się do sanktuarium na czas nieszporów, ale po drodze zaskoczony przez burzę i schronił się w domu jakiegoś znajomości. Właśnie wtedy wewnątrz kościoła nabożeństwo zostało gwałtownie przerwane przez uderzenie pioruna, który oprócz spalenia wszystkich wotów wiszących na ścianach i stopienia złoceń ołtarza, zabił Don Giacomo Masiniego, trzech innych celebransów i dwóch śpiewaków chórowych , w tym Gaetano Bianchi, krewny Giuseppe Verdiego, i dwa psy; przyszły Mistrz, nieświadomy tego, co się stało, przybył do kościoła dopiero jakiś czas później i był bardzo wstrząśnięty tą sceną. Miejsce kultu popadło w ruinę i zostało zamknięte dla kultu, natomiast plebanię przekształcono w siedzibę drogi miejskiej. Dopiero w 1885 r. część wiernych ponownie zaczęła interesować się oratorium, które w 1904 r. zostało podniesione do rangi sanktuarium maryjnego przez biskupa Pietro Terroniego. W 1911 roku proboszcz zlecił zaprojektowanie dzwonnicy architektowi Camillo Uccelliemu, jednak prac nie rozpoczęto z powodu braku funduszy. W tym samym roku, dzięki rosnącej liczbie pielgrzymów, w zachodnim portyku otwarto dołączoną do sanktuarium restaurację, która została jednak zamknięta już w 1915 roku. W 1926 roku kościół został podniesiony do rangi parafii przez biskupa Giuseppe Fabbrucci. W 1955 roku dobudowano małą dzwonnicę po lewej stronie fasady według projektu architekta Camillo Piccoli, z koncertem 8 dzwonów. W 1971 roku odbudowano dach sanktuarium, który został poważnie uszkodzony przez gwałtowną burzę. W połowie listopada 2018 roku na skutek awarii belki stropowej zawaliła się część dachu, co spowodowało zamknięcie miejsca kultu do odwołania. Sanktuarium rozwija się na rzucie centralnym z apsydalnym prezbiterium; kościół poprzedza dziedziniec przykościelny, po bokach którego stoją dwa budynki: od wschodu wznosi się plebania, od zachodu skromny budynek o funkcjach usługowych. Symetryczna, dwuspadowa ceglana elewacja o wysokości 17 m charakteryzuje się brakiem okładziny; pośrodku duży portal wejściowy, ograniczony cieniem obramowania i zwieńczony napisem AVE MARIA; podczas gdy po bokach w ścianach widać niekompletne lizawy, wyżej znajduje się pośrodku małe łukowe okienko, zwieńczone u góry małym okrągłym otworem. Po lewej stronie wznosi się wąska dzwonnica o wysokości 27 m, której dzwonnica przez okrągłe otwory łukowe wychodzi na cztery fronty. Po bokach dwie symetryczne bryły na dwóch poziomach stanowią ciągłość z fasadą, z której pierwotnie wystawała ta sama liczba portyków, rozebranych na początku XIX wieku ze względu na zagrożenie. Po lewej stronie cmentarza elegancka plebania, oprócz poddasza, dwupoziomowa, w całości otynkowana; budowla, choć zniszczona, charakteryzuje się obecnością lizen i ciągów strunowych. Po przeciwnej stronie znajduje się dwukondygnacyjny budynek usługowy, wzniesiony na miejscu dawnej XVII-wiecznej kaplicy; konstrukcja nadal przedstawia płaskorzeźbę filarów i obniżonych ceglanych łuków pierwotnego portyku, wypełnionego w XX wieku po zamknięciu restauracji. Wewnątrz świątyni nawę wysoką, przykrytą sklepieniem kolebkowym z lunetami, flankują pośrodku dwie duże kaplice; otynkowane ściany przerywane są lizenami zwieńczonymi doryckimi kapitelami podtrzymującymi wystające belkowanie. Po lewej stronie od wejścia widoczne są liny ośmiu dzwonów dzwonnicy, natomiast obok wejścia do zakrystii znajduje się dzwon sygnalizujący rozpoczęcie funkcji sakralnych. Apsyda zwieńczona jest baldachimem, a dominuje ołtarz z monumentalną barokową ramą drewnianą w kolorze biało-złotym, bogato rzeźbioną z motywami roślinnymi i wzbogaconą sześcioma aniołkami; płótno przedstawiające Madonnę dei Prati zostało wykonane w 1950 r. przez Giuseppe Moroniego do zakrycia czczonego XVI-wiecznego fresku, umieszczonego w kaplicy w 1632 r. i przeniesionego pod koniec XVII w. za ołtarz główny w słabo widocznym miejscu ; w 1912 roku starożytny obraz przeniesiono wyżej, jednak w trakcie prac uległ częściowemu zniszczeniu do tego stopnia, że został ukryty. Poniżej znajduje się rzeźbiony drewniany chór. Dzisiejszy posoborowy ołtarz główny pochodzi z 1985 roku; na jego miejscu pierwotnie znajdował się lakierowany, drewniany ołtarz, obecnie znajdujący się w Kaplicy Cudu św. Antoniego; w 1904 roku z okazji podniesienia oratorium do rangi prezbiterium wymieniono ołtarz ruchomy na stały marmurowy, który od 1985 roku stoi w zakrystii. W prawej kaplicy, poświęconej cudowi św. Antoniego, dominuje ołtarz przedstawiający św. Antoniego wskrzeszającego dziecko, będący kopią oryginału namalowanego w XVI w. przez Girolamo Mazzolę Bedoli i zachowanego w Muzeum Narodowym Capodimonte w Neapolu; płótno, ograniczone barokową, złoconą i rzeźbioną drewnianą ramą, umieszczono nad lakierowanym drewnianym ołtarzem, pierwotnie umieszczonym w prezbiterium, podarowanym przez rodzinę Boselli w 1703 roku. Na lewej ścianie wisi owal przedstawiający San Alojzego Gonzagę kontemplującego Krucyfiks, pochodzący z początku XVIII wieku. W kaplicy znajduje się także XX-wieczna drewniana statua, przedstawiająca Sant'Antonio Abate, wykonana przez rzeźbiarzy Insama i Prinotha z Ortisei. W lewej kaplicy, poświęconej Świętej Rodzinie, dominuje ołtarz przedstawiający Boga Ojca i Świętą Rodzinę, przypisywany jednemu z braci Campi lub Pasquale Ottino; płótno, otoczone monumentalną, bogato rzeźbioną barokową ramą drewnianą, powstało prawdopodobnie na zamówienie rodziny Pallavicino. Niżej znajduje się ołtarz z polichromowanego marmuru, zwieńczony XIX-wiecznym tabernakulum ze złoconego, rzeźbionego i inkrustowanego drewna. Na prawej ścianie wisi owal przedstawiający św. Łucję i Apolonii, wykonany na początku XVIII w. przez tego samego parmeńskiego artystę, co owal w kaplicy naprzeciwko.

Czytaj więcej

Mapa:

Sanktuaria w pobliżu: