Holybreak - Kościół Santa Caterina d'Alessandria (Soragna)

Kościół Santa Caterina d'Alessandria (Soragna)

SP59, 43019 Diolo (Soragna)

Sanktuarium Pańskie

UDOSTĘPNIJ

ZAPISZ

O sanktuarium:

Kościół Santa Caterina d'Alessandria, znany również jako sanktuarium Jezusa Dorastającego, to neogotyckie miejsce kultu katolickiego zlokalizowane przy Diolo 1 w Diolo, wiosce Soragna, w prowincji i diecezji Parma; jest częścią obszaru pasterskiego Fontanellato-Fontevivo-Noceto-Soragna. Pierwotne oratorium pod wezwaniem św. Katarzyny Aleksandryjskiej zostało zbudowane na początku XVI wieku na polecenie Lupi, władców Soragny, w służbie rodzin chłopskich pracujących na rozległych posiadłościach ziemskich. Miejsce kultu zostało odnowione w stylu barokowym w latach 1564-1590, kiedy to kaplicę podniesiono do rangi siedziby parafialnej, niezależnej od kościoła San Giacomo di Soragna. Na początku XX wieku zabytkowy kościół był w bardzo złym stanie, na skutek pewnych usterek konstrukcyjnych; z tego powodu w 1904 r. proboszcz Diolo zwrócił się do architekta Lamberto Cusaniego, który jednak sporządził projekt zbyt uciążliwy dla małej społeczności; dwa lata później geodeta Giuseppe Faroldi zaplanował renowację starego budynku, ale ze względu na uznane za nadmierne koszty również i to odrzucono. W 1914 roku zatwierdzono jednak projekt architekta Alfredo Provinciali, który planował wznieść nową neogotycką świątynię ze zbrojonego betonu z domieszką białego grysu, wzniesioną kilkaset metrów dalej na południe od istniejącej. Starożytne miejsce kultu rozebrano wówczas, zachowując jedynie barokową dzwonnicę, natomiast prace budowlane eklektycznego kościoła, pobłogosławionego przez biskupa Parmy Guido Marii Conforti, zakończono w 1917 roku. W 1919 roku dobudowano neogotycki ołtarz główny z marmuru karraryjskiego, pierwotnie przeznaczony dla amerykańskiej katedry, oraz pierwsze polichromowane witraże. W latach 1924-1925 ze względu na infiltrację wody konieczna była wymiana całego pokrycia dachowego na dachówkę marsylską. W latach 1930-1962 na północ od kościoła dobudowano plebanię; ponadto w latach 1943-1964 przeprowadzono inne prace restauratorskie, które oprócz licznych sterczyn i iglic, objęły także wnętrza, gdzie wymieniono podłogę i uzupełniono okna. W dniu 24 kwietnia 1966 roku miejsce kultu, zawierające obraz przedstawiający dorastającego Jezusa wśród młodzieży z pięciu kontynentów, autorstwa Giuseppe Moroniego w 1916 roku, zostało podniesione do rangi diecezjalnego sanktuarium poświęconego dorastającemu Jezusowi. W 1970 roku przeprowadzono ponowny remont budynku w zakresie pokrycia wewnętrznego i zewnętrznego, natomiast w 1980 roku wykonano inne prace polegające na wymianie rynien, rur spustowych i dachówki, wzmocnieniu konstrukcji wsporczych więźb drewnianych, renowacji okien i dekoracji. wewnętrznej oraz budowę chodnika zewnętrznego. W latach 1998-2000 przeprowadzono inne prace polegające na konsolidacji konstrukcji dachów i szczytów oraz renowację okładzin elewacyjnych. Kościół rozwija się na planie bazyliki z trzema nawami, z których środkowa kończy się apsydalnym prezbiterium na rzucie wieloboku. Monumentalna i symetryczna, wyrazista fasada, w całości pokryta podobnie jak reszta konstrukcji żelbetem z domieszką białego grysu, jest podzielona pionowo na trzy części czterema masywnymi pilastrami zwieńczonymi wysokimi iglicami. Pośrodku znajduje się duży, rozstawiony główny portal wejściowy, zwieńczony ostrołukową lunetą zawierającą płaskorzeźbę z terakoty; ślad prothyrum okalającego dostęp zwieńczony jest iglicą zwieńczoną sterczynami, która częściowo zakrywa wysokie, ostrołukowe okno z polichromowanego szkła; u góry ozdobny pas ślepej polifory, zwieńczony sterczynami. Po bokach dwa rozwarte wtórne portale wejściowe otwierają się zgodnie z prawą i lewą nawą, zwieńczone ostrołukowymi lunetami zawierającymi inne płaskorzeźby z terakoty; wyżej znajdują się dwa małe greckie okna krzyżowe, natomiast u góry biegnie gzyms ozdobiony motywem wiszących łuków. Boki, zwieńczone pasmami wiszących łuków i ślepymi, wielolancetowymi oknami, przerywane są licznymi przyporami zwieńczonymi iglicami, obecnymi w korespondencji zarówno z nawami bocznymi, jak i główną; pośrodku każdej przestrzeni znajduje się polichromowane okno z ostrołukowym łukiem, ograniczone reliefową ramą. Z tyłu wystaje wielokątna absyda nawy głównej, podzielona w pionie przyporami zwieńczonymi iglicami; Na ścianach smukłe okna z polichromowanego szkła o ostrołukowych łukach. Wewnątrz wysoka nawa główna, przykryta szeregiem ostrołukowych sklepień krzyżowych z żebrami, od naw bocznych oddzielona jest belkowymi filarami, zwieńczonymi kapitelami korynckimi; sala lekcyjna jest oświetlona przez liczne polichromowane okna otwarte na każdej ścianie. Prezbiterium, lekko podwyższone, zakończone absydą na rzucie wieloboku, przykryte ostrołukowym sklepieniem parasolowym; pośrodku stoi monumentalny neogotycki ołtarz główny z marmuru z Carrary, pełen edykuł zawierających posągi, płaskorzeźby, kolumny, iglice i sterczyny. Na końcu prawej i lewej nawy znajdują się wreszcie neogotyckie ołtarze boczne, umieszczone na ścianach tylnych.

Czytaj więcej

Mapa:

Sanktuaria w pobliżu: