Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny (Corniglio, Grammatica)
SP75, Corniglio
Sanktuarium Maryjne
UDOSTĘPNIJ
ZAPISZ
2
Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny (Corniglio, Grammatica)
Źródło: Wikimedia Commons
Źródło: Wikimedia Commons
O sanktuarium:
Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny, zwany także Sanktuarium Gór Najświętszej Maryi Panny z Fontanellato, to katolickie miejsce kultu o formach neoromańskich, zlokalizowane przy Strada Val Bratica 109 w Grammatica, wiosce Corniglio w prowincji i diecezji Parma; jest częścią obszaru pasterskiego Langhirano-Lesignano Bagni-Tizzano-Corniglio-Monchio-Palanzano.
Pierwotne miejsce kultu powstało w bliżej nieokreślonym okresie; niewielka kaplica, początkowo zależna od kościoła Casarola, w 1530 roku stała się samodzielną siedzibą parafii i w związku z tą okolicznością obiekt powiększono i odnowiono na życzenie mieszkańców Grammatica, którzy uzyskali prawo patronatu; Najstarsze pewne świadectwo istnienia kościoła pochodzi jednak dopiero z 1651 roku, kiedy to wspomniano o nim w protokole wizyty pasterskiej.
W 1836 roku świątynię wyposażono w pierwszą dzwonnicę, umieszczoną po wschodniej stronie fasady.
W kolejnych dziesięcioleciach kościół poddawany był różnym zabiegom restauratorskim.
W 1908 roku miejsce kultu poddano radykalnej renowacji w formie neoromańskiej, polegającej na budowie drugiej dzwonnicy symetrycznej do pierwszej, przebudowie fasady, budowie łuku triumfalnego, przebudowie wewnętrznych pięter i dodanie dwóch marmurowych ołtarzy bocznych.
W 1923 roku na terenie plebanii wybuchł pożar, który zniszczył XVIII-wieczny drewniany ołtarz główny.
15 sierpnia 1938 r., po podarowaniu przez prałata Ormisdę Pellegri posągu przedstawiającego Madonnę z Fontanellato, biskup Parmy Evasio Colli wzniósł kościół jako sanktuarium maryjne, poświęcone Górom Najświętszej Maryi Panny z Fontanellato.
Kościół rozwija się na planie jednonawowym, flankowanym z każdej strony kaplicą, z wejściem od północy i prezbiterium od południa.
Symetryczna fasada, otynkowana podobnie jak reszta budowli, wzniesiona jest na wzniesieniu w stosunku do cmentarza i poprzedzona jest krótką centralną klatką schodową; pośrodku duży portal wejściowy, ograniczony ramą jesionową i zwieńczony wystającym architrawem, nad którym otwiera się trójdzielne okno z okrągłym łukiem; u góry biegnie poziomo wysoki, ażurowy fryz, zwieńczony gzymsem. Po bokach dwie dzwonnice wznoszą się symetrycznie, podstawą skarpy, z których prawa jest oświetlona u podstawy okrągłym ostrołukowym oknem; komórki dzwonowe wychodzą na cztery fronty wież przez duże zaokrąglone otwory.
Z boków wystają niskie bryły kaplic bocznych.
Wewnątrz nawa, przykryta dwoma sklepieniami krzyżowymi, podzielona jest dużym łukiem na dwa przęsła, z których drugie flankowane są bocznymi kaplicami zwieńczonymi sklepieniami kolebkowymi z lunetami; w fasadzie znajduje się chór z połowy XVIII wieku.
Prezbiterium, lekko podwyższone, poprzedzone jest zaokrąglonym łukiem triumfalnym; w pomieszczeniu, zwieńczonym sklepieniem krzyżowym i oświetlonym bocznie dwoma oknami, pośrodku znajduje się metalowy ołtarz główny, dobudowany około 1980 roku.
W kościele zachowały się cenne dzieła sztuki, m.in. kamienna chrzcielnica z końca XVII w., obraz przedstawiający Madonnę Różańcową, XVII-wieczny sztandar przedstawiający Madonnę Różańcową i Tajemnice oraz inne współczesne przedmioty liturgiczne w kolorze srebrnym.
Mapa:
Sanktuaria w pobliżu:
