Holybreak - Królewska świątynia wotywna Madonna delle Grazie (Racconigi)

Królewska świątynia wotywna Madonna delle Grazie (Racconigi)

Via Regina Margherita, 12035 Racconigi

Sanktuarium Maryjne

UDOSTĘPNIJ

ZAPISZ

Źródło: Wikimedia Commons

O sanktuarium:

«A wspaniałym pomnikiem waszych wielkich cudów jest wielka Świątynia wzniesiona w duszy Racconigi przez królewską pobożność dynastii Sabaudii, kiedy miasto umierało z powodu atakującej je choroby» (Oda do Najświętszej Maryi Panny Łaskawej z 1884 r.) Królewskie sanktuarium wotywne Madonna delle Grazie to obiekt sakralny położony w Racconigi, przy via Regina Margherita, w centrum popularnej dzielnicy Borgo Macra. Tradycja i teksty archiwalne podają, że 16 lipca 1493 roku po południu nad brzegiem rzeki Macra Dziewica Maryja ukazała się głuchoniememu pasterzowi imieniem Giò Antonio Chiavassa. Młody człowiek najwyraźniej odzyskał słuch i mowę i udał się do miasta, gdzie doniósł o rzekomym cudzie miejscowym dostojnikom, którzy w dowód wdzięczności kazali namalować ikonę na drewnie orzechowym, które zachowało się do dziś w sanktuarium. Wraz ze wzrostem nabożeństwa do Najświętszej Maryi Panny Łaskawej, w 1494 r. ojcowie karmelici zbudowali w miejscu objawienia klasztor, który później został zlikwidowany i przekształcony w gospodarstwo w 1802 r. podczas okupacji napoleońskiej. Miejsce rzekomego objawienia można zidentyfikować do dziś, gdzie po zachodniej stronie dawnego klasztoru oo. Karmelitów zachował się obraz przedstawiający wydarzenie. Miasto Racconigi nawiedziły kilkakrotnie zarazy i susze i trzykrotnie władze miejskie zdecydowały się złożyć uroczyste śluby B. V. delle Grazie, aby uzyskać wyzwolenie od plagi. Wydarzenia te, uważane przez ludność za cudowne, przyczyniają się do wzrostu kultu nie tylko w Racconigi, ale także w okolicach, do B. V. delle Grazie czczonego wówczas w małym kościele San Michele i Madonna della Neve, i są powód późniejszej budowy sanktuarium. Po wygaśnięciu epidemii dżumy mieszkańcy Borgo Macra, nie mając kościoła wystarczająco dużego i godnego na potrzeby ludności, postanowili rozpocząć zbiórkę funduszy na budowę nowego sanktuarium. Zebrana skromna suma nie wystarczyła. W rocznicę przypadającą 26 sierpnia 1837 r. na uroczystość zaproszono króla Karola Alberta z królową Marią Teresą. Władca, biorąc pod uwagę stan starego kościoła, zdecydował się powierzyć budowę nowego budynku architektowi Ernesto Melano, przeznaczając wówczas kwotę stu tysięcy lirów. Sanktuarium, po różnych projektach, zbudowano w ciągu roku, aby można było je otworzyć dla kultu 25 sierpnia 1838 r. i konsekrować przez arcybiskupa Turynu prałata Luigiego Fransoni. Sanktuarium swoją zewnętrzną formą nawiązuje do rzymskiej świątyni Panteonu i współczesnego kościoła Gran Madre di Dio w Turynie. Fasada ma charakter neoklasyczny: sześć monolitycznych kamiennych kolumn wspartych na solidnych podstawach podtrzymuje trójkątny tympanon, oświetlony półkolistym oknem umieszczonym pośrodku fasady. Kościół ma plan krzyża greckiego, a absyda jest płytka. W części za absydą znajduje się okrągła empora, na którą wychodzi zakrystia. Kopuła góruje nad budynkiem i kończy się centralną kopułą: dach wykonany jest z blachy ołowianej. Budowlę flankuje dzwonnica, usytuowana po prawej stronie przy absydzie. Sanktuarium ma jedną salę. Wnętrze pozbawione jest fresków, ściany pomalowane są kremowo-białym tynkiem, tak aby podkreślić neoklasyczne linie architektoniczne. Przestrzeń prezbiterium zajmuje marmurowy ołtarz, dzieło rzeźbiarza Gagginiego według projektu przypisywanego Pelagio Palagi. W ołtarzu głównym wbudowane jest tabernakulum ze złotymi drzwiami i wytłoczonymi postaciami. W absydzie znajduje się ikona na orzechu, namalowana w 1493 roku na pamiątkę cudu. Po bokach nawy znajdują się dwa ołtarze, z których jeden poświęcony jest św. Michałowi Archaniołowi, a drugi błogosławionemu Umberto Sabaudzkiemu. Marmurową podłogę zdobi centralna mozaika przedstawiająca herb królewski dynastii Sabaudii. W pobliżu absydy znajduje się empora połączona z zakrystią, w której przechowywane są wota składane Madonnie delle Grazie. Kopułę zdobią od wewnątrz koncentryczne kasetony, a na jej szczycie znajduje się dwanaście złotych gwiazd namalowanych na niebieskim tle Wewnątrz sanktuarium, niedaleko wejścia, po prawej stronie, w 1911 roku pochowano niektórych członków rodziny Savoia-Villafranca: W pobliżu prawego ołtarza znajduje się tablica poświęcona pamięci Umberta II Sabaudzkiego, szczególnie poświęcona wizerunkowi Dziewicy Łaskawej. W pobliżu ołtarza kolejna tablica upamiętnia założenie sanktuarium dzięki hojności Carlo Alberto z Sabaudii. Na fasadzie zewnętrznej w 2004 roku, w setną rocznicę urodzin Umberto II, zamurowano dwie inne tablice, na których widnieją dedykacje Carlo Alberto i Umberto II. Proboszczowie sanktuarium wymienieni są tutaj w porządku chronologicznym. Tradycyjnie nominacji dokonuje arcybiskup Turynu za zgodą przedstawicieli Izby Sabaudii. Przytoczono tu kilka epizodów związanych z sanktuarium, które wpisując się w lokalną tradycję, przyczyniają się do lepszego scharakteryzowania nabożeństwa do B. V. delle Grazie i historii kościoła.

Czytaj więcej

Mapa:

Sanktuaria w pobliżu: