Holybreak - Sanktuarium Matki Bożej z Onea (Borgo Valsugana)

Sanktuarium Matki Bożej z Onea (Borgo Valsugana)

Via per Roncegno, 38051 Borgo Valsugana

Sanktuarium Maryjne

UDOSTĘPNIJ

ZAPISZ

Źródło: Wikimedia Commons

O sanktuarium:

Sanktuarium Madonna di Onea, czyli kościół Wspomożycielki, to kościół katolicki położony w Borgo Valsugana, w prowincji Trydent; jest filią kościoła parafialnego Narodzenia Marii di Borgo i częścią archidiecezji Trydentu. W pierwszych dziesięcioleciach XVII wieku wśród mieszkańców Borgo panowało duże przywiązanie do uznanego za cudowne fresku Madonny dell'Aiuto, powstałego między XV a XVI wiekiem w kapliczce wotywnej położonej dalej w górę rzeki od miejsca, w którym znajduje się kościół. położony wśród gospodarstw Ronchi i Torcegno; podczas wizyty duszpasterskiej Agostino Gradenigo w dniu 24 września 1618 r. ludność poprosiła o możliwość wybudowania sanktuarium, aby lepiej zabezpieczyć obraz. Biskup wyraził pozytywną opinię już 14 października następnego roku, jednak aby rozpocząć budowę konieczne było zatwierdzenie kapituły fundacyjnej przez arcyksięcia Leopolda V, co nastąpiło dopiero 26 grudnia 1620 r.; Następnej wiosny władze cywilne i biskupie zatwierdziły otwarcie placu budowy i 7 czerwca 1621 roku położono pierwszy kamień, który poświęcił Don Giacomo Girardi, proboszcz Borgo. Budynek, zaprojektowany przez miejscowego malarza i architekta Lorenza Fiorentiniego, wznieśli robotnicy Trentino pod okiem mistrzów Comacine, m.in. Giovanniego Pietro Romerio. Prace trwały ponad dwadzieścia lat; wśród osobistości, które pracowały na budowie wymieniamy kamieniarza Antonio Balino z Borgo (który w latach 1622-1624 wykonał fasadę, gzyms i okna), Giovanniego Marię Menguzzo z Villa di Castello Tesino (który wykonał dach w 1632 r.) i sam Lorenzo Fiorentini (który wykonał freski we wnętrzu w latach 1636-1639). Za rok ukończenia budowy kościoła powszechnie uważa się rok 1639, który widnieje na fasadzie, i 19 maja 1640 roku odprawiono w nim pierwszą mszę św., jednak prace trwały ponad dekadę: w 1642 roku powstał portal ukończono (zbudował Giovanantonio Parisi według projektu Fiorentiniego), w latach 1653-54 wzniesiono dzwonnicę (pod kierunkiem Giovanniego Pietro Romerio), a w 1662 roku trzeba było odbudować sklepienie nawy, gdyż groziło zawaleniem. Dekretami józefickimi z 1782 r. zniesiono kościół, który sprzedano i przekształcono w stodołę. 18 września 1786 roku zakupił go baron Carlo Ippoliti, który 11 września 1787 roku uzyskał od arcyksięcia Giuseppe II pozwolenie na oddanie go kultowi (w międzyczasie od 16 kwietnia 1786 roku terytorium Borgo przeszło z diecezji Feltre do Trydentu). W 1790 roku baron Ippoliti podarował kościół wspólnocie Borgo, obdarowując go dwustuosobową stolicą z Ragno, za pomocą której corocznie odprawiana była msza św. przez wybranego przez rodzinę księdza. W sobotę 1 lipca 1848 roku podczas uroczystości wylał pobliski potok Rivo, zalewając kościół błotem i gruzem: nie odnotowano ofiar, ale konstrukcja uległa poważnym zniszczeniom, a przez całą drugą połowę lat prowadzono różne prace restauratorskie i aranżacyjne. dziewiętnasty wiek. Pozostałe prace udokumentowane są w latach 1921, 1932 (restauracja fresków i rekonstrukcja dachów), 1948-50 (renowacja i częściowa wymiana okien przez malarza Scipione Ballardiniego), 2006-10 ( generalna renowacja i wymiana posadzek) . Sanktuarium, zorientowane na północ, stoi wzdłuż starożytnej drogi cesarskiej, która łączyła Borgo z Roncegno, w miejscowości Onea. Ma dwuspadową fasadę, umieszczoną pomiędzy dwoma odsłoniętymi kamiennymi filarami zwieńczonymi kapitelami z „liściem palmowym”; część górna składa się ze szczytu przeprutego u góry niewielkim okrągłym otworem i otoczonego ramą przerwaną dwoma półkolistymi wgłębieniami na przekątnych. Pośrodku fasady znajduje się portal z białego i różowego marmuru, z pękniętym tympanonem i eliptyczną tarczą z symbolem Borgo; po bokach portalu znajdują się również dwa małe prostokątne okna i okulus pośrodku. Dach ma konstrukcję drewnianą i pokryty gontem. Boki kościoła są symetryczne, podzielone przyporami na trzy części odpowiadające przęsłom wewnętrznym, z których każdy ozdobiony jest u góry ślepym okulusem. W części pierwszej i trzeciej znajdują się cztery duże prostokątne okna, z drugiej wystają korpusy wnęk bocznych. Po lewej stronie, obok prezbiterium, wznosi się dzwonnica: jest to wieża o kwadratowej podstawie z odsłoniętymi kamiennymi narożnikami wzdłuż trzonu, z dzwonnicą otwartą czterema jednolancetowymi oknami i piramidalną iglicą z gontu. Wnętrze w całości wyłożone jest płytkami z czerwonego i białego wapienia ułożonymi ukośnie i podzielone jest na hol i prezbiterium. Hala jest jednonawowa, nakryta sklepieniem kolebkowym z lunetami wzmocnionymi żelaznymi łańcuchami i podzielona na trzy przęsła pilastrami toskańskimi; w drugim przęśle, obramowanym obniżonymi arkadami, znajdują się dwie płytkie, symetryczne nisze, w których umieszczono dwa zaginione ołtarze boczne: lewy, poświęcony Ukrzyżowaniu, posiadał ołtarz przedstawiający Ukrzyżowanie, Madonnę i świętych oraz herb rodu Sempergherów, natomiast ten po prawej stronie poświęcony był św. Hieronimowi, przedstawionemu na odpowiednim ołtarzu. Na fasadzie znajduje się chór dobudowany w XIX wieku, wsparty na dwóch kolumnach ze starego teatru w Borgo; jest dostępny z zewnątrz, poprzez niewielkie drzwi uchylne, które obecnie nie są wyposażone w klatkę schodową. Po bokach kolumn znajdują się dwie kropielnice z inkrustowanego marmuru, pierwotnie przeznaczone dla kościoła parafialnego w Borgo i wykonane przez Cristoforo Benedettiego z Castione. Do prezbiterium, również na planie prostokąta, ze sklepieniem kolebkowym, podwyższonym o dwa stopnie, prowadzi święty łuk pośrodku; wewnątrz znajduje się imponujący ołtarz główny, barokowe dzieło przypisywane mistrzowi budowniczemu kościoła, Giovanniemu Pietro Romeriemu: w ankonie, otoczonej obrazem olejnym przedstawiającym aniołki (autorstwa Fiorentiniego), wstawiony jest cudowny fresk, obraz Madonny z Dzieciątkiem ze zwojem o treści: ave regina celorum mater regis angelorum. Za ołtarzem znajduje się pomieszczenie wykorzystywane jako zakrystia. Środowisko ozdobione jest różnymi freskami przedstawiającymi epizody z życia Marii, stworzonymi pod koniec budowy kościoła przez Lorenzo Fiorentiniego przy pomocy jego synów Francesco i Giacomo. Układ ikonograficzny został opracowany według bardzo specyficznej ścieżki, tak aby wierny patrząc znad ołtarza, krok po kroku śledził historię maryjną: obrazy rozpoczynają się od Niepokalanego Poczęcia, narodzin Maryi i ofiarowania w świątyni (w lunety w cornu Evangelii), kontynuują zaślubiny, zwiastowanie i nawiedzenie (lunety w cornu epistolae), adorację Trzech Króli (kontrfasada), a kończą Wniebowzięciem (luneta apsydalna) i koronacją (sklepienie prezbiterium). Na sklepieniu nawy namalowano anioły trzymające zwoje z fragmentami życia i cnót Maryi, nawiązującymi do fresków w lunetach; Zachowało się także sześć owalnych obrazów przedstawiających czterech ewangelistów oraz świętych Piotra i Pawła, skradzionych pod koniec XIX w. i zastąpionych w celach wypełniających efektownymi sztukateriami malowanymi w stylu marmuru amonitowego. Na świętym łuku, na tle adamaszku z motywami roślinnymi, wyróżniają się dwa anioły i trzy tarcze: jedna z herbem gminy Borgo, a dwie pozostałe z łacińskim tekstem nawiązującym do budowy kościoła, który, w tłumaczeniu brzmi: wysłuchawszy modlitw wiernych do Dziewicy Matki Bożej, wystawionej wcześniej w odległym miejscu nad Honeą, a następnie przeniesionej w to miejsce w dniu Jej Nawiedzenia wśród aklamacji ludu Borgo, wdzięczny za niezliczone otrzymane łaski, aby je jak najbardziej i godnie uhonorowano. Na jego cześć – w miejscu, gdzie codziennie zwracając swoje miłosierne oczy na pobożne prośby, spełnia je w bardzo łaskawy sposób – Wspólnota Borgo postanowiła wznieść i zbudować tę świątynię w bardziej sprzyjającym miejscu. Oprócz nich na fasadzie znajduje się także herb rodu Ippoliti, namalowany prawdopodobnie w 1790 r. i częściowo zasłonięty przez emporę chóru.

Czytaj więcej

Mapa:

Sanktuaria w pobliżu: