Holybreak - Jubileuszowe sanktuarium siedmiu kościołów w Villa Duodo

Jubileuszowe sanktuarium siedmiu kościołów w Villa Duodo

Via delle Sette Chiesette, 35043 Monselice

Sanktuarium Pańskie

UDOSTĘPNIJ

ZAPISZ

Źródło: Wikimedia Commons

O sanktuarium:

Sanktuarium Villa Duodo lub Jubileuszowe Sanktuarium Siedmiu Kościołów Villa Duodo to system sześciu kaplic rozmieszczonych wzdłuż zbocza wzgórza, które kończą się w małym prywatnym kościele położonym w pobliżu Villa Duodo w Monselice, w którym znajduje się dwadzieścia pięć relikwii świętych, które rodzina Duodo zebrała z biegiem czasu. To, wraz z sześcioma kaplicami, tworzy szlak pielgrzymkowy dla wiernych przypominający szlak Siedmiu Kościołów Rzymu. Pierwotnie w miejscu, gdzie dziś stoi sanktuarium, znajdował się kościół San Giorgio Martire, ważny punkt orientacyjny dla mieszkańców Monselice. Po tym, jak bracia Francesco i Domenico Duodo nabyli kilka nieruchomości w Rocca di Monselice, kupili także ziemię, na której stał kościół San Giorgio. Na tym terenie bracia postanowili zbudować swój pałac i sześć innych małych kościołów, które w połączeniu z pierwszym miały reprezentować siedem kościołów Rzymu, których nazwy przyjęli: kościół świętych Piotra i Pawła, kościół świętego Sebastiana, kościół świętego Wawrzyńca, kościół świętej Heleny (lub Santa Croce di Gerusalemme), kościół świętego Jana Chrzciciela i kościół Santa Maria Maggiore. W dniu 12 listopada 1592 r. papież Klemens VIII wydał rodzinie Duodo pozwolenie na zburzenie starego kościoła San Giorgio Martire, aby zbudować prywatny kościół w imieniu rodziny. Marka, Francesco Duodo, zlecił rozbiórkę starego kościoła i budowę nowego architektowi Vincenzo Scamozzi, któremu już wcześniej zlecono zaprojektowanie pałacu rodzinnego. Prace rozpoczęły się więc w latach 1592-1593 i uważa się, że zostały ukończone w 1597 roku, kiedy to umieszczono ołtarz, a w następnym roku przydzielono do niego księdza. W dekrecie Pawła V z 12 listopada 1605 r. każdemu, kto odwiedził sześć kaplic wotywnych i kościół św. Jerzego Męczennika (który w ten sposób został przekształcony z prywatnego kościoła w etap trasy otwartej dla publiczności), przyznano specjalne korzyści: wierni mogliby cieszyć się, pod warunkiem, że modliliby się do Boga, "o zgodę książąt chrześcijańskich, wytępienie herezji i wywyższenie Świętej Matki Kościoła", tj. te same duchowe korzyści, które przyznano pielgrzymom, którzy odbyli podróż do siedmiu głównych bazylik Rzymu. Prace nad budową sześciu kaplic rozpoczęły się w 1606 roku i zostały ukończone w 1615 roku, kiedy to biskup Marco Cornaro odwiedził willę i pochwalił kaplice za ich piękną formę. Scamozzi zaprojektował siedem kościołów zgodnie ze wznoszącą się ścieżką ze schodami, która wspina się na wzgórze i łączy, w regularnych odstępach, kaplice zaprojektowane zgodnie ze schematem Rzymu w epoce klasycznej, zmieniając plan centralny między kwadratem a krzyżem oraz zadaszenie między obniżonym sklepieniem a kopułą w rytmiczny sposób. Trasa kończy się przy kościele San Giorgio Martire i Villa dei Duodo. Porządki architektoniczne zastosowane w kaplicach to toskański, joński i kompozytowy, odpowiednio zmodyfikowane, aby stworzyć ciągłą przemianę form w taki sposób, aby doprowadzić pielgrzyma do odkrycia kolejnego etapu. Plany i porządki sześciu kaplic: Scamozzi udało się w ten sposób połączyć naturalną część wzgórza ze wspaniałością rodziny Duodo i mitem starożytnego Rzymu: jest to zatem zarówno prywatny, jak i religijny program budowlany. W sześciu kaplicach znajduje się pięć cennych ołtarzy autorstwa Jacopo Palma il Giovane, podczas gdy w kaplicy poświęconej świętym Piotrowi i Pawłowi znajduje się ołtarz przypisywany bawarskiemu malarzowi Johannowi Carlowi Lothowi. Łuk wejściowy do świętego obszaru sanktuarium jubileuszowego, zbudowany w 1651 roku, nazywany jest "Porta Romana" lub "Świętymi Drzwiami", gdzie napis Romanis basilicis pares przypomina o związku z pielgrzymką do rzymskich bazylik. Kościół św. Jerzego, znany również jako Kościół Świętych, został zbudowany według projektu Vincenzo Scamozzi 1616, zgodnie z eliptycznym barokowym porządkiem z kopułą i dzwonnicą. Początkowo kościół nie posiadał przedniej kruchty, ale została ona zbudowana w następnym stuleciu, kiedy dokonano pewnych zmian w pałacu, a ten ostatni został połączony z kościołem za pomocą tarasu gankowego. Pierwotnie siódmy kościół był niewiele większy niż pokój, być może dlatego, że wcześniej był używany jako kaplica rodzinna; ale wraz z przybyciem "znamienitych gości", którzy mieli być przechowywani i wystawiani pielgrzymom, zbudowano półokrągłe pomieszczenie. Wewnątrz znajdują się ciała trzech świętych męczenników i liczne relikwie, przeniesione z rzymskiego kościoła Tor de' Specchi przez Alvise Duodo, bratanka Pietro, weneckiego szlachcica, który był właścicielem willi, w 1651 roku za zgodą papieża Innocentego X. Pojawienie się nowych relikwii w 1713 r. skłoniło rodzinę Duodo do dodania odpowiedniej świątyni obok kościoła, w której przechowywano ciała świętych: Sanktuarium Świętego Jerzego. Następnie, w 1715 roku, sprowadzono doczesne szczątki świętego Walentego z "mal caduco", prawdopodobnie fikcyjne imię jednego z ówczesnych męczenników, ale lubi się myśleć, że to właśnie patron zakochanych sprowadza dziś tysiące turystów i wielbicieli na obchody 14 lutego każdego roku, podczas których ksiądz udziela błogosławieństwa dzieciom i dorosłym, wręczając im pobłogosławiony "złoty klucz", aby chronić ich zdrowie. Zgodnie z popularną pobożnością, prawdziwą "misją" św. Walentego nie była ochrona zakochanych, ale raczej epileptyków. Pod koniec XVIII wieku kościół został wzbogacony o dzwonnicę, zegar, marmurową podłogę, obrazy i ołtarz, aby uczcić tłumaczenie Alvise Duodo. Łuk ołtarza pokryty jest złotą mozaiką z drobnymi teselacjami, która prawdopodobnie pochodzi ze starożytnej kaplicy. Mensa ołtarzowa ma antependium (parapet) z różnokolorowego marmuru inkrustowanego florencką intarsją i kamieniami półszlachetnymi z warsztatu rodziny Corbarelli; po bokach znajdują się dwie etruskie wazy z inkrustowanymi kwiatami. Ściany kopuły, obecnie w stanie pogorszenia, są freskowane przez Tommaso Sandrini, gdzie atrybucja nie wydaje się być pewna. Na ścianach znajdują się ślady dymu spowodowane uderzeniem pioruna 7 sierpnia 1816 r., nagrobki z epigrafami niektórych członków rodziny Balbi-Valier, ówczesnych właścicieli, oraz dziesięć skrzyń z relikwiami świętymi. Na czarnym marmurze znajduje się tekst bulli Pawła V o odpustach. Na podłodze znajduje się również grobowiec rodziny Duodo (1663), a w atrium grobowiec rodziny Balbi-Valier. Za ołtarzem znajduje się kaplica w kształcie półksiężyca oparta na starym projekcie Scamozziego, w której siedem szafek z orzecha górskiego przy ścianach przechowuje czczone ciała męczenników. Inauguracja Sanktuarium odbyła się wraz z uroczystym wystawieniem świętych relikwii 14 sierpnia 1791 roku. Znajdują się tu imiona 27 zwłok lub ciał (całych szkieletów) ekshumowanych z rzymskich cmentarzy, katakumb lub innych miejsc, czczonych w głównym sanktuarium św. Jerzego: Martinus, Celestine, Theodore, Liberata, Fructosius, Gregory, Rusticus (ojciec), Felicita, Pius, Bovio, Rusticus (syn), Faustina, Valentinus (ołtarz Matki Pielgrzymującej), Alexander, Elite, Constantine, Faustina, Aemilianus, Clement, Clare, Febronia, Boniface, Venantius, Ilocio, Veneranda, Justin, Benedict (arch-table). Należy dodać, że przybycie relikwii świętych męczenników do Monselice sprawiło, że miasto zaczęło obchodzić ich święto w dniu Wszystkich Świętych, 1 listopada, stąd zwyczaj nazywania kościoła św. Jerzego "Sanktuarium Wszystkich Świętych", a także przeniesienia na ten sam dzień rozpoczęcia dorocznego jarmarku, który w starożytności wyznaczano na inne dni. Ponadto, aż do przełomu wieków, święto św. Bovo obchodzono w kościele św. Jerzego, a konie i bydło gromadzono na placu, aby je pobłogosławić.

Czytaj więcej

Mapa:

Sanktuaria w pobliżu: