Holybreak - Sanktuarium Madonna della Strà (Belfiore)

Sanktuarium Madonna della Strà (Belfiore)

Via Strà, 37032 Belfiore

Sanktuarium Maryjne

UDOSTĘPNIJ

ZAPISZ

Źródło: Wikimedia Commons

O sanktuarium:

Sanktuarium Madonna della Strà (lub kościół San Michele) jest kościołem filialnym parafii Belfiore, w prowincji i diecezji Werony; jest częścią wikariatu East Veronese, a konkretnie jednostki duszpasterskiej Pieve. Kościół parafialny San Michele stoi obok starożytnej rzymskiej drogi, która prowadziła z Werony do Este, obecnie na skraju miasta, później nazywanego Imperiale Berengaria, ale lepiej znanego pod popularną nazwą Porcilana. Tablica pamiątkowa, obecnie znajdująca się w Weronie w Museo Lapidario Maffeiano, odnotowuje dokładny rok wzniesienia kościoła, 1143, zainaugurowany w pobliżu święta św. Marcina z Tours w czasach biskupa Werony Tebaldo II (lub Theobalda), księdza Ambrosio (arcykapłana kościoła, który był również kolegiatą) oraz nazwiska architektów, Borgo i Malfatto. Do budowy przyczynił się również kowal z Zevio o imieniu Alberico, o czym informuje inskrypcja wyryta na przedostatnim filarze po prawej stronie. Historycy architektury romańskiej w Weronie mają wątpliwości, czy prace przeprowadzone w 1143 roku były przeróbką, czy nową konstrukcją. Wokół kościoła, ale także w samym kościele, znajdują się fragmenty wcześniejszych konstrukcji, które sugerują istnienie kościoła z epoki Longobardów, również poświęconego św. Michałowi, zbudowanego na pogańskiej budowli, być może o charakterze pogrzebowym. Świadczyłoby to, podobnie jak w innych miejscach w Weronie, o cmentarnej funkcji wielu kościołów poświęconych Archaniołowi czczonemu przez Longobardów. W bulli papieża Eugeniusza III z 17 maja 1145 r. wspomniany jest kościół parafialny w Porcile, podlegający biskupowi Werony, co miało zostać potwierdzone bullami Anastazego IV (1153), Klemensa III (1188) i Marcina V (1419). Biskup Adelardo Cattaneo przyznał część dziesięciny opatowi opactwa San Pietro di Villanova, biskup Norandino zakonnicom San Michele di Campagna, a biskup Bartolomeo I della Scala Giovanniemu Cipolli. Duchowieństwo sprawujące posługę w kościele było dość liczne, o czym donoszą XIII-wieczne dokumenty, a plebania była duża, co pozwalało na wykonywanie w niej aktów publicznych i prywatnych. W XIV wieku wnętrze budynku zostało z pewnością ozdobione freskami, z których część można oglądać do dziś, a w 1497 roku umieszczono posąg Madonny delle Strà, autorstwa Giovanniego Zebellany. Dwie boczne kaplice, poświęcone świętej Agacie i świętemu Onofrio, pochodzą z XVI wieku. Z wizyty duszpasterskiej biskupa Werony Gian Matteo Giberti w 1530 roku dowiadujemy się, że podłoga kościoła jest w złym stanie, nakazując jej naprawę. W 1535 roku została naprawiona do połowy. Następnie jest kaplica z pękniętym sklepieniem, szczyt dzwonnicy do naprawy i dach do naprawy. Istnieje prośba o otynkowanie ścian, odnowienie ołtarzy, odnowienie prezbiterium i wyposażenie kościoła w przyzwoite tabernakulum, w którym można godnie przechowywać Eucharystię. Prosi się także o nowe szaty liturgiczne, kielich, mszał i inne wyposażenie sakralne. W 1592 roku kościół został przemianowany z San Michele di Porcile na Madonna della Strà. Kościół był kościołem parafialnym Belfiore do 1622 roku, kiedy to cura d'anime przeszedł do kościoła świętych Vito, Modesto i Crescenzia, uważanego za wygodniejszy dla mieszkańców, biorąc pod uwagę jego lokalizację w mieście i katastrofalne wylewy rzeki Adygi, która wystąpiła z brzegów w Chiaveghette i przecięła drogę Porcilana. Obniżenie rangi kościoła parafialnego doprowadziło do przekształcenia go w sanktuarium, poświęcone czczonej Madonnie della Strà. Niestety, rozpoczął się okres stopniowego opuszczania kościoła, do tego stopnia, że arcykapłan odprawiał w nim Mszę Świętą tylko w pierwszą i ostatnią niedzielę miesiąca. Zaraza z 1630 roku zabiła 280 osób w Belfiore (ale 262 zostały uratowane), 40 w Bionde (47 przeżyło) i 11 w Zerpa. Następnie epidemia w Belfiore cudownie ustała, a wierni ustanowili święto wotywne w dniu 16 sierpnia 1630 r., aby podziękować Madonnie della Strà za uwolnienie od choroby. Podczas gdy nabożeństwo do Dziewicy było żywe, warunki ekonomiczne nie pozwoliły na odrestaurowanie struktury, która została uszkodzona przez powódź. W 1632 r. dwa ołtarze, św. Sebastiana i Matki Bożej Różańcowej, zostały nawet zbezczeszczone. Niemniej jednak 13 czerwca 1639 r. arcykapłan i społeczność Belfiorese ustanowili święto koronacji Madonny della Strà. Inskrypcja w kościele wskazuje, że budynek został odrestaurowany w 1651 roku, do tego stopnia, że zakłada się, że nawy boczne pochodzą z tego okresu. Kolejna renowacja pochodzi z 1783 roku, kiedy budynek był w bardzo złym stanie statycznym. Aby uniknąć manipulacji lub zniszczenia podczas okupacji napoleońskiej, proboszcz parafii, Don Francesco Farsaglia, postanowił w 1805 r. tymczasowo przenieść figurę Madonny della Strà do kościoła San Vito, przyniesioną przez niektórych mieszkańców eskortowanych przez żołnierzy pełniących służbę wartowniczą. Została ona sprowadzona z powrotem do sanktuarium 25 maja 1806 roku, w uroczystość Zesłania Ducha Świętego. W 1878 roku proboszczem został ksiądz Teodosio Faccioli, który prowadził parafię przez 32 lata. To on, w porozumieniu z burmistrzem, rycerzem Carlo Lebrechtem, podjął decyzję o odnowieniu sanktuarium. W 1894 r. kościół ponownie znajdował się w niepewnym stanie statycznym. Biorąc pod uwagę trudności ekonomiczne, postanowiono zastosować tymczasową konsolidację, która doprowadziła do wzmocnienia fasady i zastosowania metalowych łańcuchów w nawie. Ponadto absyda i fasada zostały związane pięcioma grubymi żelaznymi prętami. Kościół pozostawał zamknięty dla kultu od 1894 do 1905 roku, kiedy to pod kierunkiem inżyniera i markiza Alessandro Da Lisca przeprowadzono gruntowne prace renowacyjne. Niebezpieczne części zostały wzmocnione, a wewnętrzne i zewnętrzne nadbudówki zostały rozebrane, starając się przywrócić pierwotny romański wygląd kościoła tak dalece, jak to możliwe. Przy tej okazji rozebrano stary dach i niektóre górne części nawy, biorąc pod uwagę ich zaawansowaną degradację. To właśnie ta ostatnia operacja wykazała, że ściany te nie były oryginalne, ponieważ zawierały XIII-wieczne freski, które zostały następnie wykorzystane jako urobek. Da Lisca wyprostował również fasadę (która groziła zawaleniem) i przerobił podłogę, przywracając ją do pierwotnego poziomu. Ponadto zakryto małe okna, odzyskano freski, otwarto dwa pierwsze łuki w kierunku drzwi wejściowych na fasadzie, które wcześniej były zasłonięte, i odrestaurowano absydę. Ostatnie prace przy kościele datowane są na XXI wiek. W latach 2003-2004, kiedy proboszczem Belfiore był monsignor Luigi Magrinelli. Interwencja zaprojektowana przez architektów Danielę Bravi, Lorenzę Santolini i Giuseppe Bonturi doprowadziła do integracji brakujących części materiałów kamiennych, renowacji murów i konsolidacji dachu. Fasada od strony zachodniej jest wyrazista i składa się z naprzemiennych warstw tufu i terakoty, typowych dla werońskiej architektury romańskiej, zwłaszcza w mieście. Pośrodku fasady znajduje się prostokątny portal, chroniony przez wiszący ganek. Nad nim znajduje się mullioned okno z okrągłymi łukami, które daje światło do nawy. Fasadę uzupełniają cztery wapienne szczyty z wiszącymi łukami i gzymsem w kształcie piły. Na fasadzie znajduje się pięć majolikowych mis, symbolizujących pięć ran Chrystusa, unicum w werońskiej architekturze romańskiej, podczas gdy był to powszechny element fasad kościołów lombardzkich i wydaje się świadczyć o wpływach emiliańskich. Obszar absydy charakteryzuje się niejednorodnymi materiałami. Dolna część apsydy środkowej i południowej wykonana jest z otoczaków rzecznych na przemian z warstwami tufu, podczas gdy górna część jest wykonana z "bolognini" z tego samego materiału tufowego. Centralna apsyda, w górnej części, posiada dekorację w formie łuku wiszącego. Północna apsyda została prawdopodobnie przebudowana. W absydzie widoczne są wąskie, pojedyncze okna. Kościół otoczony jest murem z bramą. Ogrodzenie było niegdyś bardzo wysokim murem, zbudowanym w XV wieku, tak że zasłaniał widok na kościół przechodniom. Wewnątrz kościół ma trzy nawy zamknięte trzema absydami i drewniany dach kratownicowy w środkowej, pojedynczy spadzisty dach w bocznych. Podstawa nie jest idealnie prostokątna. Duże prostokątne okna w nawach bocznych i wąskie rozglifione pojedyncze okna lancetowate na południowej ścianie nawy wprowadzają światło do wnętrza kościoła. Posadzka wykonana jest z prostokątnych płyt różowawego marmuru nembro ułożonych w jodełkę. Została ona wykonana w 1965 roku przez ówczesnego proboszcza Don Luigi Bosio, obecnie czcigodnego księdza. Nawy są podzielone trzema kolumnami po każdej stronie na przemian z dwoma filarami, podczas gdy ściany są wykonane z tufa bolognini w dolnej części, podczas gdy w górnych częściach jest naprzemiennie tufa i kamyki ułożone w jodełkę. Interesujące są kapitele kolumn. Pierwsza para ma dwa kapitele z ośmioma prostymi segmentami, podczas gdy druga kolumna po lewej stronie ma koryncki tufowy kapitel z trzema kolczastymi liśćmi akantu, pochodzący z XII wieku. Dwie kolumny przed prezbiterium są w połowie pokryte dwoma filarami i mają dwa przedromańskie tufowe kapitele, prawdopodobnie z odpadów. Na dwóch filarach znajdują się inskrypcje. Oprócz wspomnianego już napisu na przedostatnim filarze po prawej stronie, odnoszącego się do Alberico da Zevio, ten po lewej stronie ołtarza upamiętnia wykonanie posągu Madonny i dzień jej koronacji. Na przedostatnim filarze łaciński epigraf upamiętnia zwycięstwo Veronese nad Mantuańczykami 26 czerwca 1199 r. i zdobycie Argenty przez wodza Scaligero Salinguerrę. W przeszłości w kościele znajdowały się malowidła na drewnie przedstawiające apostołów i wizerunek świętego Michała, obecnie zaginione. Jednak nikt nie był świadomy obecności fresków, ponieważ zostały one pokryte wapnem w 1651 roku. Dopiero po renowacji w 1905 roku niektóre z fresków ponownie ujrzały światło dzienne. Freski na filarach zostały odrestaurowane w 2015 roku na prośbę proboszcza ks. Roberto Pasquali. Na pierwszym filarze po lewej stronie znajduje się Madonna z Dzieciątkiem i święty, którego można zidentyfikować jako świętą Katarzynę Aleksandryjską. Na drugim lewym filarze, bliżej ołtarza, znajduje się święty Bartłomiej i głowa świętego. Po prawej stronie w drugim filarze znajduje się postać świętego Onofrio i świętego biskupa, podczas gdy w trzecim filarze znajduje się ukoronowany święty i prawdopodobnie święty Wawrzyniec. Freski można datować na XIII-XIV wiek. Prezbiterium jest podwyższone o trzy stopnie, z czerwonego marmuru z Werony, w porównaniu do nawy. Ma podłogę z różowawych płyt breccia i jest przykryte sklepieniem kolebkowym. W niszy przedsoborowego ołtarza głównego, pochodzącego z 1750 roku, znajduje się figura Madonny z Dzieciątkiem, czczona pod tytułem Madonna della Strà. Polichromowane drewniane symulakrum jest dziełem werońskiego artysty Giovanniego Zebellany, we współpracy z malarzem Leonardo di Desiderio degli Atavanti, i zostało zamówione przez lokalną Compagnia della Beata Vergine. Dzięki renowacji przeprowadzonej w latach 1986-1988 i wspieranej przez Superintendencję Sztuk Pięknych, podpis autora i data wykonania dzieła, 1497, zostały odkryte na stołku posągu. Dziewica, ubrana w pozłacaną szatę, czerwony haft z laki i niebieską wewnętrzną część płaszcza, jest pogrążona w modlitwie ze złączonymi dłońmi, z Dzieciątkiem Jezus leżącym na kolanach, trzymającym w jednej ręce rudzika. Kolejnym dziełem w kościele jest drewniany Krucyfiks znajdujący się w lewej absydzie. Nieznanego autorstwa, przypisywany XIV wiekowi, został odrestaurowany w 2002 roku. Zarówno główna apsyda, jak i dwie boczne apsydy są otynkowane w kształcie półkola. Dzwonnica, oparta o północną ścianę kościoła, ma plan kwadratu i jest niepewnej daty. Korpus wieży przedstawia nieregularne otoczaki zmieszane z blokami tufu i wapienia, podczas gdy strona północna jest w całości tufowa. Tuż za środkiem wieży można dostrzec dwuskrzydłowe okna, podczas gdy okna obecnej dzwonnicy, otwarte ze wszystkich czterech stron, pochodzą z okresu renesansu. Dach dzwonnicy to ceglany stożek z czterema pinaklami na rogach. Na szczycie znajduje się metalowy krzyż z chorągiewką oznaczającą wiatr. 15 lipca 1959 r. iglica została odcięta przez gwałtowną burzę. Ówczesny proboszcz Don Luigi Bosio kazał ją odbudować. Obecny koncert dzwonów składa się z 2 dzwonów RE4 zamontowanych w stylu Veronese i może być uruchamiany ręcznie. Oto szczegóły koncertu: 1 - RE4 - średnica 630 mm - waga 150 kg - odlany w 1711 roku przez De Rubeis w Weronie. 2 - MI4 - średnica 565 mm - waga 94 kg - odlany w 1850 r. przez Cavadiniego w Weronie.

Czytaj więcej

Mapa:

Sanktuaria w pobliżu: