Holybreak - Sanktuarium Santa Maria della Pieve

Sanktuarium Santa Maria della Pieve

Via Cavour, 37030 Colognola ai Colli

Sanktuarium Maryjne

UDOSTĘPNIJ

ZAPISZ

O sanktuarium:

Sanktuarium Santa Maria della Pieve lub Kościół Zwiastowania Najświętszej Maryi Panny jest kościołem parafialnym w Pieve, części gminy Colognola ai Colli w prowincji i diecezji Werony; jest częścią wikariatu wschodniego Werony, a konkretnie jednostki duszpasterskiej nazwanej na cześć tego kościoła. Przy wejściu do doliny Illasi, siedziby plebsu, znajduje się bardzo stary kościół, pochodzący prawdopodobnie z XI-XII wieku, ale założony na lub w pobliżu pogańskiej świątyni poświęconej Merkuremu, pochodzącej z czasów republikańskich, w pobliżu Via Postumia, ważnego szlaku komunikacyjnego łączącego Genuę z Adriatykiem. Należy pamiętać, że znajdujemy się na obszarze rzymskiej centurii. Dowody tego pogańskiego miejsca kultu wciąż można zobaczyć w sanktuarium: dedykacja dla Merkurego autorstwa L. Odovisio Oriculone, syna Publiusza, jest wmurowana w fasadę kościoła. Nie można również zapomnieć o kamieniu w kształcie architrawu z dedykacją dla Apolla autorstwa producentów lnu L. Postunio Facile i T. Careio Valente oraz fragmentem pluteusa. Według Umberto Gaetano Tessari, budowa kościoła miała miejsce w dwóch różnych fazach: w pierwszej fazie około V wieku pogańska świątynia Merkurego została zastąpiona małą kaplicą-oratorium; później, około 1000 roku, małe oratorium zostało zburzone i wzniesiono budynek, który jest obecnie znany jako sanktuarium Santa Maria della Pieve. Pierwszy dokument, w którym wspomniany jest kościół, pochodzi z 1145 roku, a konkretnie z bulli wydanej przez Eugeniusza III dla biskupa Werony Tebaldo II (lub Theobalda). Wspomina ona o kościele parafialnym Colognola z kaplicami Santi Fermo e Rustico, San Vittore, San Nicolò i San Zeno. Należy pamiętać, że kościół parafialny, przynajmniej do XV wieku, był również kościołem kolegiackim. Dokumenty wskazują na XII-wiecznego arcykapłana o imieniu Ugone, którego imiennik, pełniący tę samą funkcję, zmarł w 1348 roku i jest wymieniony na nagrobku w podłodze obecnej dzwonnicy. W 1456 roku biskup Werony Ermolao Barbaro zauważył, że kościół, który był zniszczony i niewystarczający, aby pomieścić wiernych, nie odpowiadał potrzebom społeczności, biorąc również pod uwagę jego położenie w stosunku do nowego centrum miasta. W konsekwencji doprowadziło to do przekształcenia go z kościoła macierzystego w prostą kaplicę pod kościołem parafialnym Santi Fermo e Rustico in Monte. W latach 1734-1759 miejsce kultu zostało odnowione. Okna po obu stronach portalu wejściowego zostały otwarte, dwa filary prezbiterium zostały zburzone, a pozostałe zostały przebudowane w stylu barokowym. Obecna zakrystia pochodzi z XIX wieku, co doprowadziło do wyburzenia małej prawej apsydy (lewa apsyda została wcześniej włączona do dzwonnicy). Na początku XX wieku nastąpiło odrodzenie kościoła, a zasługą tego był dobroczyńca Basilio Turco. Jeszcze za życia przekazał on prawie cały swój majątek na materialne i duchowe odrodzenie miejsca kultu, jak głosi tablica wmurowana na zewnątrz zakrystii. Przypieczętowaniem tej odnowy był dekret kardynała Bartolomeo Bacilieri ustanawiający nowy budynek kościołem parafialnym w dniu 18 lipca 1915 roku. Kolejne renowacje miały miejsce w latach 1997-1999 oraz 2006-2010. Dwuspadowa fasada, zwrócona na zachód i utrzymana w stylu romańskim, jest bardzo prosta. Pośrodku, pomiędzy dwoma prostokątnymi oknami, znajduje się portal wejściowy, również prostokątny. Wyżej, na osi, znajduje się okulus, a na szczycie metalowy krzyż. Ściany zewnętrzne, otynkowane i pomalowane, noszą ślady fresków. Plan kościoła jest bazylikowy, z trzema nawami oddzielonymi dwoma rzędami wielostylowych filarów, połączonych okrągłymi łukami spoczywającymi na jońskich pilastrach. Wyżej znajduje się belkowanie z inskrypcją, wynik XVIII-wiecznej interwencji. Dach, który jest raczej niski, składa się z pięciu drewnianych wiązarów w nawie głównej, podczas gdy w nawach bocznych mamy pochyłe drewniane belki. Światło zewnętrzne wpada do kościoła przez prostokątne okna w nawach bocznych. Podłoga hali składa się z płytek cementowych ułożonych pod kątem, tworząc polichromowany szaro-czarny wzór ornamentalny. W pobliżu prezbiterium znajduje się płyta nagrobna wykonana z czerwonego marmuru z Werony. W lewej nawie znajduje się ołtarz Madonny z Gniazda, pochodzący z 1820 roku, ale z grupą rzeźbiarską z końca XIV lub początku XV wieku. Wykonany z malowanego kamienia, przedstawia Dziewicę Maryję ubraną w różowy i zielony płaszcz, trzymającą gniazdo po lewej stronie, podczas gdy Dzieciątko w jej rękach trzyma małego ptaszka. Po przeciwnej stronie znajduje się ołtarz Krucyfiksu, dawniej św. Barnaby, z XVIII-wieczną mensą podobną do Madonny z gniazda. Na ścianach i filarach znajdują się malowidła ścienne. Cykl fresków, głównie na lewej ścianie, pochodzi z końca XIII - połowy XV wieku i pierwotnie pokrywał większość ścian wewnątrz budynku. Do dziś zachowało się tylko kilka, głównie z powodu wybielenia ścian wapnem po zarazie w 1630 roku i stopniowego opuszczania kościoła. Warto zwrócić uwagę na świętego biskupa (koniec XIV wieku), świętego Zenona, świętego Jakuba (trzeci filar po prawej), świętego Antoniego Opata, świętego Marcina z Tours i świętego Bartłomieja (czwarty filar po prawej), przypisywane szkole Martino da Verona. Jest też Madonna w Tronie z końca XIV wieku, Dziewica przypominająca manierę Altichiero da Zevio, Mistyczne Zaślubiny Świętej Katarzyny z początku XV wieku i Święte Oblicze z Lukki. To ostatnie, przypisywane do końca XIV wieku, należy przypisać uczniowi Martino. Interesujący jest malowany dyptyk z miękkiego kamienia po bokach ołtarza głównego, dzieło Bartolomeo Giolfino z 1430 roku. W dwóch przedziałach z małymi kolumnami podtrzymującymi ostrołukowe łuki, na których wznoszą się dwa płomieniste guzki z rodzajem małego okna różanego lub popiersiem proroka w centrum. Pod łukami lewej płaskorzeźby, w grupach po trzech, mamy apostołów Bartłomieja, Tomasza, Jana; następnie Piotra, Jakuba Mniejszego i Judasza Tadeusza. Pod łukami po prawej stronie znajdują się apostołowie Maciej, Jakub Większy, Szymon; następnie Filip, Andrzej i Mateusz. O ściany i filary opiera się sześć kamiennych aniołów z rogami obfitości z XVIII wieku, ale nie wszystkie zostały wykonane w tym samym czasie. Niektórzy twierdzą, że są one podobne do rzeźb Orazio i Francesco Marinali wykonanych dla kościoła parafialnego w Monte di Colognola. Inni widzieli rękę Domenico Allio. Na szczególną uwagę zasługują drewniane i rzeźbione konfesjonały, pochodzące z XVI wieku i zakupione w 1923 roku z kościoła Santi Nazaro e Celso w Weronie. Prezbiterium, podwyższone stopniem z biało-różowego wapienia, rozciąga się na całą szerokość kościoła, tak bardzo, że rozciąga się na czele naw bocznych. Ma centralną podłogę składającą się z płytek cementowych z czerwonym i czarnym marmurowym grysem, podczas gdy po bokach i w absydzie znajdują się inne płytki cementowe z polichromowanymi dekoracjami. Ołtarz główny jest wynikiem pewnych zmian i renowacji przeprowadzonych w XVIII wieku, kiedy to umieszczono w nim figurę Madonny z Dzieciątkiem Jezus na kolanach. Figura jest otoczona obrazem Zwiastowania i jest kopią zaginionego drewnianego oryginału. Po obu stronach znajdują się dwa XVI-wieczne posągi przedstawiające świętych Piotra i Pawła. Społeczność jest bardzo oddana Madonnie i temu wizerunkowi, zwłaszcza że cudowne moce przypisywano jej po 1836 roku, kiedy modlono się do niej o zakończenie epidemii cholery. Po bokach prezbiterium znajdują się dwa ołtarze w stylu barokowym: po lewej stronie św. Józefa (1675) i po prawej Najświętszego Serca Pana Jezusa. Oba zajmują miejsce małych absyd, w których kończyły się nawy. Organy kościelne zostały zbudowane przez firmę Agostino Benzi w 1947 roku. Instrument, z pneumatyczno-tulejową transmisją, posiada dwie 61-głosowe klawiatury i 30-głosowy pedał. Po południowej stronie kościoła znajduje się kaplica zimowa, której główna oś jest prostopadła do osi kościoła. Składa się z prostokątnej auli z pięcioboczną wieloboczną absydą. Dzwonnica opiera się o północną stronę prezbiterium. Kwadratowy w planie trzon nie posiada znaczących elementów architektonicznych. Pod koniec XIX wieku do dzwonnicy dobudowano nowe piętro. Ze wszystkich stron otwory składają się z podwójnego rzędu okrągłych okien słupowych. Dach jest stożkowy, wykonany z cegły, a na czterech rogach znajdują się sterczyny. Na szczycie znajduje się metalowy krzyż. Obecny koncert dzwonów składa się z sześciu dzwonów MI3 zamontowanych w sposób Veronese i zelektryfikowanych. Oto szczegóły koncertu: 1 - MI3 - średnica 1030 mm - waga 595 kg - odlany w 1889 roku przez Cavadiniego z Werony 2 - FA#3 - średnica 913 mm - waga 423 kg - odlany w 1889 roku przez Cavadini z Werony 3 - G#3 - średnica 825 mm - waga 308 kg - odlany w 1889 roku przez Cavadini di Verona 4 - A#3 - średnica 765 mm - waga 249 kg - odlany w 1889 roku przez Cavadini di Verona 5 - SI3 - średnica 685 mm - waga 173 kg - odlany w 1889 roku przez Cavadini di Verona 6 - C#4 - średnica 661 mm - waga 189 kg - odlany w 1999 r. przez De Poli z Revine Lago (TV). Słynny weroński dzwonnik i dzwonmistrz Pietro Sancassani wspomina, że w 1836 roku na wieży znajdowały się trzy dzwony Selegari.

Czytaj więcej

Mapa:

Sanktuaria w pobliżu: